بریده‌هایی از کتاب بی حد و مرز

اگر ریپ ون وینکل بعد از چندین دهه خوابیدن امروز از خواب برخیزد، تنها چیزی که از گذشته خواهد شناخت کلاس‌های درس هستند، چراکه اصلاً پیشرفتی درخور توجه نکرده‌اند. آموزش عالی آن‌قدری تغییر نکرده است که ما را برای دنیایی که امروز در آن زندگی می‌کنیم، آماده کند. در دورانِ ماشین‌های برقی خودکار و بدون راننده و وسایل نقلیه‌ای که قادرند ما را به کرهٔ مریخ ببرند، سیستم آموزشی ما معادل اسب و درشکه است.

من از رسانه‌های اجتماعی لذت می‌برم. دوست دارم با جامعهٔ دانشجویان و شنوندگانِ پادکست‌ها در ارتباط باشم و از زندگیِ خانواده و دوستانم خبردار شوم. من رسانه‌های اجتماعی را نه‌تنها منبعی برای سرگرمی، که برای آموزش و توانمندسازی می‌دانم. اما پیشنهاد می‌کنم آگاهانه از آن استفاده کنید، نه بدون تفکر و از سرِ عادت؛ هماهنگ با زندگی از آن‌ها استفاده کنید تا بهره‌وری و آرامشِ ذهنی‌تان را نربایند.

معمولاً وقتی روی کسی یا چیزی اسم می‌گذارید، در واقع محدودیتی برای آن تعیین می‌کنید. بزرگ‌ترها باید خیلی مراقبِ حرف‌هایی باشند که به زبان می‌آورند، چراکه این حرف‌ها سریع به ذهن کودکان راه پیدا می‌کنند. این همان اتفاقی است که در آن لحظه برای من افتاد. هروقت چیزی را یاد نمی‌گرفتم، نمرهٔ امتحانم خوب نمی‌شد، زنگ ورزش برای هیچ‌کدام از تیم‌ها انتخاب نمی‌شدم یا از همکلاسی‌هایم عقب می‌افتادم، به خودم می‌گفتم به‌خاطر این است که مغزم درست کار نمی‌کند؛ با این حساب، چطور می‌توانستم مثل دیگران باشم؟ من آسیب دیده بودم. ذهنم مثل دیگران عمل نمی‌کرد.

واقعیت این است: خلقِ زندگی دلخواهتان شاید کمی ترسناک به نظر برسد. اما می‌دانید چه چیزی از آن هم ترسناک‌تر خواهد بود؟ پشیمانی. روزی که در حال کشیدنِ نفس‌های آخرمان هستیم و دیگر هیچ‌یک از نظرهای دیگران و ترس‌هایمان اهمیتی ندارند، فقط این مهم خواهد بود که چطور زیسته‌ایم.

سریع‌ترین دانش‌آموزان روی کرهٔ زمین، کودکان هستند و دلیلش این است که برایشان مهم نیست دیگران چه فکری درباره‌شان می‌کنند. آن‌ها از اشتباه‌کردن و شکست‌خوردن خجالت نمی‌کشند. زمانی که راه‌رفتن یاد می‌گیرند، سیصد بار زمین می‌خورند و سیصد بار بلند می‌شوند و احساسِ شرم و خجالت نمی‌کنند؛ فقط می‌دانند دوست دارند راه بروند. همان‌طور که سنمان بیشتر می‌شود، این‌طور راحت‌بودن هم برایمان مشکل‌تر می‌شود. شاید به کلاسِ آواز برویم یا در کلاس‌های کدنویسی شرکت کنیم، اگر با نوتی برخورد کنیم که قادر به خواندنش نیستیم یا همان‌طور که یاد می‌گیریم دچار اشتباهی شویم، یادگرفتن را متوقف می‌کنیم. بخشی از بی‌حدومرزبودن این است که یاد بگیریم ترسی از انتقاد دیگران نداشته باشیم.

«هدف زندگی من همواره این بوده که افراد رو از دغدغه‌هاشون رها کنم... شما چطور به این دنیا خدمت خواهید کرد؟ به چه چیزی نیاز دارین که استعدادتون می‌تونه بهتون بده؟ فقط همین رو باید بفهمین... تأثیری که بر دیگران دارین، ارزشمندترین داراییِ شماست. هرچی در زندگی به دست بیارین، یه روزی از بین می‌ره و تنها چیزی که ازتون باقی می‌مونه، همون چیزیه که در قلبتون بوده.»

هنگام استراحت که در آشپزخانه مشغولِ درست‌کردن گواکامولی بودیم (یکی از غذاهای مغزیِ محبوب من)، سؤال کردم: «تو بازیگرِ بی‌نظیری هستی اما به‌نظرت یه خرده جلویِ دوربین زیاده‌روی نمی‌کنی؟» جیم گفت: «اون‌طوری بازی می‌کنم، چون دوست دارم به تماشاچی‌ها اجازه بدم خودشون باشن. مشکلِ اصلیِ امروزِ ما اینه که مردم واقعاً بروز نمی‌دن چه‌کسی هستن، چون از اینکه بقیه راجع بهشون چه فکری می‌کنن، می‌ترسن.»

وقتی من تصمیم می‌گیرم، همه‌چیز یا بله است یا خیر. اگر احساس کنم با چیزی هم‌راستا نیستم، انجامش نخواهم داد، چون انرژی اضافی برای هدردادن ندارم.

اطلاعاتی که هم‌اکنون پردازش می‌کنید، سریع‌تر از آنچه فکرش را بکنید منسوخ می‌شوند. مطالب نوشته‌شده در مقالات و کتاب‌ها و مستندها، مبتنی بر شواهدی قدرتمند و پذیرفته‌شده به‌نام واقعیت هستند؛ اما زمانی‌که مطالعه‌ای جدید صورت می‌گیرد، این واقعیت‌ها کاملاً معکوس می‌شوند.

وقتی نوزاد در رحم مادر در حال رشد است، سیستم عصبی روده‌ای و دستگاه عصبی مرکزی از یک بافت رشد می‌کنند و از طریق عصب واگ به هم متصل می‌شوند. این دو سیستم از نظر ساختاری شباهت بسیاری به هم دارند. همچنین هر دو از انتقال‌دهنده‌های عصبی مشابهی همچون سرتونین، دوپامین و استیل کولین برای عملکرد خود استفاده می‌کنند. با توجه به دستگاه عصبی مرکزی، اعتقاد داشتیم هرکدام از ما با مقدار مشخصی سلول به دنیا آمده‌ایم. اما با توجه به مغز، اکنون می‌دانیم سیستم عصبی روده‌ای، نورون‌هایی جدید را در بزرگ‌سالی می‌سازد و در صورتِ آسیب‌دیدن می‌تواند ترمیم شود. روده، از این سلول‌های عصبی و همچنین شبکه‌ای از باکتری‌ها ساخته شده است که میکروبیوم را شکل می‌دهند و هرکدام از ما علاوه بر اینکه مغزی منحصربه‌فرد داریم، میکروبیومی یکتا نیز داریم.

ارزشمندترین موهبتِ ما انسان‌ها، مغزمان است. مغزمان به ما توانایی می‌دهد یاد بگیریم، عشق بورزیم، بیندیشیم، خلق کنیم و طعم لذت را بچشیم. مغزِ ما دروازه‌ای به احساساتمان است، به ظرفیتمان برای تجربهٔ زندگی به عمیق‌ترین شکلِ ممکن، به توانایی‌مان برای دستیابی به درکی پایدار و ماندگار از صمیمیت. مغزمان به ما توان نوآوری و رشد و انجام کارهای مختلف را می‌دهد.

ارزشمندترین موهبتِ ما انسان‌ها، مغزمان است. مغزمان به ما توانایی می‌دهد یاد بگیریم، عشق بورزیم، بیندیشیم، خلق کنیم و طعم لذت را بچشیم. مغزِ ما دروازه‌ای به احساساتمان است، به ظرفیتمان برای تجربهٔ زندگی به عمیق‌ترین شکلِ ممکن، به توانایی‌مان برای دستیابی به درکی پایدار و ماندگار از صمیمیت. مغزمان به ما توان نوآوری و رشد و انجام کارهای مختلف را می‌دهد.

یک دقیقه زمان صرف ورزش‌دادنِ حافظهٔ خود کنید: شماره‌تلفن فردی را که دائم با او در ارتباط هستید، حفظ کنید.

به قسمت تنظیماتِ اعلان‌های تلفن همراه خود بروید و تمام اعلان‌های غیرضروری و موجبِ حواس‌پرتی را قطع کنید. همین الان این کار را بکنید.

کمی زمان بگذارید و برای این هفته، سی دقیقه فضای خالی در تقویمتان در نظر بگیرید. این زمانی است که باید دور از فناوری بگذرانید، زمانی که به خالی‌کردن ذهن، استراحت و خلاق‌بودن اختصاص خواهید داد.

در عصر ارتباطات، جهل انتخابی است. در مقایسه با قرنِ پانزدهم، اکنون در یک روز به‌اندازه‌ای اطلاعات به دست می‌آوریم که در دههٔ ۱۴۰۰ یک فرد در کل عمرش به دست می‌آورد. همین چندوقت پیش، اطلاعات دهان‌به‌دهان، به‌وسیلهٔ روزنامه‌ها یا اعلامیه‌های نصب‌شده در میدان شهر پخش می‌شدند. اکنون آن‌قدر به اطلاعات دسترسی داریم که بر زمان و کیفیت زندگیِ ما تأثیر منفی گذاشته است

ممکن است آن‌قدر از فناوری دیجیتالی استفاده کنیم که حتی خلق‌کنندگانش جایز ندادند

اگر شکافی بین واقعیتِ کنونی و واقعیت مطلوبتان وجود دارد، دلیلش این است که محدودیتی وجود دارد؛ این محدودیت باید از بین برود و در یکی از این سه حوزه جایگزین شود: - محدودیت در ذهنیت شما: به خودتان، توانایی‌هایتان، آنچه لیاقتش را دارید یا آنچه ممکن است، باورِ کافی ندارید. - محدودیت در انگیزهٔ شما: انگیزه، محرک، هدف یا انرژی لازم را برای عمل‌کردن ندارید. - محدودیت در روش‌هایتان: فرآیندی به شما آموزش داده شده است و بر اساس آن عمل می‌کنید، اما برای دستیابی به نتایجِ مدنظرتان مؤثر نیست.

«کسی که هرگز اشتباه نکرده، در واقع هیچ چیز جدیدی را امتحان نکرده است.»

دربارهٔ تصمیمی بیندیشید که باید بگیرید و بدون استفاده از دستگاه‌های دیجیتال، زمانی را صرف برنامه‌ریزی برای تصمیمتان کنید.