بریده‌هایی از کتاب بی حد و مرز

وقتی شما کاری را می‌کنید که دیگران انجام نمی‌دهند، طوری زندگی خواهید کرد که دیگران نمی‌توانند آن‌طور زندگی کنند.

سؤالات، تمرکز شما را هدایت می‌کنند بنابراین نقشی مهم در زندگی دارند، حتی نقشی مهم برای درکِ مطلب دارند. چون مردم موقع مطالعه معمولاً سؤالاتِ کافی نمی‌پرسند، تمرکز خود را از دست می‌دهند و درک و حفظِ مطالب در ذهنشان کاهش می‌یابد. اگر ذهنتان را پیش از خواندن با سؤالاتِ صحیح آماده کنید، پاسخ‌ها را در همه‌جا خواهید دید.

شروعِ کوییک کمی زمان بگذارید و برای این هفته، سی دقیقه فضای خالی در تقویمتان در نظر بگیرید. این زمانی است که باید دور از فناوری بگذرانید، زمانی که به خالی‌کردن ذهن، استراحت و خلاق‌بودن اختصاص خواهید داد.

انگیزه = هدف × انرژی × مراحل ساده

شما چطور با باورهای محدودکننده روبه‌رو می‌شوید؟

اگر اجازه ندهیم ذهنمان لحظه‌ای منحرف یا کِسِل شود، باید بهایش را بپردازیم و بهایش حافظهٔ ضعیف، مِه مغزی و خستگی است.

اگر کسی به شما گفت خیلی مطالعه نمی‌کند، در واقع معنای حرفش این است که «دیگه دوست ندارم چیزی یاد بگیرم.»

اگر ماهیتِ زندگی رو در نظر بگیری... منظورم اون اولِ اوله، همون‌موقع که اولین سلول به دو تا تقسیم شد، تنها هدفِ زندگی این بوده که هرچی رو یاد گرفتیم به دیگران منتقل کنیم؛ هیچ هدفی والاتر از این نیست. پس اگر ازم می‌پرسی با تمام دانشی که به دست آوردی باید چی‌کار کنی، بهت می‌گم به دیگران منتقلش کن.

«من تلفن رو قطع می‌کنم و چیزی رو به این مردم نشون می‌دم که تو دوست نداری ببینن؛ دنیایِ بدون تو رو بهشون نشون می‌دم. دنیایی بدون قوانین، کنترل، مرز یا محدودیت؛ جهانی که همه‌چیز توش ممکنه.»

اگر دانش، قدرت است پس یادگیریِ دانش اَبَرقدرت است. ظرفیتِ ما برای یادگیری، بی‌حدومرز است

تحقیقات نشان می‌دهند تواناییِ طبیعی ما برای تمرکز، بعد از ۱۰ تا ۴۰ دقیقه افول می‌کند. اگر بیش از این برای کاری مشخص زمان صرف کنیم، نتایجی کمتر از زمانِ صرف‌شده خواهیم گرفت چراکه حواسمان به اطراف پرت می‌شود. به همین خاطر، پیشنهاد می‌کنم از تکنیک پومودورو استفاده کنید، روشی برای بهره‌وری بیشتر که فرانچسکو چیریلو ارائه کرده است. بر اساس این ایده، زمان بهینه برای هر وظیفه ۲۵ دقیقه است و در ادامه استراحتی پنج‌دقیقه‌ای ضروری است. هر بخشِ ۲۵ دقیقه‌ای را یک پومودورو می‌نامیم. همان‌طور که این کتاب را می‌خوانید، پیشنهاد می‌کنم یک پومودورو مطالعه کنید و پنج دقیقه به مغزتان استراحت بدهید.

اگر احساس می‌کنید چیزی که یاد گرفته‌اید در لحظه ارزشمند است اما دیگر هرگز از آن استفاده نخواهید کرد، احتمالاً خاطره‌ای از آن نخواهید ساخت. به همین صورت اگر چیزی را بیاموزید، اما استدلالِ بیشتری دربارهٔ اینکه چرا برایتان ضروری است یا چطور در زندگی یا کارتان کاربرد دارد نداشته باشید، احتمالش هست مغزتان اطلاعات را در خود حفظ نکند. افتِ حافظه کاملا طبیعی است؛ ما انسانیم نه ربات.

دَنیل جِی لویتین، عصب‌شناس، در کتاب خود به‌نام ذهنِ سازماندهی‌شده؛ تفکرِ سرراست در عصر انبوه اطلاعات می‌گوید: «اینکه از مغزمان بخواهیم توجه و تمرکزش را از فعالیتی به فعالیتی دیگر تغییر دهد، موجب می‌شود قشر پیش‌پیشانی و جسم مخطط، گلوکوزِ اکسیژنه بسوزانند، یعنی همان سوختی که برای انجام وظایف خود نیاز دارند. تغییراتِ سریع و مستمر که ما با انجام چند کار هم‌زمان موجبشان می‌شویم، آن‌قدر سریع سوخت مغز را تمام می‌کند که پس از مدتی کوتاه، احساس خستگی و گیجی می‌کنیم. در واقع تمام مواد مغذی موجود در مغز خود را خالی کرده‌ایم. این امر موجب کاهش عملکردِ شناختی و فیزیکی در ما می‌شود.»

نبوغ از بدو تولد ظهور نمی‌کند، بلکه از طریق تمرین زیاد حاصل می‌شود.

«وقتی تقریباً ۷۰ درصد اطلاعاتِ موجود رو دارین، احتمالاً وقتش رسیده که تصمیمِ خودتون رو بگیرین چون ممکنه فرصت از دست بره. تجربهٔ خود من اینه که باید تا حد ممکن اطلاعات جمع کنین و بعد به غریزه‌تون تکیه کنین. گاهی اون چیزی که ذهنِ تحلیلگرم به من می‌گه، کاری نیست که در نهایت انجام می‌دم .»

یکی از مهم‌ترین موانع موجود بر سر راه تصمیم‌گیریِ سریع، این احساسِ همیشگی است که اطلاعاتِ کافی برای تصمیم‌گیری صحیح نداریم. کالین پاول، استاندارِ اسبق، به قانونِ ۷۰/۴۰ اشاره می‌کند. قانونِ وی این است که هرگز با کمتر از ۴۰ درصد اطلاعاتی که می‌تواند به دست آورد، تصمیم نگیرد و بیش از ۷۰ درصد اطلاعاتِ موجود را جمع‌آوری نکند

خواندن، موجبِ بهبود حافظه می‌شود. چون شما در زمان خواندن به مغز خود تمرینِ بسیار می‌دهید، مغزتان پربازده‌تر عمل می‌کند. مزیتِ مهمِ این مسئله، به حافظه مربوط می‌شود. در پژوهش انجام‌شده توسط دکتر رابرت اِس ویلسون در مرکزِ پزشکی دانشگاه راش در شیکاگو، مشخص شد خواندن تأثیری بسزا در پیشگیری از کاهشِ حافظه دارد. «ما نباید اثراتِ فعالیت‌های روزمره مثل مطالعه‌کردن و نوشتن را بر کودکان و والدین خود نادیده بگیریم. بر اساس پژوهش ما، ورزش‌دادنِ مغز از طریق انجام چنین فعالیت‌هایی در طولِ عمر فرد از کودکی تا پیری، برای سلامتِ مغز در سنین بالا بسیار مهم است .»

«هیچ مشکلی را نمی‌توان با همان سطحِ آگاهی که ایجادش کرده است، حل کرد.»

اگر همه‌چیز را مهم فرض کنید، هیچ چیز مهم نخواهد بود.

بی‌حدومرزبودن به‌معنی کامل و بی‌نقص‌بودن نیست؛ بی‌حدومرزبودن یعنی پیشرفت‌کردن بیشتر از آنچه اعتقاد دارید امکان‌پذیر است.