بریده‌هایی از کتاب شیطان و دوشیزه پریم

«شر هیچ‌گاه به خیر منتهی نمی‌شود، حتی اگر همه مایل باشند این‌گونه بیندیشند و زمانی به حقیقت پی خواهند برد که دیگر خیلی دیر شده است.»

کسی که در ازای علاقه‌اش به چیزی منتظر پاداش باشد، عمرش را به هدر داده است.

در آغاز هم بی‌عدالتی بسیار جزئی بود، اما هر نسلی اندکی به آن افزود و همه با خود می‌گفتند این دلایل جزئی اهمیتی ندارند و نتیجه چیزی شد که اکنون می‌بینیم.

دریافت که هر اتفاقی در جهان، بازتابی از خود اوست

«همواره دو گونه ابله در دنیا وجود دارند: یک نوع کسانی که از ترس تهدید دست به کاری نمی‌زنند و دیگر، کسانی که فکر می‌کنند با تهدیدکردن کارشان راه خواهد افتاد.»

همه‌چیز بستگی به گزینش و خویشتن‌داری انسان‌ها دارد، همین و بس!

پلیدی باید نمایان شود تا همه به ارزش خیر و نیکی پی ببرند.

پذیرش نیک‌سرشتی خود، همواره آسان‌تر از مبارزه برای دست‌یابی به حقوقمان است. انسان‌هایی که ظلم و توهین را به جان می‌خرند و در برابر بی‌عدالتی سکوت می‌کنند، به این خاطر است که شهامت رویارویی با دشمنی قوی‌تر از خود را ندارند. همواره می‌توانیم این‌طور وانمود کنیم که سنگی که از سوی دیگران به‌طرف ما پرتاب شده، به ما اصابت نکرده و تنها در تیرگی شب، هنگامی‌که خانواده و هم‌اتاقی‌هایمان به خواب عمیق فرورفته‌اند، می‌توانیم زبونی و بزدلی خود را گردن بگیریم.

«همین‌حالا من بزرگ‌ترین درس زندگی را به شما آموختم. هرگاه خواستی در کاری به موفقیت برسی، پیش از هر کاری خوب چشمانت را باز کن و مطمئن باش چه می‌خواهی. هیچ‌کس با چشمان بسته به هدف نمی‌رسد.»

این میل به اطاعت از قوانین نیست که باعث می‌شود انسان‌ها مطابق نظم اجتماعی رفتار کنند، بلکه این نوع رفتار براساس ترس از مجازات است که شکل می‌گیرد، چراکه هرکدام از ما یک چوبهٔ دار در وجودمان داریم.»

خوب می‌دانم که الآن دارم در بهشت زندگی می‌کنم، تورات را خوانده‌ام و اشتباهی را که حوا کرد ابداً تکرار نخواهم کرد. حوا به آنچه داشت قانع نبود.»

از آن زمان بود که باارزش‌ترین دارایی‌ای را که یک انسان می‌تواند داشته باشد را از دست دادم: ایمانم را.

“نه از من ترسیدی و نه قضاوتم کردی. این اولین‌باری است که کسی شب را در کنارم می‌گذراند و مطمئن است که من هم می‌توانم انسان نیک‌سرشتی باشم و نیازمندان را پناه دهم. تو باور کردی که من هم می‌توانم شرافتمندانه زندگی کنم و من هم به باور تو جامهٔ عمل پوشاندم.”

در افسانهٔ ایرانی، انسان برای این خلق شد که مدافع نیکی و خیر باشد و رسم بر این است که نیکی درنهایت پیروز خواهد شد.

همواره دو گونه ابله در دنیا وجود دارند: یک نوع کسانی که از ترس تهدید دست به کاری نمی‌زنند و دیگر، کسانی که فکر می‌کنند با تهدیدکردن کارشان راه خواهد افتاد.

یک انسان سرنوشت تمام بشریت است.

کتابش را بست، نفس عمیقی کشید و خود را به خدا سپرد و درهمان‌حال که ترس آمیخته با هیجان وجودش را لبریز کرده بود، از جا برخاست و در پی مرد غریبه به راه افتاد، درحالی‌که می‌دانست یک بار دیگر هم شاهد ناکامی در زندگی خود خواهد بود. آشنایی‌ای که با وعده‌های سرشار از نوید آغاز می‌شود و سرانجام با رؤیایی از یک عشق ناممکن به پایان می‌رسد.

انسان‌هایی که ظلم و توهین را به جان می‌خرند و در برابر بی‌عدالتی سکوت می‌کنند، به این خاطر است که شهامت رویارویی با دشمنی قوی‌تر از خود را ندارند.

یک انسان سرنوشت تمام بشریت است.

بهشت را زمانی تجربه کردم که در دوزخ روزمرگی و یکنواختی زندگی دست‌وپا می‌زدم. جهنم را هم‌زمان وقتی تجربه کردم که در بهشتی از آزادیِ بدون‌مرز به سر می‌بردم