بریده‌هایی از کتاب بی حد و مرز

فقط همین رو باید بفهمین... تأثیری که بر دیگران دارین، ارزشمندترین داراییِ شماست. هرچی در زندگی به دست بیارین، یه روزی از بین می‌ره و تنها چیزی که ازتون باقی می‌مونه، همون چیزیه که در قلبتون بوده.»

«رهاکردن افراد از دغدغه‌ها» گذاشته است.

دروغِ شمارهٔ شش: انتقادِ دیگران مهم است

اگر تا به امروز سعی کرده باشید با تبری کُند چوب خرد کنید، حتماً می‌دانید انجامِ این کار بسیار بیشتر از آنچه فکرش را بکنید، زمان و انرژی می‌برد. به همین صورت، نداشتنِ انگیزه یا روش‌های ناکافی موجب کندشدن شما می‌شوند و کاری می‌کنند احساس کنید یادگیری، بیش از حد مشکل است.

دانش به‌همراه عمل، منجر به قدرت می‌شود.

«اجازه نده دانشگاه جلوی تحصیلت رو بگیره.»

البته نحوهٔ استفادهٔ فعلی ما از فناوری در جامعه، نتیجه‌ای نخواهد داشت جز بیماری مسریِ بارِ فکری بیش از حد، فراموشی، حواس‌پرتی و وابستگی. تازه این‌ها شروع ماجرا هستند.

دیگر، دانش مهم است اما «انجامِ عمل است» که موجبِ قدرتمندشدن آن می‌شود.

شکست وجود ندارد. شکست فقط در یادگیری معنا دارد.

زندگی فقط مقایسه‌کردن خود با دیگران نیست، بلکه مقایسه‌کردن خودتان با کسی است که دیروز بودید.

ما واقعاً از ۱۰۰ درصد مغزمون استفاده می‌کنیم.»

«این چیزی است که من هنوز خیلی خوب یادش نگرفته‌ام.» این تغییر زبانی را می‌توان به هر چیزی که می‌خواهید بهبود دهید اعمال کنید.

اینکه فکر کنید استعدادها ذاتی هستند به ما کمک می‌کند دنیای اطراف خود را مدیریت و راحت‌تر کنیم و موجب می‌شود بارِ انتظارِ دیگران از روی دوش فرد برداشته شود.»

هوش ما که مدام در حال افزایش است.»

آزمون بهرهٔ هوشی در واقع توانایی‌های آکادمیک کنونی را اندازه می‌گیرد، نه هوش ذاتی را.

با داشتنِ ذهنیتِ ثابت، همه‌چیز همان‌طوری است که باید باشد؛ ما قدرتی برای تغییر هیچ‌چیز نداریم. با انتخابِ ذهنیتِ رشد، توانایی بهبود هرچیزی را در وجود خود احساس می‌کنیم.

در ذهنیتِ ثابت، دانش‌آموزان اعتقاد دارند، مهارت‌ها و هوش و استعدادهای پایه‌شان همگی ثابت و تغییرناپذیرند. یعنی از هرکدام مقداری دارند، همین و بس. بعد هدف این می‌شود که همیشه باهوش به نظر برسند و هرگز کسی فکر نکند احمق هستند. در ذهنیتِ رشد، دانش‌آموزان اعتقاد دارند استعدادها و توانایی‌هایشان را می‌توانند با تلاش و تدریسِ خوب و پافشاری بهبود دهند. آن‌ها لزوماً فکر نمی‌کنند همه به یک شکل هستند و همه می‌توانند اینشتین باشند، اما اعتقاد دارند هرکسی می‌تواند با تلاش از حالایش باهوش‌تر شود.

آخرین خائنی که به مغزمان صدمه می‌زند، استنتاجِ دیجیتالی است؛ در جهانی که اطلاعات به‌وفور در دسترس هستند، بیراه نیست که بگوییم کمی در استفاده از این اطلاعات زیاده‌روی کرده‌ایم. ما حتی به نقطه‌ای رسیده‌ایم که اجازه می‌دهیم فناوری به‌جای ما بخش زیادی از تفکر و استدلال را انجام بدهد.

خائنِ بعدی، فراموشیِ دیجیتالی است؛ حافظه، ماهیچه‌ای است که اجازه می‌دهیم ضعیف شود. بودن ابررایانه در جیبتان مزایایی دارد و مانند دوچرخه‌ای برقی، جذاب و ساده است اما بدنتان را قوی نمی‌کند. بر اساس تحقیقات انجام‌شده دربارهٔ فراموشی، هرچه ظرفیت ما برای یادگیری بیشتر باشد و هرچه بیشتر تمرین‌های ذهنیِ انجام بدهیم، خطرِ فراموشی کمتر خواهد بود. ما در بسیاری از مواقع، حافظه‌مان را به‌ضررِ خودمان برون‌سپاری می‌کنیم.

اگر ما باور کنیم پیشرفت غیرممکن است، پس در واقع امکان بهبود نخواهیم داشت. دستیابی به هر چیزی، وقتی اعتقاد نداشته باشید شدنی است، مشکل خواهد بود.