بریده‌هایی از کتاب بی حد و مرز

او یکی از انگشتانش را بلند کرد و گفت: «اجازه نده دانشگاه جلوی تحصیلت رو بگیره.» من بعدها فهمیدم که این جملهٔ معروف از مارک تواین است.

مدرسه جای بسیار خوبی برای یادگیری است. در مدرسه به ما می‌آموزند چه‌چیزی را یاد بگیریم، چه فکرهایی بکنیم و چه‌چیزهایی را به خاطر بیاوریم. اما کلاس‌های خیلی کمی هستند که یادگیری را به ما بیاموزند، اینکه چطور خودمان فکر کنیم و چگونه به خاطر آوریم.

رفتارِ شما باید از ارزش‌هایتان پشتیبانی کنند، در غیر این صورت هیچ انگیزه‌ای برای انجامشان نخواهید داشت.

- یادگیری جنبشی: یعنی ترجیح می‌دهید از طریق تعامل فیزیکی چیزی یاد بگیرید. دانش‌آموزانِ جنبشی بیشتر از طریق رویکرد عملی می‌آموزند.

من به‌شدت اعتقاد دارم همگی ما اَبَرقدرت‌هایی فوق‌العاده در وجودمان داریم که منتظرند فعال شوند. منظورم قدرت‌هایی مثل پروازکردن، ایجادکردن زره آهنی یا شلیک‌کردن لیزر از چشمانمان نیست، بلکه مهارت‌هایی کاربردی در زندگی واقعی را می‌گویم، مهارت‌هایی همچون پروازکردن در انبوهی از کتاب‌ها، حافظه‌ای زره‌پوش، تمرکزی لیزرگونه، خلاقیتی بی‌حدومرز، تفکری شفاف، ذهن‌آگاهی و نگرش ذهنیِ برتر. همگی به‌نوعی اَبَرقهرمان هستیم.

اگر همه‌چیز را مهم فرض کنید، هیچ چیز مهم نخواهد بود.

هر مغز خود را با نیازهای مالکش منطبق می‌کند.

معمولاً وقتی روی کسی یا چیزی اسم می‌گذارید، در واقع محدودیتی برای آن تعیین می‌کنید.

شاید فکر کنید همیشه باید فوق‌العاده باشید، اما زندگی فقط مقایسه‌کردن خود با دیگران نیست، بلکه مقایسه‌کردن خودتان با کسی است که دیروز بودید. وقتی از اشتباهات خود درس می‌گیرید، شما را به چیزی بهتر از گذشته تبدیل می‌کنند.

می‌دانید مردم چه چیزهایی را برنامه‌ریزی نمی‌کنند؟ رشد و توسعهٔ فردی خود را. اگر در تقویمتان نیست، احتمالاً انجام نخواهد شد. به‌سادگی ممکن است روزتان را از دست بدهید و فراموش کنید بدن یا ذهنتان را نرمش دهید.

در آزمایشی، تقریباً از سیصد نفر بزرگ‌سال و دانشجو خواسته شد تلفن‌های خود را روی میز قرار دهند، به‌شکلی که کاملاً در دسترس باشند و از بقیه خواسته شد گوشی‌ها را روی حالت بی‌صدا بگذارند و هنگام غذاخوردن، در محفظه‌ای روی میز نگاه دارند. پس از آن، از شرکت‌کنندگان خواسته شد به پرسشنامه‌ای پاسخ دهند که از آن‌ها دربارهٔ احساس ارتباط، لذت، حواس‌پرتی و خستگی سؤال می‌کرد. این نظرسنجی همچنین از آن‌ها می‌خواست مقدار زمانی را که هنگامِ غذاخوردن با گوشی همراه مشغولند، مشخص کنند. آنان که تلفنشان در دسترس بود، بیشتر از آن استفاده می‌کردند و گفته بودند بیشتر دچار حواس‌پرتی می‌شوند. همچنین کمتر از کسانی که به تلفن خود دسترسی نداشتند از شام لذت می‌بردند

سریع‌ترین دانش‌آموزان روی کرهٔ زمین، کودکان هستند و دلیلش این است که برایشان مهم نیست دیگران چه فکری درباره‌شان می‌کنند. آن‌ها از اشتباه‌کردن و شکست‌خوردن خجالت نمی‌کشند. زمانی که راه‌رفتن یاد می‌گیرند، سیصد بار زمین می‌خورند و سیصد بار بلند می‌شوند و احساسِ شرم و خجالت نمی‌کنند؛ فقط می‌دانند دوست دارند راه بروند. همان‌طور که سنمان بیشتر می‌شود، این‌طور راحت‌بودن هم برایمان مشکل‌تر می‌شود.

پس اگر ازم می‌پرسی با تمام دانشی که به دست آوردی باید چی‌کار کنی، بهت می‌گم به دیگران منتقلش کن.

انرژی اضافی برای هدردادن ندارم.

تنها سه چیز می‌توانند در بلندمدت رفتارِ فرد را تغییر دهند. یکی بینش و ادراک است که افراد کمی می‌توانند بنا به نیاز احضارش کنند. دیگری تغییر محیط اطراف است که برای همه ممکن است، اما ضرورتاً در زمانِ مشخص ممکن نیست. سومی هم همان‌طور دکتر فاگ می‌گوید: «برداشتنِ قدم‌های کوچک» است.

دوست‌داشتن، عشق‌ورزیدن یا احترام‌گذاشتن به من، وظیفهٔ شما نیست. وظیفهٔ خودم است.

«اینکه از مغزمان بخواهیم توجه و تمرکزش را از فعالیتی به فعالیتی دیگر تغییر دهد، موجب می‌شود قشر پیش‌پیشانی و جسم مخطط، گلوکوزِ اکسیژنه بسوزانند، یعنی همان سوختی که برای انجام وظایف خود نیاز دارند. تغییراتِ سریع و مستمر که ما با انجام چند کار هم‌زمان موجبشان می‌شویم، آن‌قدر سریع سوخت مغز را تمام می‌کند که پس از مدتی کوتاه، احساس خستگی و گیجی می‌کنیم. در واقع تمام مواد مغذی موجود در مغز خود را خالی کرده‌ایم. این امر موجب کاهش عملکردِ شناختی و فیزیکی در ما می‌شود.»

درد و رنج می‌تواند معلم شما باشد، البته اگر شما از آن‌ها استفاده کنید نه اینکه اجازه دهید درد و رنج از شما استفاده کنند.

اگر همه‌چیز را مهم فرض کنید، هیچ چیز مهم نخواهد بود.

عاداتِ منفی ما نیز به‌اندازهٔ عاداتِ سالممان ناخودآگاه هستند.