بریده‌هایی از کتاب اتاق لودویگ

اینگه، همیشه می‌دانستم که باید چه‌کار کرد. سال‌هاست که محکوم به زندگی با نکرده‌هایم هستم. دیگر نمی‌شود.

به شما نصیحت می‌کنم که از خودتان در مقابل خودتان محافظت کنید. تا هنوز توانش را دارید علیه خودتان کاری بکنید.

تحمل ضعف‌های خود نیاز به قدرت دارد. هیچ‌کدامِ ما دو نفر این قدرت را نداریم و همین هم ما را به هم پیوند می‌دهد و هم ما را در برابرِ هم از خودمان حفظ می‌کند. به من می‌گویند به مرگ بدهکارم. چه کسی را باید گفت زنده و چه کسی را مُرده؛ بستر زایمان همیشه بستر مرگ هم هست و محل تولد هم محل درگذشت، همان‌طور که روزهای جشن تولدْ روزهای جلوکشیدهٔ مراسم وفات هم هستند. با وجود این، همهٔ آدم‌ها دیر یا زود تولیدمثل می‌کنند، بی‌رحمانه، بی‌ملاحظه، تولیدمثل می‌کنند و خودشان را بازتولید. می‌گویند خودمان را تکرار کنیم، انگار همان یکی کافی نیست. با تکرار خودشان هم در واقع از خودشان و از همدیگر فرار می‌کنند، اما نه گریزی دارند و نه گزیری.