بریده‌هایی از کتاب همه چیز درباره‌ی عشق

در مواجهه با جهانی که از قرار به لحاظ عاطفی غیرقابل کنترل است، عده‌ای یک اخلاق کاری پروتستانی تازه را در پیش گرفتند؛ متقاعد شدند که یک زندگی موفق با پولِ افراد و کالاهایی که می‌توانند با این پول بخرند، ارتباط مستقیم دارد. زندگی خوب دیگر نه در گرو جامعه و ارتباط، که انباشتن و ارضای نیازهای ماتریالیستی لذت‌جویانه بود.

حالا مردم به جای عدالت‌جویی در دنیای بیرون رفتند سراغ زندگی شخصی‌شان، در پی جایی برای آرامش و فرار. اولش، خیلی‌ها به خانواده و ازدواج پناه بردند تا دوباره بتوانند پیوند و ثبات را احساس کنند. اما مواجههٔ رو در رو با فقدان عمیق عشق در خانه، جامعه را در اندوه فرو برد. آدم‌ها نه فقط نسبت به توانایی خود در تغییر دنیا، بلکه در ایجاد هر گونه تغییر مثبتی در وجه احساسی زندگی شخصی‌شان دچار ناامیدی شدند. آمار طلاق‌ها اولین علائمی بود که نشان می‌داد ازدواج، بهشتی امن نیست. و افزایش آگاهی عمومی از خشونت خانگی و آزار و اذیت کودک در سطح گسترده، آشکارا نشان داد که خانوادهٔ پدرسالار نمی‌تواند پناهگاهی امن باشد.

عشق دادن باعث همدلی و صمیمیت ما با دیگران می‌شود. مسیری است که از طریق آن می‌توانیم بفهمم حقیقتاً همه چیز برای همه به اندازهٔ کافی وجود دارد. در مسیحیت، به ما یاد می‌دهند که عشق دادن «درهای بهشت را به روی ما می‌گشاید» تا «موهبتی بی‌پایان را نصیب‌مان کند.» در جامعهٔ پدرسالار مردهایی که می‌خواهند سلطه‌گری را رها کنند، می‌توانند مشق عشق را با نثار کردن و بخشنده بودن آغاز کنند. دقیقاً به همین خاطر است که متفکران فمینیست، مردها را تشویق می‌کنند که نقش پرورش و سرپرستی بچه‌ها در خانه را بپذیرند. مردهایی که این نقش را می‌پذیرند، می‌توانند برای اولین بار لذت ناشی از خدمت کردن به دیگری را تجربه کنند.

اگر مدرسه‌ها به ما یاد می‌دانند که چطور عشق بورزیم، کشورمان با مسئلهٔ بیکاری مواجه نمی‌بود. تقسیم عادلانهٔ مشاغل، نُرم جامعه می‌بود. اگر عشق در زندگی‌مان بود، کار معنای دیگری می‌داشت. وقتی ما مشق عشق می‌کنیم، خدمت‌مان به دیگری بیشتر می‌شود. خودخواهی، اجتناب از پذیرش دیگری، یکی از دلایل اصلی ناکامی روابط رمانتیک است.

نوآلا اُفائولِین، روزنامه‌نگار ایرلندی در کتاب خاطراتش، آیا آدم مهمی هستی؟، دربارهٔ ماهیت نجات‌بخش کتاب این چنین می‌گوید که «اگر در دنیا به جز کتاب هیچ چیز دیگری نبود، کتاب خواندن ارزش زندگی کردن را می‌داشت.»

عشق واقعی یک انقلاب فردی است.

برای تطبیق با این جهش در ارزش‌ها، از جامعه‌ای مردم‌محور به جامعه‌ای شی‌ءمحور، ثروتمندها و آدم‌های معروف، به‌خصوص ستاره‌های سینما و موسیقی شدند تنها الگوهای فرهنگی مناسب. دیگر خبری از رهبران و فعالان سیاسی آرمانگرا نبود. به ناگاه دیگر مهم نبود که یک بعد اخلاقی به زندگی کاری داده شود، هدف پول درآوردن بود، به هر شکل ممکن. گسترش بی‌سابقهٔ فساد، هر گونه شانسی را برای احیای امید از طریق عشق از بین برد.