بریده‌هایی از کتاب بی حد و مرز

محققان دریافتند ورزش هوازی منظم، از نوعی که موجب می‌شود قلب و غده‌های عرق در بدنتان فعال‌تر شوند، موجب افزایش اندازهٔ هیپوکامپ می‌شود یعنی ناحیه‌ای از مغز که در حافظهٔ زبانی و یادگیری نقشی بسزا دارد

یکی از رؤیاهایتان را در نظر بگیرید، رؤیایی که همیشه در ذهنتان است و انگار روی مغزتان حک شده است. رؤیایتان را با جزئیات دقیق تصور کنید؛ تجسمش کنید؛ احساسش کنید؛ باورش کنید؛ حالا هر روز برای رسیدن به آن تلاش کنید.

شما بخشی از گروهی کوچک هستید که نه‌تنها از زندگی بیشتر می‌خواهند، بلکه حاضرند برای نتیجه‌گرفتن، تمام کارهای لازم را انجام دهند.

یکی از رؤیاهایتان را در نظر بگیرید، رؤیایی که همیشه در ذهنتان است و انگار روی مغزتان حک شده است. رؤیایتان را با جزئیات دقیق تصور کنید؛ تجسمش کنید؛ احساسش کنید؛ باورش کنید؛ حالا هر روز برای رسیدن به آن تلاش کنید.

بر اساس تحقیقات انجام‌شده دربارهٔ فراموشی، هرچه ظرفیت ما برای یادگیری بیشتر باشد و هرچه بیشتر تمرین‌های ذهنیِ انجام بدهیم، خطرِ فراموشی کمتر خواهد بود

از مغزتان استفاده کنید، وگرنه برای همیشه از دستش خواهید داد.

تا وقتی اعتقاد دارید منتقدِ درونتان صدای خودِ واقعی‌تان یا همان خودِ باهوشتان است، همواره شما را هدایت خواهد کرد. بسیاری از ما حتی پیش از بیانِ باوری محدودکننده از عباراتی همچون «من خودم رو می‌شناسم...» استفاده می‌کنیم. با این حال، اگر بتوانید شخصیتی جداگانه برای منتقدِ درونتان خلق کنید (شخصیتی که با خود واقعی‌تان تفاوت دارد) در ساکت‌کردن این صدا بیشتر موفق خواهید بود

هر بار متوجه شدید از عباراتی همچون «من نمی‌تونم»، «من نیستم» یا «انجام نمی‌دم» استفاده می‌کنید، با دقت به حرف‌هایتان گوش کنید. شما در واقع دارید پیام‌هایی به خودتان می‌فرستید که بر نحوهٔ تفکر شما دربارهٔ زندگی به‌طور کلی تأثیر می‌گذارند، حتی اگر چیزی که به‌خاطرش خودتان را اذیت می‌کنید چیزی مشخص و در تعریفتان از خود به‌ظاهر بی‌اهمیت باشد.

«اجازه نده دانشگاه جلوی تحصیلت رو بگیره.» من بعدها فهمیدم که این جملهٔ معروف از مارک تواین است.

به زمانی فکر کنید که دیدید شخصی به چیزی دست پیدا کرده است و آن دستاورد واقعاً شما را تحت‌تأثیر قرار داد. اکنون به این فکر کنید چه الهامِ شخصی‌ای می‌توانید از آن بگیرید. - منتقدِ درونی‌تان را دوباره فرض کنید. مشخصه‌هایِ این صدا را در سرتان تغییر دهید تا به‌مرور به آن اعتبار بیشتری بدهید. - همین الان با یکی از باورهای محدودکننده روبه‌رو شوید. معمولاً به خودتان می‌گویید چه‌کاری را نمی‌توانید انجام دهید؟ شواهدی بیابید که نشان بدهند این باورتان صحیح نیست.

کودکی که بیرون خانه در حال دویدن به اطراف، تاب‌خوردن روی شاخه‌ها و بازی‌کردن با دوستانش است، توانایی حرکات ورزشی (مهارت‌های فیزیکی)، توانایی بازی‌کردن با دیگران و برقراری ارتباط با دیگران (مهارت‌های اجتماعی) و توانایی اکتشاف و بررسی جهان اطراف خود (مهارت‌های شناختی) را پیدا می‌کند. احساساتِ مثبتِ بازی و نشاط، کودک را وادار می‌کنند مهارت‌هایی بسازد که در زندگیِ روزمره مفید و ارزشمند باشند... شادی که اکتشاف و خلقِ مهارت‌های جدید را تحریک می‌کند مدت‌هاست که پایان یافته است، اما مهارت‌ها پایدار می‌مانند.

تا وقتی اعتقاد دارید منتقدِ درونتان صدای خودِ واقعی‌تان یا همان خودِ باهوشتان است، همواره شما را هدایت خواهد کرد. بسیاری از ما حتی پیش از بیانِ باوری محدودکننده از عباراتی همچون «من خودم رو می‌شناسم...» استفاده می‌کنیم. با این حال، اگر بتوانید شخصیتی جداگانه برای منتقدِ درونتان خلق کنید (شخصیتی که با خود واقعی‌تان تفاوت دارد) در ساکت‌کردن این صدا بیشتر موفق خواهید بود. این کار می‌تواند بسیار مفید باشد و در عین حال می‌توانید از آن لذت هم ببرید. به منتقد درونتان نامی مضحک و مشخصه‌های فیزیکی مسخره بدهید. آن را کارتونی کنید و بگویید که حتی ارزشِ فیلم‌های درجه‌دو را هم ندارد. آن را به‌خاطر پایبندی سفت و سختش به منفی‌گرایی مسخره کنید. زمانی که وارد سرتان می‌شود، چشم نازک کنید. هرچه در تشخیصِ این صدا از خود واقعی‌تان بهتر عمل کنید، بهتر می‌توانید باورهای محدودکننده را از قرارگرفتن بر سر راهتان بازدارید.

به‌محض شناسایی صداهای داخل سرتان، همان‌ها که بر آنچه نمی‌توانید انجام دهید تمرکز کرده‌اند، جوابشان را بدهید. وقتی با خود فکر می‌کنید: «من همیشه به این کارها گند می‌زنم.» این‌گونه مقابله کنید: «چون قبلاً این کارها رو خوب انجام نمی‌دادم، به این معنی نیست که حالا هم نمی‌تونم انجامش بدم. نظرت رو برای خودت نگه دار.»

هر بار متوجه شدید از عباراتی همچون «من نمی‌تونم»، «من نیستم» یا «انجام نمی‌دم» استفاده می‌کنید، با دقت به حرف‌هایتان گوش کنید. شما در واقع دارید پیام‌هایی به خودتان می‌فرستید که بر نحوهٔ تفکر شما دربارهٔ زندگی به‌طور کلی تأثیر می‌گذارند، حتی اگر چیزی که به‌خاطرش خودتان را اذیت می‌کنید چیزی مشخص و در تعریفتان از خود به‌ظاهر بی‌اهمیت باشد.

ذهنیتِ بی‌حدومرز هم این‌گونه است. شاید پیش‌زمینه و شرایط بر ما تأثیر گذاشته باشند، اما خودمان مسئولِ کسی هستیم که می‌شویم. باید بدانیم که همگی در قبال فرضیات و گرایش‌هایمان مسئولیم. وقتی می‌پذیرید تمام پتانسیلِ شما تحت‌کنترل خودتان است، قدرتِ آن پتانسیل بسیار افزایش می‌یابد.

ما با ذهنیت‌های ازپیش‌تعیین‌شده دربارهٔ توانایی‌های خود به دنیا نمی‌آییم؛ این راه‌های محدود و ثابتِ تفکر را از کسانی می‌آموزیم که در زندگی‌مان هستند و فرهنگی که در آن بزرگ می‌شویم.

هرکدام از ما در روز ده‌هاهزار فکرِ مختلف در سر داریم، یک یا دو سؤال غالب هستند که بیش از سایر سؤالات می‌پرسیم. همان‌طور که متوجه شدید، این سؤال‌ها توجه ما را هدایت می‌کنند که خودِ توجه، احساسِ ما را هدایت می‌کند و در نتیجه زندگی ما هدایت می‌شود.

مغزِ انسان آن‌قدر که با خلق چیزهای جدید یاد می‌گیرد، با مصرف‌کردن چیزی نمی‌آموزد. با علمِ به این موضوع، دوست دارم از خود بپرسید چطور می‌توانید در یادگیری فعال‌تر شوید. یادداشت‌برداری کنید. تمام تمرین‌های بخشِ شروع کوییک را انجام دهید.

آنچه در مقابلش مقاومت کنید، بیشتر پافشاری خواهد کرد.

به یاد داشته باشید ذهنِ شما در واقع مانند چترنجات است و فقط اگر بازش کنید عمل می‌کند.