بریده‌هایی از کتاب داستان یک روح

دنیایی که اجازه می‌دهد من پوتین ضدآب داشته باشم و یک نفر دیگر کفش تنیسِ سوراخ، حتماً ایرادی دارد.

دنیایی که اجازه می‌دهد من پوتین ضدآب داشته باشم و یک نفر دیگر کفش تنیسِ سوراخ، حتماً ایرادی دارد.

شاید اگر مثل آدم‌های شجاع رفتار می‌کردم، شجاع می‌شدم.

آدم‌ها خیلی شکننده و خیلی آسیب‌پذیرند و خیلی سخت بهبود پیدا می‌کنند.

همیشه وقتی چیزهایی بهتر از چیزهای دیگران داشتم، عذاب وجدان می‌گرفتم. دنیایی که اجازه می‌دهد من پوتین ضدآب داشته باشم و یک نفر دیگر کفش تنیسِ سوراخ، حتماً ایرادی دارد.

خانه‌های خالی این خاصیت را دارد که همیشه آدم می‌فهمد در خانه تنهاست.

دنیایی که اجازه می‌دهد من پوتین ضدآب داشته باشم و یک نفر دیگر کفش تنیسِ سوراخ، حتماً ایرادی دارد.

«ما داستان خودمون رو ساختیم، این‌طور نیست؟ شبیه به داستان‌هایی که قصه‌گوها، اون قدیم‌قدیم‌ها که دور آتش می‌نشستن، برای هم تعریف می‌کردن و داستان‌هاشون باعث می‌شد شب تاریک رو از یاد ببرن.»

همیشه وقتی چیزهایی بهتر از چیزهای دیگران داشتم، عذاب وجدان می‌گرفتم.

ممکن نبود واقعی باشد، اما واقعی بود. ممکن نبود، ولی بود.

گفتم: «ببین، لازم نیست بترسی. من نمی‌خوام اذیتت کنم. فقط اسمت رو بهم بگو.» «عمه‌جان بهم می‌گه دختر.» «دختر که اسم نیست. چیزیه که تو هستی.» «خب مگه اسم همین نیست؟ این‌که تو چی هستی.» «نه، اسم یعنی این‌که که تو کی هستی؟» «من که فرقش رو نمی‌فهمم. تازه دختر تنها اسمیه که من دارم.»

«من یه آدم‌بزرگم. برای ترک کردن میز نیاز به اجازه گرفتن ندارم.»

گذشته، مثل لکه‌ای که با شستن هم پاک نمی‌شد، بهشان چسبیده بود.

من پوتین پیاده‌روی‌ام را گذاشتم کنار کفش تنیس کهنه‌اش. همیشه وقتی چیزهایی بهتر از چیزهای دیگران داشتم، عذاب وجدان می‌گرفتم. دنیایی که اجازه می‌دهد من پوتین ضدآب داشته باشم و یک نفر دیگر کفش تنیسِ سوراخ، حتماً ایرادی دارد.

از چهرهٔ غمگین دختر رویم را برگرداندم. گاهی تحمل دیدنش را نداشتم. چه می‌شد اگر خواهرم پنجاه سال بعد درست با شکل و شمایل سلن برمی‌گشت؟

با زمزمه‌ای در تاریکی آغاز می‌شود. همیشه اسم دختر است و همیشه کش‌دار و وهم‌آلود. پیرزن آن را از لای سوراخ‌های کلید و ترک‌ها فوت می‌کند به داخل و بین طبقات بالا و پایین می‌برد تا گوش دختر را پیدا کند و در آن بنشیند. ای ـ ریک ـ آه... به‌جز دختر، هیچ‌کس آن را نمی‌شنود.

دنیایی که اجازه می‌دهد من پوتین ضدآب داشته باشم و یک نفر دیگر کفش تنیسِ سوراخ، حتماً ایرادی دارد.

همیشه وقتی چیزهایی بهتر از چیزهای دیگران داشتم، عذاب وجدان می‌گرفتم.

آن شب بعد از شام، اریکا دربارهٔ پسرِ توی اتوبوس و حرف‌هایی که زده بود، با مامان و بابا صحبت کرد. مامان و بابا هم با من هم‌نظر بودند. این مزرعه خیلی خیلی قدیمی بود و سال‌های سال کسی در آن زندگی نکرده بود. درست از آن‌جور جاهایی بود که مردم با این قصه‌ها برایش داستان می‌سازند. بابا گفت: «حتماً این هم نسخهٔ محلی یه افسانهٔ شهریه. مثل داستان اون مردِ...» مامان با نگاهِ تندش مانع ادامهٔ حرف بابا شد.

است. پیرزن به عروسک صدای قشنگی می‌دهد. عروسک از صدای قشنگش استفاده می‌کند تا به دختر بگوید که هیچ‌کس او را دوست ندارد؛ اما او دوستش دارد. به دختر می‌گوید که هیچ‌کس دیگری او را درک نمی‌کند؛ اما او درکش می‌کند؛ به‌خصوص برادرش. خودش این را نمی‌داند که برادرش از او متنفر است؟ تا حالا نمی‌دانسته؟