بریده‌هایی از کتاب بی حد و مرز

اگر مردم اعتقاد داشته باشند تندخوانی ممکن نیست، قادر نخواهند بود آن را بیاموزند. اگر به خود بگویند حافظه‌شان خوب نیست، نمی‌توانند یاد بگیرند همه‌چیز را به‌شکل کارآمد حفظ کنند. به‌محض خروج از خلسهٔ این به‌اصطلاح «محدودیت‌ها» همه‌چیز در جای خودش قرار خواهد گرفت. با غلبه بر این دروغ‌ها، بر موانعی اساسی غلبه خواهید کرد که شما را از بی‌حدومرزبودن بازمی‌دارند

شاید فکر کنید همیشه باید فوق‌العاده باشید، اما زندگی فقط مقایسه‌کردن خود با دیگران نیست، بلکه مقایسه‌کردن خودتان با کسی است که دیروز بودید.

متوجه شدم داشتنِ دانش مرا از آدم‌های اطرافم متمایز نخواهد کرد؛ آنچه موجب تفاوتم می‌شود، نحوهٔ استفاده از آن دانش است.

هوش، سیّال و تغییرپذیر است.

تأثیر تقدم این است که بیشتر احتمال دارد آموخته‌هایتان در ابتدای جلسه یادگیری، کلاس، ارائه، یا حتی تعاملی اجتماعی را به‌خاطر بسپارید. در مهمانی شاید سی نفر غریبه را ملاقات کنید. بیش از همه چند نفری را به خاطر خواهید داشت که اول ملاقات کرده‌اید.

وقتی غذایی خیلی بد به معده و روده‌تان می‌دهید، در واقع سوختی بد به مغزتان می‌رسانید.

مغزها مانند دانه‌های برف هستند و هیچ‌کدام به دیگری شبیه نیستند. هر مغز خود را با نیازهای مالکش منطبق می‌کند. بیایید فردی را بررسی کنیم که در محیطی مملو از عوامل اضطراب‌آور همچون فقر، قحطی یا نبودِ امنیت بزرگ شده است. این فرد با شخصی که در محیطی مرفه و مراقبت‌شده بزرگ شده است، ساختار مغزی کاملا متفاوتی خواهد داشت. اما

با داشتنِ ابزارهایی همچون مکان‌یاب، به ذهنمان فرصتی برای کارکردن نمی‌دهیم و تمامِ حفظ‌کردنی‌ها را به فناوری می‌سپاریم.

استفادهٔ بیش از حد از فناوری دیجیتال چطور به ازبین‌رفتن توانایی‌های شناختی منجر می‌شود. وی می‌گوید مسیرهای حافظهٔ کوتاه‌مدت در اثر استفاده‌نشدن و استفادهٔ بیش از حد از فناوری به‌جای آن‌ها، دچار زوال می‌شود.

. بله، مغزِ ما موهبتی بسیار مهم است.

وقتی شما کاری را می‌کنید که دیگران انجام نمی‌دهند، طوری زندگی خواهید کرد که دیگران نمی‌توانند آن‌طور زندگی کنند. با مطالعهٔ این کتاب، قدمی مهم در این راه برداشته‌اید. به یاد داشته باشید که یک قدم در جهت صحیح، مقصد شما را کاملاً تغییر می‌دهد.

رؤیایتان را با جزئیات دقیق تصور کنید؛ تجسمش کنید؛ احساسش کنید؛ باورش کنید؛ حالا هر روز برای رسیدن به آن تلاش کنید

«هیچ مشکلی را نمی‌توان با همان سطحِ آگاهی که ایجادش کرده است، حل کرد.»

«اجازه نده دانشگاه جلوی تحصیلت رو بگیره.» من بعدها فهمیدم که این جملهٔ معروف از مارک تواین است.

خودمان مسئولِ کسی هستیم که می‌شویم. باید بدانیم که همگی در قبال فرضیات و گرایش‌هایمان مسئولیم. وقتی می‌پذیرید تمام پتانسیلِ شما تحت‌کنترل خودتان است، قدرتِ آن پتانسیل بسیار افزایش می‌یابد.

انگیزه چیزی نیست که یک روز صبح با آن از خواب بیدار شوید. زمانی که می‌گوییم «من هیچ انگیزه‌ای ندارم» خود را در حالتِ خلسه قرار می‌دهیم. انگیزه چیزی نیست که شما دارید، بلکه کاری است که انجام می‌دهید. کاملاً هم پایدار است. برخلافِ حمام داغ، چیزی نیست که یک لحظه تجربه کنید و بعد آن احساس را از دست بدهید. انگیزه چیزی نیست که از شرکت‌کردن در سمینار به دست آورید و موقتاً شما را سرحال آورد. انگیزه فرایند است و چون راهبرد هم هست، بر آن کنترل دارید و می‌توانید با انجام دستورالعمل صحیح، آن را مدام خلق کنید. این هم از فرمول: انگیزه = هدف × انرژی × مراحل ساده ۳

آنچه دوست دارم از این موضوع درک کنید، این است که تمام قدرتِ مغزتان همین الان در اختیارتان است. آرمان‌شهری که هریک از این فیلم‌ها و برنامه‌های تلویزیونی نشان می‌دهند، برای شما نیز ممکن است. گرچه ما از تمام مغزمان استفاده می‌کنیم، برخی از افراد از مغز خود بهتر از دیگران استفاده می‌کنند. همان‌طور که اکثر افراد از ۱۰۰ درصد بدن خود استفاده می‌کنند، برخی از بدن‌ها سریع‌تر، قدرتمندتر، انعطاف‌پذیرتر و پرانرژی‌تر از دیگر بدن‌ها هستند. راه اصلی این است که یاد بگیریم چطور از مغز خود به‌شکلی کارآمد و مؤثر استفاده کنیم که تا پایان این کتاب، ابزارهای لازم برای انجام این کار را خواهید داشت.

اینکه خود را مجبور کنید اطلاعات را به خاطر آورید و به منبعی خارجی اتکا نکنید، راهی برای ساختن و تقویت حافظه‌ای دائمی است. از مقایسهٔ این موضوع با این واقعیت که اکثر ما عادت داریم دائم در اینترنت دنبال اطلاعات بگردیم و به خود زحمتِ به‌خاطرآوردن آن‌ها را ندهیم، به نظر می‌رسد داریم به خودمان آسیب می‌زنیم.

من در طول سال‌ها کارکردن با مردم آموختم که تقریباً همهٔ افراد رؤیاهای خود را کوچک و محدود می‌کنند تا با واقعیت زندگی فعلی‌شان تناسب داشته باشد. ما خود را متقاعد می‌کنیم که در چه شرایطی هستیم،

همان لحظه، یکی از پرستارها با فنجانی چای به داخل اتاق آمد که رویش عکسِ اینشتین بود، موضوعِ همان گزارشی که در دوران مدرسه وادارم کرده بود حسابی تحقیق و تلاش کنم. نقل‌قولی کنار تصویر اینشتین بود: «هیچ مشکلی را نمی‌توان با همان سطحِ آگاهی که ایجادش کرده است، حل کرد.»