بریده‌هایی از کتاب ساعت بغداد

تو در وهلهٔ اول قربانی جغرافی هستی. کشورت کنار مدیترانه نیست که در هوای دریا نفس بکشی، در بیابان هم نیست که با تجمل پول نفت زندگی کنی. در میانهٔ این دو تا هستی؛ آن‌جا که نور خورشید تابان در سراسر سال بر تو می‌تابد. که از یک طرف خوب است، اما نور شبیه کوریِ محض است، چون مانع اوج گرفتن رؤیاهایت می‌شود.

«جغرافی سرنوشتی است که نمی‌توان از آن گریخت، اما تاریخ را می‌توان ساخت. با جغرافی کنار بیایید و تاریختان را تغییر دهید.»

تحریم‌ها مرگ تدریجی بود که لحظه‌لحظه سپری می‌کردیم. تحریم‌ها فقط سلاحی نبود که به ما گرسنگی می‌داد، بلکه به طور عمده به شیوهٔ زندگی ما پایان می‌داد و معنای زندگی را ویران می‌کرد. تحریم امید را از چنگمان می‌ربود و امید که محو شود، زندگی بدل می‌شود به روزمرگی صرف که در آن از روز فلاکت‌باری به روز فلاکت‌بارتری می‌رویم

در تمام دنیا ما تنها مردمی هستیم که وقتی تیم ملی‌مان گل زد، گریه کردیم.

همیشه به خودمان می‌گوییم «برمی‌گردد» چون نمی‌خواهیم تسلیم شویم.

«در این کشور آدم یک‌روزه به قدر ده سال بزرگ می‌شود.»

اگر مردم بدانند چرا عاشق می‌شوند، هرگز به دام عشق نمی‌افتند. و اگر از این استعداد برخوردار باشند که بدانند چرا عاشق این می‌شوند، نه آن، از همان اول عاشق نمی‌شوند.