بریده‌هایی از کتاب بی حد و مرز

قدرت و نیروی خائن، قدرت و نیروی لازم برای قهرمان را مشخص می‌کند. اگر خائن ضعیف باشد، چیزی برای شکست‌دادن نخواهد بود و نیازی نیست قهرمان با تمام قدرت و نیرو از جا برخیزد.

من این خطر را افسردگیِ دیجیتالی می‌نامم، خطری زادهٔ فرهنگِ مقایسه؛ اجازه می‌دهیم گفته‌ها و رفتارهای پرزرق‌وبرقِ دیگران در فضای مجازی این احساس را به ما بدهد که کمتر از آن‌ها هستیم

تحقیقات نشان می‌دهند مغز ما بیشتر شبیه ماهیچه است تا حافظهٔ رایانه‌ای در حال پرشدن. هرچه بیشتر از این ماهیچه استفاده کنید، قدرتمندتر می‌شود و اطلاعات بیشتری را در خود ذخیره می‌کند. مسئله این است که آیا این انتخاب‌ها را آگاهانه انجام می‌دهیم یا از سرِ عادت، ناخودآگاه عمل می‌کنیم؟

با داشتنِ ابزارهایی همچون مکان‌یاب، به ذهنمان فرصتی برای کارکردن نمی‌دهیم و تمامِ حفظ‌کردنی‌ها را به فناوری می‌سپاریم.

«اینکه از مغزمان بخواهیم توجه و تمرکزش را از فعالیتی به فعالیتی دیگر تغییر دهد، موجب می‌شود قشر پیش‌پیشانی و جسم مخطط، گلوکوزِ اکسیژنه بسوزانند، یعنی همان سوختی که برای انجام وظایف خود نیاز دارند. تغییراتِ سریع و مستمر که ما با انجام چند کار هم‌زمان موجبشان می‌شویم، آن‌قدر سریع سوخت مغز را تمام می‌کند که پس از مدتی کوتاه، احساس خستگی و گیجی می‌کنیم. در واقع تمام مواد مغذی موجود در مغز خود را خالی کرده‌ایم. این امر موجب کاهش عملکردِ شناختی و فیزیکی در ما می‌شود.»

فورانِ دوپامین هر لایک در شبکه‌های اجتماعی یا پیام‌هایی که از عزیزان و دوستانمان می‌گیریم، این رفتارِ ما را تقویت می‌کند. البته این پاداش‌ها به‌مرور مغزمان را تغییر می‌دهند و به‌جای استراحت در زمانِ بیکاری، مثلاً زمانی که در صف ایستاده‌ایم یا منتظر اتوبوس یا کسی هستیم، تلفن خود را برمی‌داریم و ماهیچه‌های حواس‌پرتی را تمرین می‌دهیم. وقتی این کار به راه و رسم زندگی تبدیل می‌شود و هر لحظهٔ بیکاری را محرک‌هایی پرزرق‌وبرق پر می‌کنند، چه اتفاقی رخ می‌دهد؟

حالا اصلاً فضای مجازی را ترک نمی‌کنیم. اکنون در فضای مجازی زندگی می‌کنیم. به‌خاطر دستگاه‌های همیشه‌روشن و همیشه‌متصلِ خود، سعی داریم وقتی با خانواده و دوستان هستیم راهی ارتباطی پیدا کنیم و همچنین تلاش می‌کنیم در محل کار متمرکز بمانیم

«دو نفر از هر سه نفر شرکت‌کننده در آزمایش، حجم زیاد اطلاعات را با تنش میان همکاران و ازبین‌رفتنِ رضایتِ شغلی، مرتبط می‌دانستند؛ ۴۲ درصد مشکلات سلامت را با این اضطراب مرتبط می‌دانستند، ۶۱ درصد گفتند مجبور شده‌اند فعالیت‌های اجتماعی خود را در نتیجهٔ بار اطلاعاتی زیاد لغو کنند و ۶۰ درصد می‌گفتند اغلب بیش از حد خسته هستند و اوقات فراغت ندارند.» این مطالعه در ادامه نشان داد: «در مواجهه با یورشِ اطلاعات و کانال‌های اطلاعاتی، افراد قادر به توسعهٔ روتین‌های ساده جهت مدیریت اطلاعات نیستند.»

شواهدی فزاینده وجود دارند که نشان می‌دهند اگر اجازه ندهیم ذهنمان لحظه‌ای منحرف یا کِسِل شود، باید بهایش را بپردازیم و بهایش حافظهٔ ضعیف، مِه مغزی و خستگی است.

هر فرد به‌طور متوسط سه برابرِ دههٔ ۱۹۶۰ اطلاعات کسب می‌کند؛ تحقیقی در سال ۲۰۱۵ نشان داد که شرکت‌کنندگان حداقل هشت ساعت در روز را صرفِ رسانه‌ها می‌کردند.

جامعهٔ ما دغدغه‌ای فزاینده دربارهٔ اتکای بیش از حد به فناوری دارد. مردم نزد ما می‌آیند که مغزشان را به‌روزرسانی کنیم و از چهار سوارکارِ دورانِ ما رها شوند: سیلِ اطلاعات دیجیتالی، حواس‌پرتیِ دیجیتالی، فراموشی دیجیتالی و استنتاجِ دیجیتالی.

یکی از رؤیاهایتان را در نظر بگیرید، رؤیایی که همیشه در ذهنتان است و انگار روی مغزتان حک شده است. رؤیایتان را با جزئیات دقیق تصور کنید؛ تجسمش کنید؛ احساسش کنید؛ باورش کنید؛ حالا هر روز برای رسیدن به آن تلاش کنید.

من این تکنیک‌ها را به دیگران آموخته‌ام و نتایجی فوق‌العاده گرفته‌ام که باعث شده است هر سال برای بیش از ۱۵۰۰۰۰ نفر در هر زمینه‌ای که فکرش را بکنید، سخنرانی کنم و مربی مغز ورزشکاران و هنرمندان مشهور باشم.

قهرمان، قدرت‌ها و مهارت‌هایی جدید را در خود کشف می‌کند و ترغیب می‌شود از مهارت‌های کنونیِ خود طوری بهره ببرد که تا قبل از آن بهره نبرده است. قهرمان‌ها از محدودیت‌های درک‌شده فراتر می‌روند و روشی جدید برای زندگی می‌آموزند و در نهایت با آزمونِ خود در زندگی روبه‌رو می‌شوند؛ وقتی به دنیای عادی باز می‌گردند (مثل دوروتی که به کانزاس بازگشت)، دستاوردِ نهایی‌شان را نیز با خود می‌آورند، یعنی احساسات، قدرت، شفافیت و خِرَدی که در این ماجراجویی آموخته‌اند

نحوهٔ استفادهٔ فعلی ما از فناوری در جامعه، نتیجه‌ای نخواهد داشت جز بیماری مسریِ بارِ فکری بیش از حد، فراموشی، حواس‌پرتی و وابستگی. تازه این‌ها شروع ماجرا هستند.

فَورانِ لذتِ لحظه‌ایِ دوپامین دیجیتالی، جایگزینِ توانایی‌مان برای حفظ توجه لازم برای روابط عمیق، یادگیریِ عمیق یا کارِ عمیق می‌شود.

پیام‌های متنی، اعلان‌های رسانه‌های اجتماعی، ایمیل‌ها و هشدارهای اخبار، مهم هستند اما ممکن است تمرکز ما را از بین ببرند و عادتمان بدهند از آنچه در لحظه از همه مهم‌تر است، غافل شویم.

سالیوان و تامپسون با همکاری دانشگاه کارنگی ملون تحقیقی را دربارهٔ ماهیتِ حواس‌پرتی‌های دیجیتال انجام دادند و اعلام کردند: «مغزِ انسان ظرفیتِ دریافت و پردازشِ ۴۰۰ کلمه در دقیقه را دارد، اما حتی سخنران‌های نیویورک هم در دقیقه بیشتر از ۱۲۵ کلمه ادا نمی‌کنند. این یعنی وقتی شخصی در حال صحبت‌کردن با شماست، سه‌چهارم مغزتان می‌تواند کاری دیگر انجام دهد.»

خلقِ زندگی دلخواهتان شاید کمی ترسناک به نظر برسد. اما می‌دانید چه چیزی از آن هم ترسناک‌تر خواهد بود؟ پشیمانی. روزی که در حال کشیدنِ نفس‌های آخرمان هستیم و دیگر هیچ‌یک از نظرهای دیگران و ترس‌هایمان اهمیتی ندارند، فقط این مهم خواهد بود که چطور زیسته‌ایم. از کسی که دوست ندارید موعظه‌تان کند، انتقاد نشنوید. اگر قضاوت‌های ناعادلانه دربارهٔ خودتان را نادیده نگیرید، هرگز پتانسیل واقعی خود را کشف نخواهید کرد. اجازه ندهید انتظار و نظرِ دیگران زندگی شما را هدایت کند یا به نابودی بکشاند.

خلقِ زندگی دلخواهتان شاید کمی ترسناک به نظر برسد. اما می‌دانید چه چیزی از آن هم ترسناک‌تر خواهد بود؟ پشیمانی. روزی که در حال کشیدنِ نفس‌های آخرمان هستیم و دیگر هیچ‌یک از نظرهای دیگران و ترس‌هایمان اهمیتی ندارند، فقط این مهم خواهد بود که چطور زیسته‌ایم. از کسی که دوست ندارید موعظه‌تان کند، انتقاد نشنوید. اگر قضاوت‌های ناعادلانه دربارهٔ خودتان را نادیده نگیرید، هرگز پتانسیل واقعی خود را کشف نخواهید کرد. اجازه ندهید انتظار و نظرِ دیگران زندگی شما را هدایت کند یا به نابودی بکشاند.