بریده‌هایی از کتاب در محضر انیس مهربان

پس حقیقت زیارت عبارت است از: توجه‌کردن به امام (ع) و متصل‌نمودن جان‌ودل به منبع بی‌پایان نور او همراه با سلام‌دادن یا سخن‌گفتن.

خدمت امام‌صادق (ع) عرض کردم: جان من به قربانت، من بسیار به یاد امام‌حسین (ع) می‌افتم. وقتی او را یاد می‌کنم چه بگویم؟ فرمودند: «سه بار بگو: صَلَّی اللَّهُ عَلَیک یا أَبَاعَبْدِاللَّهِ؛ چراکه سلام و صلوات او از دور و نزدیک به او می‌رسد.»

زندگی دنیا اقامتی کوتاه در تاریک‌ترین عالَم است. لذت‌های این عالَم هم کوتاه و گذرا است و به همین زودیِ زود پایان می‌پذیرد و هم پَست و کم‌ارزش است.

زیارت، دیدار و ملاقات وقتی صورت می‌پذیرد که دو نفر با هم ارتباط روحی و ادراکی برقرار کنند و لذا حضور در نزد کسی بدون هیچ آگاهی و شعوری زیارت و دیدار نیست.

امام (ع) همدم و رفیق، پدر مهربان، برادر برابر، مادر دلسوز به کودک، پناه بندگان خدا در گرفتاری سخت است

در دستورات دینی فرموده‌اند همیشه در زندگی فال نیک بزنید و به امور زندگی خوش‌بین باشید. اگر مریضی دارید همیشه بگویید ان‌شاءالله به امید خدا خوب می‌شود و اگر مسافرت می‌روید در قلبتان امیدوار باشید که به‌سلامت و عافیت خواهید رسید و اگر دنبال درآمد و پول هستید به آن با نگاه مثبت نظر کنید که نگاه مثبت‌داشتن موجب جلب و جذب خوبی‌ها می‌شود.

پیامبراکرم (ص) روایت شده است: تَفاءَلُوا بالخَیرِ تَجِدُوهُ (المیزان، ج ۱۹، ص ۷۷) یعنی «به‌خوبی و نیکی فال بزنید که آن را خواهید یافت».

امام باقر (ع) فرمودند: «إِذَا أَرَدْتَ أَنْ تَعْلَمَ أَنَّ فِیک خَیراً فَانْظُرْ إِلَی قَلْبِک فَإِنْ کانَ یحِبُّ أَهْلَ طَاعَةِ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ وَ یبْغِضُ أَهْلَ مَعْصِیتِهِ فَفِیک خَیرٌ وَاللَّهُ یحِبُّک وَ إِذَا کانَ یبْغِضُ أَهْلَ طَاعَةِ اللَّهِ وَ یحِبُّ أَهْلَ مَعْصِیتِهِ فَلَیسَ فِیک خَیرٌ وَاللَّهُ یبْغِضُک وَالْمَرْءُ مَعَ مَنْ أَحَب»؛ یعنی:‌ هرگاه خواستی بدانی که در تو خیری هست یا نه؟ به قلبت نظر کن! اگر اهل‌اطاعت خدا را دوست دارد و از اهل‌معصیت بدش می‌آید در تو خیری هست و خدا تو را دوست می‌دارد. و اگر از اهل‌طاعت بدش می‌آید و اهل معصیت را دوست دارد در تو خیری نیست و خداوند هم از تو بدش می‌آید و هرکس با آنان است که دوستشان دارد. (کافی، ج ۲، ص ۱۲۶)

زیارت‌خواندن بدون حضور قلب گاه نوعی بی‌ادبی هم محسوب می‌شود. فرض کنید به دیدار یکی از بزرگان رفته‌ایم و در محضر او نشسته‌ایم، و مشغول حرف و سخن‌گفتن با او هستیم، ولی اصلاً حواسمان متوجه او نیست؛ گویی با او سخن نمی‌گوییم! این کار بیشتر بی‌ادبی است و نشان این است که جایگاه و منزلت آن بزرگ را نشناخته‌ایم.

انسان‌ها معمولاً به رنگ همان چیزهایی درمی‌آیند که بیشتر بدان توجه دارند و می‌اندیشند. پس دقت کنیم که به چه می‌اندیشیم و بر چه چیزهایی تمرکز می‌کنیم و خود را با همدمی و همراهیِ افکار ناپسند یا بی‌فایده آلوده نسازیم.