بریده‌هایی از کتاب بی حد و مرز

شروعِ کوییک یک دقیقه زمان صرف ورزش‌دادنِ حافظهٔ خود کنید: شماره‌تلفن فردی را که دائم با او در ارتباط هستید، حفظ کنید.

همگی به‌نوعی اَبَرقهرمان هستیم.

محدودیت‌هایم واقعاً محدودیت نیستند. فقط موانعی بودند که باید بر آن‌ها غلبه می‌کردم یا محدودیت‌هایی که باید از ذهنم خارجشان می‌کردم. وقتی این کار را انجام دادم، کارهایی که هر روز یاد می‌گرفتم انجام بدهم، بی‌حدومرز شدند.

رؤیایتان را با جزئیات دقیق تصور کنید؛ تجسمش کنید؛ احساسش کنید؛ باورش کنید؛ حالا هر روز برای رسیدن به آن تلاش کنید.

دستگاه‌های هوشمند کمی ما را احمق کرده‌اند

در عصر ارتباطات، جهل انتخابی است. در مقایسه با قرنِ پانزدهم، اکنون در یک روز به‌اندازه‌ای اطلاعات به دست می‌آوریم که در دههٔ ۱۴۰۰ یک فرد در کل عمرش به دست می‌آورد.

راه‌های محدود و ثابتِ تفکر را از کسانی می‌آموزیم که در زندگی‌مان هستند و فرهنگی که در آن بزرگ می‌شویم.

اگر به فردی ایده‌ای جدید بدهید، یک روزش را پرمایه خواهید کرد. اگر به فردی آموزش دهید چطور بیاموزد، خودش می‌تواند تمام زندگی‌اش را پرمایه کند.

خلقِ زندگی دلخواهتان شاید کمی ترسناک به نظر برسد. اما می‌دانید چه چیزی از آن هم ترسناک‌تر خواهد بود؟ پشیمانی. روزی که در حال کشیدنِ نفس‌های آخرمان هستیم و دیگر هیچ‌یک از نظرهای دیگران و ترس‌هایمان اهمیتی ندارند، فقط این مهم خواهد بود که چطور زیسته‌ایم. از کسی که دوست ندارید موعظه‌تان کند، انتقاد نشنوید. اگر قضاوت‌های ناعادلانه دربارهٔ خودتان را نادیده نگیرید، هرگز پتانسیل واقعی خود را کشف نخواهید کرد.

من این خطر را افسردگیِ دیجیتالی می‌نامم، خطری زادهٔ فرهنگِ مقایسه؛ اجازه می‌دهیم گفته‌ها و رفتارهای پرزرق‌وبرقِ دیگران در فضای مجازی این احساس را به ما بدهد که کمتر از آن‌ها هستیم. من از رسانه‌های اجتماعی لذت می‌برم. دوست دارم با جامعهٔ دانشجویان و شنوندگانِ پادکست‌ها در ارتباط باشم و از زندگیِ خانواده و دوستانم خبردار شوم. من رسانه‌های اجتماعی را نه‌تنها منبعی برای سرگرمی، که برای آموزش و توانمندسازی می‌دانم. اما پیشنهاد می‌کنم آگاهانه از آن استفاده کنید، نه بدون تفکر و از سرِ عادت؛ هماهنگ با زندگی از آن‌ها استفاده کنید تا بهره‌وری و آرامشِ ذهنی‌تان را نربایند.

من قبلاً به این افسانه اعتقاد داشتم. زمانی که «پسری با مغزِ خراب بودم»، بیش از هر چیز دوست داشتم بتوانم همچون دیگر بچه‌های کلاس چیزهای جدیدی یاد بگیرم. اما زمانی که توانایی این کار را پیدا کردم، به‌سرعت متوجه شدم داشتنِ دانش مرا از آدم‌های اطرافم متمایز نخواهد کرد؛ آنچه موجب تفاوتم می‌شود، نحوهٔ استفاده از آن دانش است.

در سفر قهرمان، قهرمانان هم به خائنان نیازمندند. چالش‌های ناشی از آزمون‌ها و رقبا به ما کمک می‌کنند رشد کنیم و بهتر شویم.

«هیچ مشکلی را نمی‌توان با همان سطحِ آگاهی که ایجادش کرده است، حل کرد.»

معمولاً وقتی روی کسی یا چیزی اسم می‌گذارید، در واقع محدودیتی برای آن تعیین می‌کنید. بزرگ‌ترها باید خیلی مراقبِ حرف‌هایی باشند که به زبان می‌آورند، چراکه این حرف‌ها سریع به ذهن کودکان راه پیدا می‌کنند.

در جهانی که اطلاعات به‌وفور در دسترس هستند، بیراه نیست که بگوییم کمی در استفاده از این اطلاعات زیاده‌روی کرده‌ایم. ما حتی به نقطه‌ای رسیده‌ایم که اجازه می‌دهیم فناوری به‌جای ما بخش زیادی از تفکر و استدلال را انجام بدهد. در فضای مجازی، دیگران نتیجه‌گیری‌های بسیاری می‌کنند که ما هم به‌مرور مجبور می‌شویم توانایی نتیجه‌گیری خود را کنار بگذاریم و از آن‌ها پیروی کنیم. هیچ‌گاه اجازه نمی‌دهیم فردی دیگر به‌جای ما فکر کند، اما به‌راحتی این اجازه را به دستگاه‌ها می‌دهیم.

فَورانِ لذتِ لحظه‌ایِ دوپامین دیجیتالی، جایگزینِ توانایی‌مان برای حفظ توجه لازم برای روابط عمیق، یادگیریِ عمیق یا کارِ عمیق می‌شود. اخیراً در سخنرانی‌ای کنار یکی از دوستانم نشسته بودم و متوجه شدم در چند دقیقه، چندین بار به تلفن همراهش نگاه کرد. از او خواستم تلفنش را به من بدهد و برنامهٔ زمانِ صفحه‌نمایش را باز کردم؛ آن‌روز بیش از هزار بار صفحهٔ گوشی‌اش را روشن کرده بود و در یک روز هزار اعلان داشت. پیام‌های متنی، اعلان‌های رسانه‌های اجتماعی، ایمیل‌ها و هشدارهای اخبار، مهم هستند اما ممکن است تمرکز ما را از بین ببرند و عادتمان بدهند از آنچه در لحظه از همه مهم‌تر است، غافل شویم.

جریان بی‌پایانِ اطلاعات در جهانی که زمانمان محدود و انتظارات از ما غیرمنصفانه است، منجر به دستپاچگی و اضطراب و بی‌خوابی می‌شود. در داده‌ها و سرعت بالای تغییرات دست‌وپا می‌زنیم و به‌دنبال راهکارها و ابزارهایی هستیم که کمی از کارایی و عملکرد و آرامش ذهنی خود را پس بگیریم.

قهرمان (برای مثال هری پاتر) در جهان معمولی زندگی می‌کند، جهانی که همیشه می‌شناخته است. سپس ندایی برای ماجراجویی می‌شنود. این قهرمان‌ها باید انتخاب کنند که این ندا را نادیده بگیرند و در جهان معمول بمانند، جهانی که هیچ‌چیز در آن تغییر نمی‌کند، یا به‌سمت ماجراجویی بروند و به دنیای ناشناخته‌ها پا بگذارند.

کارول دوئِک، استادِ روان‌شناسی دانشگاه استنفورد، تفاوتِ میان ذهنیت ثابت و ذهنیت رشد را این‌گونه بیان می‌کند: در ذهنیتِ ثابت، دانش‌آموزان اعتقاد دارند، مهارت‌ها و هوش و استعدادهای پایه‌شان همگی ثابت و تغییرناپذیرند. یعنی از هرکدام مقداری دارند، همین و بس. بعد هدف این می‌شود که همیشه باهوش به نظر برسند و هرگز کسی فکر نکند احمق هستند. در ذهنیتِ رشد، دانش‌آموزان اعتقاد دارند استعدادها و توانایی‌هایشان را می‌توانند با تلاش و تدریسِ خوب و پافشاری بهبود دهند. آن‌ها لزوماً فکر نمی‌کنند همه به یک شکل هستند و همه می‌توانند اینشتین باشند، اما اعتقاد دارند هرکسی می‌تواند با تلاش از حالایش باهوش‌تر شود.

علمِ یادگیریِ سریع‌تر و فرایادگیری را در پنج حوزه خواهید آموخت: تمرکز، مطالعه، حافظه، تندخوانی، و تفکر.