بریده‌هایی از کتاب بی حد و مرز

شروعِ کوییک پیش از خواندنِ این کتاب، به چه تعداد از ایده‌های محدودِ فرض‌شده اعتقاد داشتید؟ آیا ایده‌های دیگری هستند که دوست داشته باشید اضافه کنید؟ یادداشتشان کنید.

ظرفیتِ ما برای یادگیری، بی‌حدومرز است و فقط باید نشانمان دهند چطور به آن دسترسی پیدا کنیم

اگر دانش، قدرت است پس یادگیریِ دانش اَبَرقدرت است.

یکی از باورهای مهم من این است که توانِ بالقوهٔ انسان، یکی از منابعِ نامحدود ما در جهان است. بیشتر چیزهای دیگر در این دنیا محدود هستند، اما ذهن انسان اَبَرقدرتِ نهایی است؛ خلاقیت، خیال‌پردازی، عزم و اراده، توانایی تفکر، استدلال و یادگیری هیچ محدودیتی ندارند.

«باورهای کوه یخ عمیقاً در ذهن ما ریشه دارند، بسیار قدرتمند هستند و احساساتِ ما را تحریک می‌کنند. هرچه کوه یخ استوارتر باشد، خرابی بیشتری در زندگی به بار می‌آورد... باعث هرج‌ومرج در برنامهٔ شما می‌شود، بر سر راه رژیم‌گرفتنتان قرار می‌گیرد یا باعث می‌شود فرصت‌ها را از دست بدهید.»

- چطور می‌توانم از آموخته‌هایم استفاده کنم؟ - چرا باید از آموخته‌هایم استفاده کنم؟ - چه زمانی از آموخته‌هایم استفاده خواهم کرد؟

همه تا حد انتظاراتشان بالا نمی‌آیند، بلکه به میزانِ تمرینشان موفق می‌شوند.

اینکه خود را مجبور کنید اطلاعات را به خاطر آورید و به منبعی خارجی اتکا نکنید، راهی برای ساختن و تقویت حافظه‌ای دائمی است.

شروعِ کوییک همین حالا زنگِ هشداری را برای ۲۵ دقیقهٔ دیگر تنظیم کنید و روی آنچه در کتاب می‌خوانید متمرکز شوید. وقتی زنگ هشدار را شنیدید، صفحهٔ کتاب را علامت بگذارید و ببندیدش. سپس آنچه را در این ۲۵ دقیقه یاد گرفته‌اید، یادداشت کنید.

بی‌حدومرزبودن به‌معنی کامل و بی‌نقص‌بودن نیست؛ بی‌حدومرزبودن یعنی پیشرفت‌کردن بیشتر از آنچه اعتقاد دارید امکان‌پذیر است.

اگر با محدودیت‌هایتان مبارزه کنید، می‌توانید از آن‌ها فراتر بروید. توانایی‌های شما ثابت نیستند و یادگیریِ هرچیزی ممکن است.

استن سر تکان داد و گفت: «قدرتِ زیاد، مسئولیت زیاد با خودش می‌آره.» «دقیقاً همین‌طوره استن. عکسش هم درسته، یعنی مسئولیتِ زیاد با خودش قدرتِ زیاد می‌آره.»

فیلی جوان را در نظر بگیرید که به چوبی در زمین بسته شده است. وقتی فیل نوزاد است، آن‌قدر قدرت ندارد که چوب را از زمین بیرون بکشد بنابراین در نهایت دست از تلاش برمی‌دارد چراکه می‌فهمد تلاشش بیهوده است. همان‌طور که فیل رشد می‌کند، قدرت و توانایی کافی برای بیرون‌کشیدنِ چوب را به دست می‌آورد، اما همچنان پایبندِ طنابی باریک و تکه‌ای فلزِ بی‌جان می‌ماند چون از بچگی همین را یاد گرفته است. در روان‌شناسی به این حالت، درماندگی می‌گوییم. اکثرِ ما رفتاری شبیه به این فیل داریم. در برهه‌ای از زندگیِ خود، تجربه‌ای داشته‌ایم که ادراکی از توانایی‌هایمان به ما داده است و باورمان دربارهٔ توانایی‌هایمان از آن زمان شکل گرفته است

اگر دوست دارید منحنی یادگیری خود را حسابی بهبود دهید، با هدفِ آموزشِ اطلاعات به فردی دیگر بیاموزید. اگر بدانید باید چیزی که یاد گرفته‌اید، ارائه بدهید، با این هدف سراغ موضوع می‌روید که در آن کاملاً استاد شوید و بتوانید به شخصی دیگر توضیحش بدهید. بیشتر توجه خواهید کرد و احتمالاً یادداشت‌هایتان دقیق‌تر خواهند بود. حتی شاید سؤال‌هایی بهتر بکنید. وقتی چیزی را درس می‌دهید، دو بار آن را می‌آموزید: یک بار خودتان و بار دیگر از طریق آموزش به فردی دیگر.

طبق گفتهٔ اریک اشمیت، مدیرعاملِ سابقِ گوگل، «پنج اگزابایت اطلاعات از زمان آغاز تمدن تا سال ۲۰۰۳ تولید شده است، اما اکنون این مقدار اطلاعات هر دو روز یک بار تولید می‌شود.»

همان‌طور که محدودیت‌ها را از خانواده و فرهنگ و تجربه‌های زندگی جذب می‌کنید، می‌توانید برای همیشه به فراموشی بسپاریدشان. این محدودیت‌ها، فقط موانعی موقت هستند که می‌توانید یاد بگیرید بر آن‌ها غلبه کنید.

اگر ذهنیتمان با تمایلات و اهدافمان هم‌راستا نباشد، هرگز به آن‌ها دست نخواهیم یافت.

اگر با محدودیت‌هایتان مبارزه کنید، می‌توانید از آن‌ها فراتر بروید. توانایی‌های شما ثابت نیستند و یادگیریِ هرچیزی ممکن است.

همان‌طور که این کتاب را می‌خوانید، ذهنتان ناگزیر واردِ وادی‌های دیگر می‌شود و آن وادی مهم است، اما ضروری نیست پس سعی نکنید فراموشش کنید. آنچه در مقابلش مقاومت کنید، بیشتر پافشاری خواهد کرد. در عوض، دفترچه‌ای را نزدیکِ خود نگه دارید و آن تفکر یا ایده را با نوشتنش ثبت و ضبط کنید. بنابراین می‌توانید آن را موقت رها کنید تا پس از پایانِ کار فعلی، سراغش بروید.

در زمان یادگیریِ چیزی جدید، معمولاً فرض می‌کنیم بیش از آنچه که واقعاً درک می‌کنیم، از موضوع می‌دانیم. آنچه فکر می‌کنیم دربارهٔ موضوع می‌دانیم، سر راه توانایی ما برای جذب اطلاعات جدید قرار می‌گیرد. دلیلِ یادگیری سریع‌ترِ بچه‌ها این است که آن‌ها ظروفی خالی هستند و خودشان می‌دانند که چیزی نمی‌دانند. برخی از کسانی که ادعا می‌کنند بیست سال سابقه دارند، در واقع فقط یک سال سابقه دارند که بیست مرتبه تکرارش کرده‌اند