بریده‌هایی از کتاب اکو؛ جلد دوم

مامان‌بزرگ می‌گفت: «صداها منتظر فرصتَن تا از سازها رها بشن.»

«آره. ما چیز زیادی نداشتیم، ولی همیشه اون رو داشتیم.»

«آره. ما چیز زیادی نداشتیم، ولی همیشه اون رو داشتیم.»

ماوس به پهلوی مایک زد و گفت: «واقعاً قشنگه.» مایک درحالی‌که به پشت درشکه نگاه می‌کرد، گفت: «هر جایی قشنگ‌تر از پرورشگاست.»

مردم در شرایط سخت زندگی، لیاقت آن را دارند که به‌اندازهٔ آدم‌های دیگر، از زیبایی بهره ببرند؛ حالا، چه می‌توانستند اجارهٔ خانه‌شان را پرداخت کنند و چه نه؛ حتی اگر مجبور باشند در صف غذای مجانی بایستند. مامان‌بزرگ می‌گفت اگر کسی از نظر مالی فقیر باشد، به این معنا نیست که قلب فقیری هم دارد.

شاید، یه روزی، خیلی زود، همه‌چیز بهتر بشه.

شاید، یه روزی، خیلی زود، همه‌چیز بهتر بشه.

شاید، یه روزی، خیلی زود، همه‌چیز بهتر بشه.

دربارهٔ چیزاییه که مردم معمولی می‌خوان، ولی ندارن. مهم نیست چه چیزایی توی زندگیت نداری؛ مهم اینه که یه قسمت بزرگ از زندگی، همیشه هست...

«صداها منتظر فرصتَن تا از سازها رها بشن

مایک گفت: «ولی موسیقیش همیشه غمگین نیست.» «نه. آهنگاش از یه چیز دیگه هم پُره؛ اونم اینه که مهم نیست چه چیزایی توی زندگیت نداری؛ مهم اینه که یه قسمت بزرگ از زندگی، همیشه هست. واسه همین، اهمیت نداره که یه آهنگ چقدر غمگینه؛ چون شاید، یه روزی، خیلی زود، همه‌چیز بهتر بشه.»

مایک گفت: «ولی موسیقیش همیشه غمگین نیست.» «نه. آهنگاش از یه چیز دیگه هم پُره؛ اونم اینه که مهم نیست چه چیزایی توی زندگیت نداری؛ مهم اینه که یه قسمت بزرگ از زندگی، همیشه هست. واسه همین، اهمیت نداره که یه آهنگ چقدر غمگینه؛ چون شاید، یه روزی، خیلی زود، همه‌چیز بهتر بشه.»

بهش می‌گن بُلوز.» فرانکی پرسید: «چرا؟» «شنیدی می‌گن کسی احساس بُلوز داره؟ معنیش اینه که از زندگی ناراحته یا افسرده‌ست. موسیقی بُلوز هم راجع‌به تموم دردورَنجای زندگیه که مردم توی قلبشون احساس می‌کنن. دربارهٔ چیزاییه که مردم معمولی می‌خوان، ولی ندارن. بُلوز یه نوع موسیقیه که تمنای زندگی رو با خودش داره.»