بریده‌هایی از کتاب بی حد و مرز

گفت: «جیم، چرا اومدی دانشگاه؟ دوست داری آینده چی‌کاره بشی؟ دوست داری چی‌کار بکنی؟ دوست داری چه‌چیزهایی داشته باشی؟ دوست داری چه‌چیزی رو با بقیه به اشتراک بذاری؟» من برای هیچ‌کدام از این سؤال‌ها پاسخی نداشتم، چراکه هیچ‌کس تا آن‌موقع چنین سؤالاتی از من نپرسیده بود

«احساسِ گناه وقتی از کار دور هستید یا وقتی در موقعیتی نیستید که کاری از دستتان برآید، هیچ کمکی نمی‌کند و فقط باعث رنج و عذاب می‌شود. باعث می‌شود دربارهٔ شغلتان احساسی بدتر پیدا کنید و زمانی را که می‌توانید صرف کنار دوستان و خانواده بودن یا فعالیتی جذاب کنید، هدر بدهید. اما ماجرای شرم فرق دارد. شرمساربودن دربارهٔ کاری که انجامش نداده‌اید احتمالاً همه‌چیز را بدتر خواهد کرد و به احساسی تبدیل می‌شود که هرگز مفید نیست.»

«کارهای نصفه‌نیمه و تعلل معمولاً به الگوهای فکری متوالی و غیرمؤثر منجر می‌شن. این افکار ممکنه بر خوابتون تأثیر بذارن، نشانه‌های اضطراب رو بیشتر کنن و روی منابع احساسی و ذهنی فرد تأثیر بذارن.»

درکِ این موضوع که باورهای محدودکنندهٔ رایج چیزی جز افسانه نیستند، بخشی بسیار مهم از بی‌حدومرزشدن است.

معمولاً بیشترین تلاش‌هایمان به بزرگ‌ترین قدرت‌هایمان تبدیل می‌شوند.

اگر مردم اعتقاد داشته باشند تندخوانی ممکن نیست، قادر نخواهند بود آن را بیاموزند. اگر به خود بگویند حافظه‌شان خوب نیست، نمی‌توانند یاد بگیرند همه‌چیز را به‌شکل کارآمد حفظ کنند.

زندگیِ چیزی بیش از پذیرفتنِ شرایط تعیین‌شده از جانبِ دیگران است.

نابغه‌های جزئی‌نگر عاشق این هستند که هرقدر می‌توانند اطلاعات به دست آورند و برای انجام هر کاری با استفاده از آن اطلاعات دیدگاهی پیدا کنند که سایر افراد از آن بی‌بهره هستند.

مدام به شما دروغ می‌گویند. گاهی خودتان به خودتان دروغ می‌گویید. همگی در معرضِ جریانی بی‌پایان از اطلاعات غلط قرار داریم، از اطلاعات غلط دربارهٔ محدودیت‌هایمان گرفته تا توانایی‌هایمان. آن‌قدر اطلاعاتِ مختلف دریافت می‌کنیم که اکثرمان انتخابی جز باورکردنشان نداریم.

فردریکسون این موضوع را نظریهٔ «گسترش و ساخت» می‌نامد چراکه احساسات مثبت، احساس امکان‌پذیری را در شما گسترش می‌دهند و ذهنتان را باز می‌کنند که در عوض شما را قادر می‌سازند مهارت‌ها و منابعی جدید بسازید که در دیگر حوزه‌های زندگی برایتان ارزش به‌همراه دارند.

دشواریِ تماشاکردنِ ازدست‌رفتنِ هوش و حافظهٔ فردی که عاشقش هستید، در وصف نمی‌گنجد.

یک قدم در جهت صحیح، مقصد شما را کاملاً تغییر می‌دهد.

«هیچ مشکلی را نمی‌توان با همان سطحِ آگاهی که ایجادش کرده است، حل کرد.»

بارها به این موضوع برخوردم که آلبرت اینشتین و لئوناردو داوینچی هرکدام با نوعی از مشکلاتِ یادگیری دست‌وپنجه نرم می‌کردند.

عنصرِ اصلی نهایی برای بی‌حدومرزشدن، به‌کارگیری روشِ صحیح است. به ما ابزارهای قرنِ نوزدهم و بیستم را برای فعالیت در قرن بیست‌ویکم داده‌اند. این کتاب، پنج روش اساسی را به ما می‌آموزد که برای دستیابی به خواسته‌هایمان به کار بگیریم: تمرکز، مطالعه، بهبود حافظه، تندخوانی، تفکر انتقادی. استفاده از این فناوری‌های یادگیریِ به‌روزشده، ما را قادر می‌سازد ذهنیت و انگیزهٔ خود را مهار کنیم و با صرف انرژی کمتر و اثربخشی بیشتر، به رؤیاهایمان برسیم.

عنصرِ اصلی دوم، تواناییِ انجامِ کارِ دلخواهتان است. برای انجام این کار، انرژی لازم دارید و انرژی را باید مدیریت کرد. شناخت طبع انسان، برای دستیابی به هدفتان ضروری است مثلاً خوردنِ غذاهای کامل و فرآوری‌نشده، ورزش‌کردن، مدیریت استرس، خوابِ مناسب، مهارت‌های ارتباطی و ایجاد روابط سالم (و حذفِ روابط ناسالم). در نهایت، وظایف باید مراحلی کوچک و شدنی باشند که به موفقیت منجر شوند. یک دندان را با نخ دندان تمیز کنید، یک صفحه کتاب بخوانید، یک بار درازونشست انجام دهید، یک دقیقه مراقبه کنید؛ تمام این‌ها به افزایش اعتمادبه‌نفس و موفقیت‌های بزرگ‌تر منجر می‌شوند.

عنصر اول، هدفتان و دلیلِ اهمیت‌داشتنش است. من دوست دارم هنگام سالمندی، وضعیت جسمانی خوبی داشته باشم پس خودم را متعهد کرده‌ام که وزنه بلند کنم و قدرتمندتر بشوم، هرچند این کار را دوست ندارم؛ هدف، جانشینِ ناراحتی می‌شود.

همهٔ ما یک هدف داریم: کمک به دیگران از طریق علایقمان.

مهم نیست چقدر باهوش هستید، مهم این است که چگونه باهوش هستید.

داشتنِ دانش مرا از آدم‌های اطرافم متمایز نخواهد کرد؛ آنچه موجب تفاوتم می‌شود، نحوهٔ استفاده از آن دانش است.