بریده‌هایی از کتاب بی حد و مرز

و تصور خواهید کرد چطور می‌توانید از دانشی که به دست می‌آورید استفاده کنید. این امر موجب انعطاف‌پذیری عصبی می‌شود. اولیور وندل هولمز می‌گوید: «هرچند وقت یک بار، مغز انسان با ایده یا احساسی جدید درگیر و دچار کشیدگی می‌شود و هرگز به ابعادِ قبلیِ خود بازنمی‌گردد.» وقتی کتاب می‌خوانید، فرصت دارید که طیفِ ذهنی خود را گسترش دهید و دیگر هرگز مثل قبل نخواهید شد. شروعِ کوییک همین حالا زنگِ هشداری را برای ۲۵ دقیقهٔ دیگر تنظیم کنید و روی آنچه در کتاب می‌خوانید متمرکز شوید. وقتی زنگ هشدار را شنیدید، صفحهٔ کتاب را علامت بگذارید و ببندیدش. سپس آنچه را در این ۲۵ دقیقه یاد گرفته‌اید، یادداشت کنید.

شکل می‌گیرند و ارتباطاتی میان آنچه می‌دانید و آنچه می‌آموزید برقرار خواهید کرد. فکر خواهید کرد که این روش چطور در زندگی امروزتان به کار می‌آید

مطالعه‌تان را به یاد بیاورید. منظور این است که سکون و کاهشِ میانی، بدون استراحت برای جمع‌بندی یا تفکر دربارهٔ چیزی که خواندید، تبدیل به فضایی مرده برای یادگیری می‌شود. پس این کتاب را با درنظرگرفتنِ تکنیک پومودورو بخوانید تا بیشترین بهره را ببرید. اگر همچنان علاقه دارید با فشار مطالب را در مغزتان فرو کنید، روش‌های مفیدی در این کتاب خواهید آموخت که اطلاعات میانهٔ زمان خواندن را نیز در ذهن نگاه دارید. می‌دانستید که فقط خواندنِ این کتاب باعث می‌شود بسیار باهوش‌تر شوید؟ می‌دانم این ادعای خیلی بزرگی است، اما من کاملاً مطمئنم حرفم صحت دارد. از یک طرف کتاب به شما می‌آموزد دربارهٔ ابزارها و تاکتیک‌هایی که اینجا به اشتراک خواهم گذاشت عاقلانه‌تر عمل کنید. اما از طرف دیگر، وقتی کتاب را می‌خوانید تصاویری در ذهنتان

همه تابه‌حال پیش از امتحان وقت تلف کرده‌ایم و ناگهان شبِ امتحان سعی کرده‌ایم هرچقدر می‌توانیم مطلب در مغزمان فرو کنیم. تقدم و تأخر فقط نشانه هستند که چرا درس‌خواندنِ شب قبل از امتحان مؤثر نیست. با استراحت، آغاز و پایان‌های بیشتری خلق می‌کنید و چیزهای بیشتری می‌آموزید. اگر تصمیم بگیرید در مدتِ دو ساعت بدون استراحت کتابی را بخوانید، ممکن است فقط بیست دقیقهٔ اول را به خاطر بسپارید، سپس متوجه شیبِ نزولی در سی دقیقهٔ میانی شوید و مجدداً انتهای

تأثیر تأخر این است که احتمال دارد آخرین آموخته‌هایتان را به خاطر آورید. مثلاً در همان مهمانی نام چند نفری را که آخر ملاقات کرده‌اید نیز به خاطر خواهید آورد.

دقیقه‌ای را یک پومودورو می‌نامیم. همان‌طور که این کتاب را می‌خوانید، پیشنهاد می‌کنم یک پومودورو مطالعه کنید و پنج دقیقه به مغزتان استراحت بدهید. وقتی بحث یادگیری مطرح است، تکنیک پومودورو بسیار مؤثر است و دلیلش به حافظه مربوط می‌شود، به‌خصوص تأثیر تقدم و تأخر. تأثیر تقدم این است که بیشتر احتمال دارد آموخته‌هایتان در ابتدای جلسه یادگیری، کلاس، ارائه، یا حتی تعاملی اجتماعی را به‌خاطر بسپارید. در مهمانی شاید سی نفر غریبه را ملاقات کنید. بیش از همه چند نفری را به خاطر خواهید داشت که اول ملاقات کرده‌اید. (مگر اینکه آموزش دیده باشید اسم همه را با روش من به یاد آورید که در ادامه توضیح خواهم داد.)

تحقیقات نشان می‌دهند تواناییِ طبیعی ما برای تمرکز، بعد از ۱۰ تا ۴۰ دقیقه افول می‌کند. اگر بیش از این برای کاری مشخص زمان صرف کنیم، نتایجی کمتر از زمانِ صرف‌شده خواهیم گرفت چراکه حواسمان به اطراف پرت می‌شود. به همین خاطر، پیشنهاد می‌کنم از تکنیک پومودورو استفاده کنید، روشی برای بهره‌وری بیشتر که فرانچسکو چیریلو ارائه کرده است. بر اساس این ایده، زمان بهینه برای هر وظیفه ۲۵ دقیقه است و در ادامه استراحتی پنج‌دقیقه‌ای ضروری است. هر بخشِ ۲۵

فقط شما نیستید. روان‌شناسان این پدیده را منحنیِ فراموشی می‌نامند. فرمولی ریاضی است که نرخِ فراموشیِ اطلاعات را پس از یادگیری اولیه تخمین می‌زند. تحقیقات نشان می‌دهند انسان‌ها تقریباً ۵۰ درصد از آنچه در یک ساعت می‌آموزند و به‌طور متوسط ۷۰ درصد از آنچه را در ۲۴ ساعت می‌آموزند، فراموش می‌کنند. در ادامه تعدادی پیشنهاد را می‌بینید که به شما کمک می‌کنند از منحنی فراموشی جلوتر بمانید. بعداً، راهبردهایی پیشرفته را با شما به اشتراک خواهم گذاشت که یادگیری و نگهداری مطالب را در مطالعه و تندخوانی بهبود ببخشید.

اولین خائن، سیلِ اطلاعات دیجیتالی است؛ جریان بی‌پایانِ اطلاعات در جهانی که زمانمان محدود و انتظارات از ما غیرمنصفانه است، منجر به دستپاچگی و اضطراب و بی‌خوابی می‌شود. در داده‌ها و سرعت بالای تغییرات دست‌وپا می‌زنیم و به‌دنبال راهکارها و ابزارهایی هستیم که کمی از کارایی و عملکرد و آرامش ذهنی خود را پس بگیریم.

متأسفانه دنیایِ ما، محیطی سالم برای مغزمان نیست. پیش از آنکه جیم کوییک نقشهٔ راهِ بی‌حدومرزشدن را به دستمان بدهد، چهار خائنی را معرفی می‌کند که توانایی فکرکردن، تمرکز، یادگیری، رشد و انسان‌بودن را تهدید می‌کنند

من در طول سال‌ها کارکردن با مردم آموختم که تقریباً همهٔ افراد رؤیاهای خود را کوچک و محدود می‌کنند تا با واقعیت زندگی فعلی‌شان تناسب داشته باشد.

رمزِ رسیدن از صلاحیت هشیار به صلاحیت ناهشیار، مشخص است؛ فقط تمرین. تمرین باعثِ پیشرفت می‌شود.

نگاهی به فهرستِ کارهای خود بیندازید و آن چیزی را که احتمال دارد تا زمانِ انجام‌شدن، به افکار شما وارد شود شناسایی نمایید. با استفاده از ابزارهایی که مانع به‌تعویق‌انداختن کارها می‌شوند، برنامه‌ای برای سروکله‌زدن با این وظیفه بچینید. - همین الان کاری کنید که محیطتان را تغییر دهد و بهتر بتوانید روی کارتان تمرکز کنید. - تکنیکی برای آرام‌کردن ذهنِ شلوغتان تمرین کنید. آیا مؤثر است؟ اگر پاسخ مثبت است، به‌طور منظم از آن استفاده کنید.

تمرین تنفس قبلاً هم دربارهٔ ارزش نفس‌های عمیق و پاک‌کننده به‌عنوان بخشی از روتین صبحگاهی‌تان، صحبت کرده بودیم. اما انجام این کار وقتی باید دوباره حواستان را مترکز کنید نیز مؤثر است. اندرو وِیل، متخصصِ جامع سلامت، شیوه‌ای برای تنفس ابداع کرد که خودش آن را روشِ ۴-۷-۸ می‌نامد. شیوه‌اش بدین ترتیب است: - کاملاً نفس را از طریق بینی خود بیرون بدهید. (صدایِ نفستان باید شنیده شود.) - دهانِ خود را بسته و بی‌صدا از طریق بینی نفس بکشید و تا چهار بشمارید. - تا شمارهٔ هفت نفس خود را نگه دارید. - کاملاً هوا را از طریق دهان بیرون دهید و تا شمارهٔ هشت همچنان با صدا نفستان را خارج کنید. این شد یک دور تنفس. حال دوباره هوا را به درون ریه‌های خود بکشید و چرخه را سه بار دیگر تکرار کنید تا زمانی که چهار دور تنفس بشود.

راه دیگرِ افزایش تمرکز، تمیزکردن محیط اطراف است.

چندوظیفه‌ای‌بودن شیوه‌ای بسیار ناکارآمد برای انجامِ کارهاست. در صورتِ امکان، به خود اجازه دهید کاری که اکنون انجام می‌دهید تنها کاری باشد که رویش تمرکز کرده‌اید.

دانداپانی استعارهٔ متفاوت و البته جالب‌تری دارد. از نظرِ وی ذهنتان در حرکت و جابه‌جایی نیست، بلکه آگاهی‌تان است. وی آگاهی را گویی درخشان از نور می‌بیند که به بخش‌های مختلفِ ذهنتان حرکت می‌کند. جهتِ بهترشدن در مقولهٔ تمرکز، باید کاری کنید آن گویِ نور روی یک نقطه از ذهنتان مدت بیشتری باقی بماند. این کار در ابتدا ساده نخواهد بود، اما تلاشِ آگاهانه برای پرورشِ قدرتتان به این شکل احتمالاً نتایجی خارق‌العاده به‌همراه خواهد داشت.

دانداپانی نگاهی خاص به این موضوع داشت. «من تمرکز را تواناییِ خود برای حفظ آگاهی روی موضوعی به‌خصوص به‌مدتی مشخص می‌دانم. هر بار تمرکزم را از دست می‌دهم، از قدرتِ خود برای بازگرداندنِ آگاهی استفاده می‌کنم.»

تمرکز همچون عضله‌ای است که هرچه بیشتر تمرینش بدهید قوی‌تر می‌شود.

در این بخش، علمِ یادگیریِ سریع‌تر و فرایادگیری را در پنج حوزه خواهید آموخت: تمرکز، مطالعه، حافظه، تندخوانی، و تفکر.