بریده‌هایی از کتاب اشد ملاقات

از سبزه و آینه هم کاری ساخته نیست همهٔ تُنگ‌های ماهی بوی مرگ می‌دهند

سربازان آخرین گلوله‌های‌شان را به آسمان شلیک کردند مردم سراسیمه به خیابان ریختند اما هیچ‌یک از جسدها برنخاست تا پایان جنگ را جشن بگیرد

و من از خطوط قرمز لب‌هایت عبور کردم روی صندلی چوبی بهشت نشستیم و از دست‌های رسیدهٔ هم سیب چیدیم در گرمای آفتابی که از شانهٔ تو طلوع می‌کرد و در سینهٔ من غروب

نه قرار می‌خواهد نه ملاقات از همین جا که ایستاده‌ام مثل هوا در آغوشت می‌گیرم و مثل هوس می‌بوسمت

اگر زمان را کُند کنی نشانت می‌دهم: در فاصلهٔ دو شلیک سکوتی‌ست که نام دیگرش صلح است

جدایی بین ما نشسته است روی صندلی خالی از هم دور شده‌ایم به اندازهٔ ده سال زندگی مشترک

به جایی که ندارم سر می‌زنم کنار کسی که نیست می‌نشینم و بوی سیب را نصف می‌کنم برای پیدا کردنِ نیمهٔ گم‌شده‌ام

گلی که ریشه‌هایش را چون پرچمی در دست گرفته جز عطر چیزی برای پنهان کردن ندارد از فصل‌ها بیرون زده خوب می‌داند تشنگی آخرین پرچمی‌ست که گل‌ها در دست می‌گیرند پیش از آن‌که کاملاً از پا درآیند

وقتی از خودت شکست می‌خوری چه کسی پیروز می‌شود؟

جز عطر چیزی برای پنهان کردن ندارد از فصل‌ها بیرون زده

رازی که ممنوع به دنیا آمد و ممنوع از دنیا رفت

و من از خطوط قرمز لب‌هایت عبور کردم

فقط یک متر معجزه کافی بود

اگر زمان را کُند کنی نشانت می‌دهم: در فاصلهٔ دو شلیک سکوتی‌ست که نام دیگرش صلح است

تو پیراهنت را از پروانه‌ها پس گرفته بودی و من از پیلهٔ تنهایی خود فرار کرده بودم می‌خواستیم تا آخر دنیا پرواز کنیم با آن‌که می‌دانستیم پروانه‌ها فقط چند روز عمر می‌کنند

آن که از سقوط برگشته خوب می‌داند صریح‌ترین معنای دوستت دارم باز شدن چتر نجات است

تو ضمیر سوم‌شخص غایبی‌ست که جز در شعر حاضر نمی‌شود

از صورت خیال بیرون بیا نقاب ماه را بردار کنایهٔ شب را کنار بزن خوشبختی من به مویی بند است که بر شانه‌های تو می‌افتد

این شعر را با خطوط اندام تو می‌نویسم چشمت را ببند و دستت را بگذار روی برجستگی کلماتی که از متن بیرون می‌زنند

مرگ همیشه از میدان مین زنده بازمی‌گردد