بریده‌هایی از کتاب آپولو؛ جلد سوم

آدم‌های خوب از به دست آوردن قدرت، مشوش می‌شوند، نه شادی می‌کنند و نه فخر می‌فروشند. برای همین هم هست که کمتر پیش می‌آید آدم‌های خوب به قدرت برسند.

درد چیز جالبی است. خیال می‌کنید طاقتتان به آخر رسیده است و امکان ندارد بتوانید بیشتر از آن شکنجه شوید. بعد متوجه می‌شوید که سطح تازه‌ای از رنج هم وجود دارد و بعد از آن هم سطح دیگری هست.

کسانی که لایق مرگ بودند مدت‌ها زنده می‌ماندند. کسانی که شایستهٔ زندگی بودند همیشه خیلی زود می‌مردند.

حالا چمدونی شده‌م با نوارچسب به پشت یه ساتیر چسبیده‌م بدترین صبح زندگی‌مه

جیسون شانه‌ام را گرفت؛ نه از روی خشم یا وابستگی، بلکه به‌عنوان یک برادر. «بهم یه قولی بده. هر چی هم که بشه، وقتی به المپ برگشتی، وقتی دوباره یه ایزد شدی، به یاد داشته باش. انسان بودن رو به یاد داشته باش.»

یکی از آداب دوئل کردن این است که وقتی سلاحتان را برای مبارزهٔ تک‌نفره انتخاب می‌کنید، اصلاً و ابداً نباید انتخابتان این باشد که پدربزرگتان را برای مبارزه در دست بگیرید.

پوست جیسون به رنگ کاغذ سفید درآمده و لجن، شن و کف به آن پاشیده بود. آبِ دریا خون را شسته بود اما پیرهن رسمیِ مدرسه‌اش لکه‌ای به رنگ ارغوانیِ حمایل امپراطوری داشت. تیرهایی از دست و پاهایش بیرون زده بود. دست راستش به حالت اشاره باقی مانده بود، انگار هنوز هم به ما می‌گفت که برویم. حالت چهره‌اش دردمند یا وحشت‌زده نبود. آرام به نظر می‌رسید، انگار بعد از یک روز سخت تازه توانسته بخوابد. نمی‌خواستم بیدارش کنم.

زیرلب گفتم: «باور نکردنیه. بعد از چهارهزار سال هنوز هم چیزهای تازه کشف می‌کنم.» مگ گفت: «یکی‌ش اینه که چقدر خرفتی؟» «نخیر.» «پس یعنی این رو از قبل می‌دونستی؟»

تقدیم به ملپومن، الههٔ الهام‌بخش تراژدی امیدوارم از کاری که کردی راضی باشی

شما آدمیزادها چیزی فراتر از پیشینه‌تون هستین. می‌تونین خودتون انتخاب کنین که چقدر از تاریخ نیاکانتون رو بپذیرین. می‌تونین بر انتظارهای خانواده و جامعه‌تون پیروز بشین. کاری که نمی‌تونی و هرگز هم نباید انجامش بدی اینه که کسی غیر از خودت ـ پایپر مک‌لین ـ باشی