بریده‌هایی از کتاب بی حد و مرز

شاید حفظِ ارتباط موجب شود احساسِ امنیت بیشتری داشته باشیم، اما شادتر نخواهیم بود.

وقتی مسئولیتِ چیزی را قبول می‌کنیم، قدرتی فوق‌العاده در وجودمان نفوذ می‌کند که همه‌چیز را بهتر کنیم.

درد و رنج می‌تواند معلم شما باشد، البته اگر شما از آن‌ها استفاده کنید نه اینکه اجازه دهید درد و رنج از شما استفاده کنند.

باور جدید: دوست‌داشتن، عشق‌ورزیدن یا احترام‌گذاشتن به من، وظیفهٔ شما نیست. وظیفهٔ خودم است.

زمان، یکی از دارایی‌های بسیار ارزشمند شماست. تنها چیزی است که هرگز نمی‌توانید پسش بگیرید.

احساسات منفی ما را مجبور می‌کنند طیف کارهایی را که قادر به انجامشان هستیم، کوچک‌تر و کوچک‌تر کنیم.

از طریق تمرین و هیجان و آموزش، هرکسی می‌تواند استعدادی را در خود پرورش دهد و نابغه به نظر برسد.

«قدرتِ زیاد، مسئولیت زیاد با خودش می‌آره.» «دقیقاً همین‌طوره استن. عکسش هم درسته، یعنی مسئولیتِ زیاد با خودش قدرتِ زیاد می‌آره.»

اجازه نده دانشگاه جلوی تحصیلت رو بگیره.»

رازِ داشتنِ زندگی استثنایی، نامحدودکردن ذهنتان است.

انگیزه چیزی نیست که یک روز صبح با آن از خواب بیدار شوید. زمانی که می‌گوییم «من هیچ انگیزه‌ای ندارم» خود را در حالتِ خلسه قرار می‌دهیم. انگیزه چیزی نیست که شما دارید، بلکه کاری است که انجام می‌دهید. کاملاً هم پایدار است

اگر قضاوت‌های ناعادلانه دربارهٔ خودتان را نادیده نگیرید، هرگز پتانسیل واقعی خود را کشف نخواهید کرد. اجازه ندهید انتظار و نظرِ دیگران زندگی شما را هدایت کند یا به نابودی بکشاند.

یادگیری کاملاً وابسته به وضعیتِ روحی افراد است

اگر سعی دارید در هر زمینه‌ای به هدفی به‌خصوص برسید، ابتدا باید بپرسید

کتاب‌ها را شب‌ها با چراغ‌قوه زیر پتو می‌خواندم. آن داستان‌ها به من امید می‌دادند که هر انسانی می‌تواند بر غیرممکن‌ها غلبه کند.

تحقیقات نشان می‌دهند مغز ما بیشتر شبیه ماهیچه است تا حافظهٔ رایانه‌ای در حال پرشدن. هرچه بیشتر از این ماهیچه استفاده کنید، قدرتمندتر می‌شود و اطلاعات بیشتری را در خود ذخیره می‌کند.

«مغزِ شما هم مثل خودرویی گرون‌قیمت، وقتی بهتر از همیشه عمل می‌کنه که فقط سوختِ درجه‌یک بهش بدین. خوردنِ غذاهای باکیفیت که ویتامین، مواد معدنی و آنتی‌اکسیدان زیاد دارن، مغز رو تغذیه و از استرس اکسیداتیو محافظت می‌کنه یعنی همون رادیکال‌های آزادِ تولیدشده موقع استفادهٔ بدن از اکسیژن که باعثِ آسیب به سلول‌ها می‌شه.»

اینکه به بچه بگویی تمرکز کن، مثل این است که به معلم‌ها بگویی گیتار بزنند؛ نواختن گیتار بدون آموختن نحوهٔ انجامش، کاری بسیار مشکل است.

چیزی به‌اسم حافظهٔ خوب و بد نداریم؛ فقط حافظهٔ تعلیم‌دیده و تعلیم‌ندیده داریم. اگر در به‌خاطرآوردنِ نام افراد،

به خاطر دارم روزی در دوران دبستان، یکی از معلمان که از نفهمیدنِ من خیلی ناامید شده بود، به من اشاره کرد و گفت: «پسری که مغزش درست کار نکنه، این‌طوریه.» وقتی فهمیدم این‌گونه درباره‌ام فکر می‌کند، خُرد شدم؛ احتمالاً بقیه هم همین‌طور درباره‌ام فکر می‌کردند.   معمولاً وقتی روی کسی یا چیزی اسم می‌گذارید، در واقع محدودیتی برای آن تعیین می‌کنید. بزرگ‌ترها باید خیلی مراقبِ حرف‌هایی باشند که به زبان می‌آورند، چراکه این حرف‌ها سریع به ذهن کودکان راه پیدا می‌کنند. این همان اتفاقی است که در آن لحظه برای من افتاد. هروقت چیزی را یاد نمی‌گرفتم، نمرهٔ امتحانم خوب نمی‌شد، زنگ ورزش برای هیچ‌کدام از تیم‌ها انتخاب نمی‌شدم یا از همکلاسی‌هایم عقب می‌افتادم، به خودم می‌گفتم به‌خاطر این است که مغزم درست کار نمی‌کند؛