بریده‌هایی از کتاب انجمن سری بندیکت ۳

اعتقاد داشت بچه‌ها باید تا وقتی‌که بزرگ می‌شوند، توی جعبه زندگی کنند!

رهبران دنیا هر روز فاجعه خلق می‌کنن و بعد خودشون برطرفش می‌کنن؛ اونم به میل و هوس خودشون! دنیا این‌جوری پیش می‌ره. مردم برای نجات خودشون باید به‌جز توانایی‌های رهبرشون، چیز دیگه‌ای رو باور نداشته باشن. این درسته! احساس خوشبختی اونا... و بله، سرنوشتشون... به هوش و مهارت افرادی بستگی داره که فجایع روز رو اداره می‌کنن. بدون شک کسی که موفق می‌شه از هر راهی رهبری مردم رو به عهده بگیره، باهوش‌ترین و ماهرترین و درنتیجه، لایق‌ترین فرد برای این کاره

تصورش سخت بود؛ تحملش سخت‌تر.

وقتی بیشترِ مردم دلیل به وجود اومدن یه مشکل رو نمی‌دونن، حل کردنش سخته

تو خیلی توی خودتی. تو همیشه نمی‌تونی به همه‌چی فکر کنی؛ هیچ‌کس نمی‌تونه. من نمی‌تونم هیچ‌کدوم از این کارها رو به‌تنهایی انجام بدم؛ استیکی هم نمی‌تونه. تو هم همین‌طور. خودت این رو می‌دونی. شاید تو این موضوع رو فراموش کردی، چون احساس مسئولیت می‌کنی... ولی نمی‌تونی مسئولیت همهٔ ما رو به عهده بگیری. منظورم اینه که ما همه مسئولیم. خُب؟

او فرار کرده بود، اما یک فراری به کجا فرار می‌کند؟

ناپدید شدن ناگهانی بعضی از خاطره‌ها به‌صورت انتخابی، به‌اندازهٔ ازدست‌دادن همهٔ خاطره‌ها آزاردهنده نیست.

ذهن انسان گاهی برای محافظت از خود، خاطرات دردناک را پاک می‌کند.

آن حالت شبیه زمانی بود که روی صندلی دندان‌پزشکی برای عکس‌برداری نشسته‌ای؛ همان وقتی‌که برای چند لحظه توی اتاق خالی تنها می‌مانی و زمان برای تو خیلی بیشتر از چند لحظه به نظر می‌رسد.

وقتی کسی چیزی نداشته باشد که به خاطرش فرار کند، فرار واقعاً چه معنایی دارد؟

«دیگه صحبت از برنده شدن نیست، آقای کرتین! خلاصی مهمه.»

«حماقت تو دیگه کسل‌کننده شده، رینارد! نیازی به گرفتن همهٔ شما نیست. گرفتنِ یه نفر کافیه تا بقیه رو هم تضمین کنه. بهترین کار گرفتن آسون‌ترین مورده.»

شما بچه‌ها روزم رو خراب کردین... ولی همون‌طور که می‌بینین، همیشه یه شبی هم تو راهه!

میلیگان که چیزی برای انداختن پیدا نکرده بود، خودش را از بالا انداخته بود!

مثل این بود که از ترس شیرها پشت یک پلنگ مخفی شوی؛ البته یک پلنگ خواب!

هر دو عرق می‌ریختند. هر دو لبخند می‌زدند، اما فقط یکی از آن‌ها برنده می‌شد و هر دو این را می‌دانستند.

«صبر کنین! منظورت اینه که ما باید اون‌ها رو نجات بدیم تا بعد اون‌ها بتونن ما رو نجات بِدن؟»

استیکی آهسته گفت: «من حس بدی به کراولینگز دارم.» کیت در جواب گفت: «منم همین‌طور! ولی فکر می‌کنم تغییری در پیش داریم.» «واقعاً؟» کیت گفت: «آره. کاملاً مطمئنم اوضاع بدتر می‌شه.»

من از مردم بدم نمی‌آد؛ فقط می‌خوام کنترلشون کنم. چون نمی‌تونم ببینم امور پیچیدهٔ دنیا این‌قدر بد اداره می‌شه.

تغییر دادن عقیده یا سلیقهٔ دیگران، شبیه برنده شدن توی یه بحث طولانی و خسته‌کننده‌ست