بریده‌هایی از کتاب همه چیز درباره‌ی عشق

بیایید به هم عشق ورزیم، همانا عشق خداست و آنکه عشق ورزد، مظهر خدا و با خدا آشناست

وقتی می‌فهمیم عشق یعنی میل به پرورش رشد معنوی خود یا دیگری، برایمان روشن می‌شود که اگر به دیگری آسیب برسانیم یا تعدی کنیم، نمی‌توانیم ادعا کنیم عاشقیم. عشق و تعدی در یک اقلیم نمی‌گنجند.

کارل یونگ هوشمندانه بر وجود این ابتذال تأکید کرد که «هر جا میل به قدرت بیشتر باشد، عشق وجود نخواهد داشت.»

عشق واقعی همیشه به یک پایان خوش ابدی ختم نمی‌شود، و حتی اگر بشود، حفظش تلاش زیادی می‌طلبد. تمام رابطه‌ها بالا و پایین دارند. فانتزی رمانتیک اغلب به این باور دامن می‌زند که مشکل و ناراحتی نشان از فقدان عشق است، نه بخشی از فرایند. حقیقت این است که عشق واقعی از مشکلات تغذیه می‌کند. مبنای چنین عشقی بر این است که ما می‌خواهیم رشد کنیم و بسط پیدا کنیم، تا خود خود واقعی‌مان بشویم. هیچ تغییری نیست که یک جور احساس شکست و به چالش کشیده شدن در آدم به وجود نیاورد. وقتی عشق واقعی را تجربه می‌کنیم، شاید احساس کنیم زندگی‌مان به خطر افتاده؛ شاید احساس خطر کنیم.

عشق شیرین می‌گوید فقط بگو کجا، چطور و کِی از من چه می‌خواهی؟... من از آن توام، برای تو زاده شده‌ام: بگو از من چه می‌خواهی؟ سانتا ترسا

بدون عدالت، عشق وجود نخواهد داشت.

جدایی‌هایی سختی که در بچگی اتفاق می‌افتد، به مغز آسیب احساسی می‌زند، چرا که به حیاتی‌ترین رابطهٔ انسان حمله می‌کند: رابطهٔ ] والد-فرزند [که به ما می‌گوید دوست‌داشتنی هستیم. رابطهٔ] والد-فرزند[که چگونه عشق ورزیدن را به‌مان یاد می‌دهد. ما بدون تغذیه از این وابستگی اولیه، انسان‌های کاملی نیستیم، البته که انسان بودن سخت است. جودیت ویورست

هارولد کوشنر در وقتی همهٔ آنچه می‌خواستی هم برایت کافی نیست، همین بحث را مطرح می‌کند: «در کمال تأسف باید بگویم ما داریم نسلی را بار می‌آوریم که با ترس از عشق بزرگ می‌شود، ترس تعهد و تعلق به دیگری، اینها در نهایت می‌ترسند مسئولیت خطیر عاشق شدن را بپذیرند و با شکست مواجه شوند. اینها بزرگ می‌شوند و به دنبال رابطه‌ای غیرمسئولانه خواهند بود، به دنبال لذت بدون سرمایه‌گذاری هنگفت عاطفی. به قدری از رنجی که ناامیدی با خود می‌آورد، خواهند ترسید که امکان عشق و لذت را از خود دریغ خواهند کرد.»

هنر تزویر را (یعنی تظاهر به هر آنچه برای عبور از یک موقعیت لازم است) زودتر یاد می‌گیرند، و برای بعضی‌ها پنهان کردن حس واقعی سخت است

تونی موریسونِ رمان‌نویس در اولین کتابش، آبی‌ترین چشم، ایدهٔ عشق رمانتیک را یکی «از ویرانگرترین ایده‌های تاریخ تفکر بشر» می‌داند. او ویرانگری‌اش را در این باور که ما بدون اختیار و قدرتِ انتخاب عاشق می‌شویم، می‌بیند. این خیال باطل که در افسانه‌های عاشقانه به‌کرّات تکرار می‌شود، مانعی است برای یادگیری طریقهٔ عشق ورزیدن. ما برای حفظ فانتزی‌مان، رمانس را جایگزین عشق می‌کنیم.