بریده‌هایی از کتاب بی حد و مرز

پیاز بویایی ارتباطِ مستقیم با دو ناحیهٔ مغز دارد که تا حد زیادی درگیر احساسات و حافظه هستند: آمیگدال و هیپوکامپ. جالب است که اطلاعاتِ بصری و شنیداری و لمسی از این نواحی مغزی عبور نمی‌کنند. شاید بدین خاطر است که پیازِ بویایی بیش از هر حسِ دیگری، این‌قدر در هدف‌قراردادنِ احساسات و خاطرات موفق عمل می‌کند.»

یکی از رؤیاهایتان را در نظر بگیرید، رؤیایی که همیشه در ذهنتان است و انگار روی مغزتان حک شده است. رؤیایتان را با جزئیات دقیق تصور کنید؛ تجسمش کنید؛ احساسش کنید؛ باورش کنید؛ حالا هر روز برای رسیدن به آن تلاش کنید.

اجازه دهید با واقعیتی بسیار مهم خیالتان را راحت کنم: چیزی به‌اسم حافظهٔ خوب و بد نداریم؛ فقط حافظهٔ تعلیم‌دیده و تعلیم‌ندیده داریم.

فقط تمرین. تمرین باعثِ پیشرفت می‌شود.

موسیقی باروک، مانند آثار باخ و هَندل و تیلِمان، پنجاه تا هشتاد ضرب در دقیقه دارد و جوی را برای فرد ایجاد می‌کند که تمرکز کند و در نهایت او را وارد تمرکز عمیق در حالتِ امواجِ مغزی آلفا می‌کند. یادگیری واژگان، حفظ‌کردن واقعیت‌ها یا مطالعه‌کردن هنگام شنیدن صدای این موسیقی، بسیار اثربخش است.»

این باور که شما محدود هستید، بزرگ‌ترین رؤیاهایتان را از دسترستان دور می‌کند؛ لاقل تا امروز که این‌طور بوده است

عنصر اول، هدفتان و دلیلِ اهمیت‌داشتنش است. من دوست دارم هنگام سالمندی، وضعیت جسمانی خوبی داشته باشم پس خودم را متعهد کرده‌ام که وزنه بلند کنم و قدرتمندتر بشوم، هرچند این کار را دوست ندارم؛ هدف، جانشینِ ناراحتی می‌شود.

۱. تمرین تنفس قبلاً هم دربارهٔ ارزش نفس‌های عمیق و پاک‌کننده به‌عنوان بخشی از روتین صبحگاهی‌تان، صحبت کرده بودیم. اما انجام این کار وقتی باید دوباره حواستان را مترکز کنید نیز مؤثر است. اندرو وِیل، متخصصِ جامع سلامت، شیوه‌ای برای تنفس ابداع کرد که خودش آن را روشِ ۴-۷-۸ می‌نامد. شیوه‌اش بدین ترتیب است: - کاملاً نفس را از طریق بینی خود بیرون بدهید. (صدایِ نفستان باید شنیده شود.) - دهانِ خود را بسته و بی‌صدا از طریق بینی نفس بکشید و تا چهار بشمارید. - تا شمارهٔ هفت نفس خود را نگه دارید. - کاملاً هوا را از طریق دهان بیرون دهید و تا شمارهٔ هشت همچنان با صدا نفستان را خارج کنید. این شد یک دور تنفس. حال دوباره هوا را به درون ریه‌های خود بکشید و چرخه را سه بار دیگر تکرار کنید تا زمانی که چهار دور تنفس بشود.

درد و رنج می‌تواند معلم شما باشد، البته اگر شما از آن‌ها استفاده کنید نه اینکه اجازه دهید درد و رنج از شما استفاده کنند. از درد و رنج به‌عنوان انگیزه‌ای برای عملی‌کردن همه‌چیز استفاده کنید. ا

انگیزه چیست؟ انگیزه مجموعه‌ای از احساسات (دردناک و لذت‌بخش) است که به‌شکل سوختی برای انجام‌شدن اعمال ما مصرف می‌شوند. انگیزه از کجا می‌آید؟ انگیزه از هدف نشئت می‌گیرد، اینکه کاملاً با عواقبِ اقدامات خود روبه‌رو شوید.

انگیزه فرایند است و چون راهبرد هم هست، بر آن کنترل دارید و می‌توانید با انجام دستورالعمل صحیح، آن را مدام خلق کنید. این هم از فرمول: انگیزه = هدف × انرژی × مراحل ساده ۳

باور جدید: نبوغ از بدو تولد ظهور نمی‌کند، بلکه از طریق تمرین زیاد حاصل می‌شود.

باور جدید: دوست‌داشتن، عشق‌ورزیدن یا احترام‌گذاشتن به من، وظیفهٔ شما نیست. وظیفهٔ خودم است

واقعیت این است: خلقِ زندگی دلخواهتان شاید کمی ترسناک به نظر برسد. اما می‌دانید چه چیزی از آن هم ترسناک‌تر خواهد بود؟ پشیمانی. روزی که در حال کشیدنِ نفس‌های آخرمان هستیم و دیگر هیچ‌یک از نظرهای دیگران و ترس‌هایمان اهمیتی ندارند، فقط این مهم خواهد بود که چطور زیسته‌ایم. از کسی که دوست ندارید موعظه‌تان کند، انتقاد نشنوید. اگر قضاوت‌های ناعادلانه دربارهٔ خودتان را نادیده نگیرید، هرگز پتانسیل واقعی خود را کشف نخواهید کرد. اجازه ندهید انتظار و نظرِ دیگران زندگی شما را هدایت کند یا به نابودی بکشاند.

سریع‌ترین دانش‌آموزان روی کرهٔ زمین، کودکان هستند و دلیلش این است که برایشان مهم نیست دیگران چه فکری درباره‌شان می‌کنند. آن‌ها از اشتباه‌کردن و شکست‌خوردن خجالت نمی‌کشند. زمانی که راه‌رفتن یاد می‌گیرند، سیصد بار زمین می‌خورند و سیصد بار بلند می‌شوند و احساسِ شرم و خجالت نمی‌کنند؛ فقط می‌دانند دوست دارند راه بروند. همان‌طور که سنمان بیشتر می‌شود، این‌طور راحت‌بودن هم برایمان مشکل‌تر می‌شود. شاید به کلاسِ آواز برویم یا در کلاس‌های کدنویسی شرکت کنیم، اگر با نوتی برخورد کنیم که قادر به خواندنش نیستیم یا همان‌طور که یاد می‌گیریم دچار اشتباهی شویم، یادگرفتن را متوقف می‌کنیم.

رازِ موفقیت شما ثبات است. باید صبوری کنید. زمانی که این کار را می‌کنید نه‌تنها به پاداش‌های دانشِ خود دست می‌یابید، بلکه فردی بهتر خواهید شد و تمایل برای تلاشِ بیشتر را در خود پرورش خواهید داد.

گریدر می‌گوید: «زمانی که در مدرسهٔ ابتدایی تحصیل می‌کردم، در هجی‌کردن و املا مشکل داشتم و نمی‌توانستم صدای کلمات را بشناسم، بنابراین در کلاس‌های جبرانی حضور پیدا می‌کردم. یادم است معلمی خصوصی داشتم که مرا به اتاقی دیگر می‌برد. احساس می‌کردم به‌اندازهٔ دیگر دانش‌آموزان خوب نیستم.» بعداً مشخص شد او دچار خوانش‌پریشی است، نوعی ضعفِ یادگیری که بر بخش‌هایی از مغز تأثیر می‌گذارد که زبان را پردازش می‌کنند. کسانی که دچار خوانش‌پریشی هستند، در شناسایی صداها و ارتباط‌دادنِ آن‌ها با حروف و واژه‌ها مشکل دارند که در نهایت به مشکلاتی در خواندن و گاهی اوقات صحبت‌کردن می‌انجامد. گریدر احساس حماقت می‌کرد و می‌گفت غلبه بر این موضوع برایش مشکل بوده است، اما هرگز تسلیم نشد. «همواره به‌دنبالِ راهی برای جبران بودم. یاد گرفتم همه‌چیز را به‌خوبی حفظ کنم، اما قادر نبودم کلمات را هجی کنم. بنابراین بعداً که در کلاس‌هایی مثل شیمی یا آناتومی شرکت می‌کردم و مجبور بودم همه‌چیز را حفظ کنم، مشخص شد در این کار خیلی توانا هستم. هرگز برای خود شغلی تعیین نکرده بودم

باورِ جدید: دانش به‌همراه عمل، منجر به قدرت می‌شود

«کسانی که ادعا می‌کنند بهرهٔ هوشی در تمام طول عمر ثابت است و تغییری نمی‌کند، در واقع به بهترین نمره‌های آزمون بهره هوشی اشاره می‌کنند که تقریباً ثابت هستند، نه به هوش ما که مدام در حال افزایش است.»

همه تابه‌حال پیش از امتحان وقت تلف کرده‌ایم و ناگهان شبِ امتحان سعی کرده‌ایم هرچقدر می‌توانیم مطلب در مغزمان فرو کنیم. تقدم و تأخر فقط نشانه هستند که چرا درس‌خواندنِ شب قبل از امتحان مؤثر نیست. با استراحت، آغاز و پایان‌های بیشتری خلق می‌کنید و چیزهای بیشتری می‌آموزید. اگر تصمیم بگیرید در مدتِ دو ساعت بدون استراحت کتابی را بخوانید، ممکن است فقط بیست دقیقهٔ اول را به خاطر بسپارید، سپس متوجه شیبِ نزولی در سی دقیقهٔ میانی شوید و مجدداً انتهای مطالعه‌تان را به یاد بیاورید