بریده‌هایی از کتاب در اهمیت کاری نکردن

علاوه بر این، این‌ها توضیحی است دربارهٔ اینکه چرا وکیل امیدوار است که بارتلبی آشکارا مخالفت کند تا دست‌کم بتوانند با هم منازعه کنند. وکیل می‌گوید: «به‌طرز عجیبی احساس می‌کردم تحریک شده‌ام که با او مقابله کنم و مخالف او باشم و تا حدودی هم از رفتارش عصبانی شوم. اما انگار مجبور شدم با این قضیه کنار بیایم.» بارتلبی در سراسر داستان آن‌قدر آرام بود که خواننده را دیوانه می‌کرد، او در فضایی حول مسئلهٔ اصلی داستان جا خوش کرده بود و اختیاراتش را دست کم می‌گرفت. از نظر دلوز، که خیلی هم به ساختارهای زبان‌شناختی اهمیت می‌دهد، «پاسخ بارتلبی نوعی زبان خارجی در درون زبان بود که همه را به سکوتی اجباری وادار می‌کرد». ( ۲۰) وکیل به ما می‌گوید اگر هر کس دیگری جای بارتلبی بود و سرپیچی می‌کرد، اخراج می‌شد، اما دربارهٔ بارتلبی «خیلی زود فهمیدم که پشت در، با مجسمهٔ گچی و رنگ‌پریدهٔ سیسرو فرقی ندارم».

وکیل از بارتلبی می‌پرسد که کجا به دنیا آمده است، بارتلبی می‌گوید: «ترجیح می‌دهم جواب ندهم.» وکیل که مأیوس شده، می‌پرسد چیزی دربارهٔ خودت به من می‌گویی؟ و بارتلبی جواب می‌دهد که «ترجیح می‌دهم چیزی نگویم.» اما چرا؟ او در حال حاضر ترجیح می‌دهد جوابی ندهد. هیچ دلیلی ارائه نمی‌شود و توضیح نمی‌دهد که چرا دلیلی ارائه نمی‌دهد و این روند همین‌طور ادامه دارد. سطح بعدی خودداری در بارتلبی این‌گونه است که نه‌تنها کاری که از او خواسته‌اند را انجام نمی‌دهد بلکه طوری جواب می‌دهد که دیگر نشود چیزی پرسید. الکساندر کوک خوانش دلوز از داستان را این‌طور خلاصه می‌کند: بارتلبی از انجام هیچ کاری سرپیچی نمی‌کند. اگر بارتلبی می‌گفت: «این کار را نخواهم کرد»، می‌شد این مقاومت او را نقض قانون تلقی کرد. تخلف و قانون‌شکنی خود می‌تواند نشان‌دهندهٔ این باشد که قانون در جریان است.

اواسط جنگ جهانی دوم، فیلسوف یهودی آلمانی به نام والتر بنیامین تفسیر معروف خود از نقاشی معروف پل کله به نام فرشتهٔ نو را می‌نویسد. در این اثر فرشته‌ای انتزاعی در میانهٔ تصویر ظاهر می‌شود که اطرافش را لکه‌های تیره گرفته است. بنیامین در مقاله‌ای با عنوان «در باب مفهوم تاریخ» نوشته است: فرشتهٔ تاریخ باید همین‌گونه باشد. صورتش باید رو به گذشته باشد. زمانی که ما زنجیره‌ای از رویدادها را مشاهده می‌کنیم، او فاجعه را می‌بیند، اینکه بی‌وقفه آوار بر سر آوار می‌بارد و آن‌ها را پیش پایش پرت می‌کند. او دوست دارد در لحظه‌ای بی‌طرف مکث کند، تا مردگان را بیدار کند و اجزای خردشده را مرمت کند و یکپارچه سازد. طوفانی از سمت بهشت آغاز می‌شود و با چنان خشمی بر بال‌های وی می‌کوبد که فرشته را دیگر یارای بستن آن‌ها نیست. این طوفان فرشته را به‌سمت آینده می‌برد، آینده‌ای که پشت سر اوست، در حالی که تلنبار ویرانه‌ها پیش روی او سر به فلک می‌کشد. آنچه ما پیشرفت می‌نامیم همین طوفان است. ( ۴)

چه خوب می‌شد اگر همین انرژی را صرف این می‌کردیم که حرف مناسب را در زمان مناسب به فرد مناسب بگوییم. چه خوب می‌شد اگر برای فریاد زدن در فضایی خالی و منتظر پاسخ دیگران بودن، کمتر وقت می‌گذاشتیم و درعوض این وقت را صرف کسانی می‌کردیم که خواهان شنیدن حرف‌هایمان هستند، حالا یا افرادی در یک اتاق واقعی یا اعضای گروهی مجازی.

سرم را پایین می‌اندازم به گوشی‌ام نگاه می‌کنم و از خود می‌پرسم آیا این گوشی هم نوعی اتاقک برای محرومیت حسی نیست؟ دنیای تنگ و برافروختهٔ درون گوشی با دنیای واقعی قابل‌مقایسه نیست. دنیای واقعی با نسیم و نور و سایه‌اش با من سخن می‌گوید و سرکش و وصف‌ناپذیر در توصیف جزئیات واقعی است.

به خودتان استراحت بدهید: استراحت بدهید برای هیچ‌کاری نکردن، استراحت کنید و فقط گوش بدهید تا یادتان بماند که در عمیق‌ترین حالت، چه هستیم و چه وقت است و کجا هستیم.

آنچه اقتصاد بر سر نظام زیست‌بوم می‌آورد، موازی آن چیزی است که اقتصاد توجه بر سر توجه ما می‌آورد. در هر دو مورد، گرایش به تک‌محصولی تهاجمی وجود دارد و اجزایی که در آن «ناسودمند» تلقی می‌شوند و آن‌ها که مناسب‌سازی نمی‌شوند (توسط چوب‌بران یا فیس‌بوک)، نخستین چیزهایی هستند که از دست می‌روند. از آنجا که منشأ آن درک نادرستی از زندگی است (یعنی زندگی اتمی‌شده و قابل بهینه‌سازی)، این دیدگاه دربارهٔ سودمندی، نمی‌تواند زیست‌بوم را به‌عنوان کلیتی زنده به رسمیت بشناسد، کلیتی که باید همهٔ اجزایش کاربرد داشته باشند.

باور دارم سرمایه‌داری، اندیشهٔ استعمارگرایانه، تنهایی و تجاوز به محیط‌زیست همگی در ایجاد یکدیگر نقش دارند.

باور دارم سرمایه‌داری، اندیشهٔ استعمارگرایانه، تنهایی و تجاوز به محیط‌زیست همگی در ایجاد یکدیگر نقش دارند.

باور دارم سرمایه‌داری، اندیشهٔ استعمارگرایانه، تنهایی و تجاوز به محیط‌زیست همگی در ایجاد یکدیگر نقش دارند.

باور دارم سرمایه‌داری، اندیشهٔ استعمارگرایانه، تنهایی و تجاوز به محیط‌زیست همگی در ایجاد یکدیگر نقش دارند.

باور دارم سرمایه‌داری، اندیشهٔ استعمارگرایانه، تنهایی و تجاوز به محیط‌زیست همگی در ایجاد یکدیگر نقش دارند.

نیمهٔ اول این کتاب دربارهٔ رهایی از اقتصاد توجه است و نیمهٔ دیگر دربارهٔ سرگرم شدن با چیزی دیگر. ارزش این «چیز دیگر» کمتر از زمان و فضا نیست، همان امکانی است که فقط یک بار اتفاق می‌افتد؛ وقتی که همدیگر را می‌بینیم و به هم توجه نشان می‌دهیم. درنهایت، برخلاف بی‌مکانی عمر بهینه‌ای که آنلاین سپری می‌کنیم، می‌خواهم «مکان‌مندی» جدیدی را مطرح کنم که حاصل آن حساسیت و مسئولیت است در برابر مسائل تاریخی (اینجا چه اتفاقی افتاده است) و بوم‌شناختی (چه‌کسی در اینجا زندگی می‌کرده یا می‌کند).