بریده‌هایی از کتاب بی حد و مرز

هرچه سریع‌تر یاد بگیرید، سریع‌تر می‌توانید درآمد کسب کنید.

ما باید کنترلِ یادگیری خود را به دست بگیریم.

وقتی غذایی خیلی بد به معده و روده‌تان می‌دهید، در واقع سوختی بد به مغزتان می‌رسانید.

مغزِ هر انسانی تربیت‌شدنی است.

انعطاف‌پذیری بدین معناست که می‌توانید مغز خود را طوری شکل دهید که با خواسته‌هایتان تناسب داشته باشد.

اگر یادگرفتن به‌معنای ایجاد ارتباطات جدید باشد، به‌خاطرآوردن نیز حفظِ این ارتباطات است.

هر بار چیزی جدید یاد می‌گیرید، مغزتان ارتباط سیناپسی جدیدی می‌سازد و هر بار این اتفاق رخ می‌دهد، مغزتان به‌شکل فیزیکی تغییر می‌کند و سخت‌افزارِ خود را به‌روز می‌کند که سطحی جدید از ذهن را بازتاب دهد.

کودکیِ دشوار یا رشد چالش‌برانگیز، موجب مقاوم‌شدن مشخصه‌هایی می‌شود که به موفقیت می‌انجامند.

مغز شما همواره در حال تغییر است و خود را با محیط اطرافِ شما و تقاضاهایی که از آن دارید، هماهنگ می‌کند.

اگر دانش، قدرت است پس یادگیریِ دانش اَبَرقدرت است.

برای یادگیری سریع‌تر، باید از تعریفِ آنچه اعتقاد داریم برای خودمان ممکن است، فراتر برویم.

«اجازه نده دانشگاه جلوی تحصیلت رو بگیره.»

من به‌شدت اعتقاد دارم همگی ما اَبَرقدرت‌هایی فوق‌العاده در وجودمان داریم که منتظرند فعال شوند. منظورم قدرت‌هایی مثل پروازکردن، ایجادکردن زره آهنی یا شلیک‌کردن لیزر از چشمانمان نیست، بلکه مهارت‌هایی کاربردی در زندگی واقعی را می‌گویم، مهارت‌هایی همچون پروازکردن در انبوهی از کتاب‌ها، حافظه‌ای زره‌پوش، تمرکزی لیزرگونه، خلاقیتی بی‌حدومرز، تفکری شفاف، ذهن‌آگاهی و نگرش ذهنیِ برتر. همگی به‌نوعی اَبَرقهرمان هستیم.

شروعِ کوییک برای خواندنِ این کتاب، دوستی را انتخاب کنید تا یکدیگر را وادار به درک و اجرا کنید. نام آن فرد (یا افراد) را یادداشت کنید. وارد کنید

رازِ داشتنِ زندگی استثنایی، نامحدودکردن ذهنتان است

نقلِ‌قولی معروف از وی وجود دارد که گفته است: «کسی که هرگز اشتباه نکرده، در واقع هیچ چیز جدیدی را امتحان نکرده است.» همچنین هیچ‌کس او را با اشتباهاتش به خاطر نمی‌آورد؛ ما او را فقط به‌خاطر دستاوردهایش به خاطر داریم.

دیوید شِنک این ایده را در کتاب خود به‌نام نابغهٔ درونِ همهٔ ما بیشتر بررسی می‌کند. وی می‌نویسد هرکسی پتانسیل لازم برای نبوغ یا در بدترین حالت، خوب‌بودن را دارد؛ اما ترجیح می‌دهیم باور کنیم یا نابغه هستیم یا نه و اینکه استعداد داریم یا نه، چون مسئولیتِ کنترل زندگی‌مان را از ما می‌گیرد. «باور به موهبت‌ها و محدودیت‌های ذاتی در روح و روانِ ما معقول‌تر است: دلیل اینکه شما خوانندهٔ اُپرای خوبی نیستید این است که نمی‌توانید خوانندهٔ خوبی باشید. شما این‌گونه به دنیا آمده‌اید. اینکه فکر کنید استعدادها ذاتی هستند به ما کمک می‌کند دنیای اطراف خود را مدیریت و راحت‌تر کنیم و موجب می‌شود بارِ انتظارِ دیگران از روی دوش فرد برداشته شود.»

ما نمرهٔ بهرهٔ هوشی را بازتابی ثابت از هوش خود در نظر می‌گیریم، اما در واقع این‌طور نیست. آزمون بهرهٔ هوشی در واقع توانایی‌های آکادمیک کنونی را اندازه می‌گیرد، نه هوش ذاتی را. تا به امروز، آزمون‌های بهرهٔ هوشی هنوز هم خلاقیت یا هوش عملی را اندازه نمی‌گیرند (که در واقع می‌توان این افراد را «باهوش‌های خیابانی» نامید) و به‌قطع هوش احساسی را هم اندازه‌گیری نمی‌کنند که هر سه به‌شکلی فزاینده در زندگی و محل کار اهمیت پیدا می‌کنند.

تحقیقات نشان می‌دهند تواناییِ طبیعی ما برای تمرکز، بعد از ۱۰ تا ۴۰ دقیقه افول می‌کند. اگر بیش از این برای کاری مشخص زمان صرف کنیم، نتایجی کمتر از زمانِ صرف‌شده خواهیم گرفت چراکه حواسمان به اطراف پرت می‌شود. به همین خاطر، پیشنهاد می‌کنم از تکنیک پومودورو استفاده کنید، روشی برای بهره‌وری بیشتر که فرانچسکو چیریلو ارائه کرده است. بر اساس این ایده، زمان بهینه برای هر وظیفه ۲۵ دقیقه است و در ادامه استراحتی پنج‌دقیقه‌ای ضروری است. هر بخشِ ۲۵ دقیقه‌ای را یک پومودورو می‌نامیم. همان‌طور که این کتاب را می‌خوانید، پیشنهاد می‌کنم یک پومودورو مطالعه کنید و پنج دقیقه به مغزتان استراحت بدهید.

این سؤالات به شما کمک می‌کنند به آنچه می‌آموزید عمل و دانش را به قدرت تبدیل کنید. - چطور می‌توانم از آموخته‌هایم استفاده کنم؟ - چرا باید از آموخته‌هایم استفاده کنم؟ - چه زمانی از آموخته‌هایم استفاده خواهم کرد؟