بریده‌هایی از کتاب هم‌قفسان

وجی که نپیوست به ساحل به من آموخت در عین توانستن پرهیز قشنگ است

هرکه در عشق سر از قلّه برآرد هنر است همه تا دامنهٔ کوه تحمّل دارند

«کِی تو را از یاد خواهم برد؟» گفتم؛ عشق گفت بی‌نهایت، بی‌نهایت، بی‌نهایت مانده است

دلواپسِ قضاوتِ مردم نباش، عشق چیزی که دیر می‌برد از آدم آبروست!

شانه‌هایت را برای گریه‌کردن دوست... نه! من سر از زانوی تو ای غم! مگر برداشتم؟

تا غمت خار گلو هست، گلوبند چرا؟ کشته‌هایت چه نیازی به تجمّل دارند؟

مرغی شده‌ام جلدِ تو و قسمتم این است هرجا بروم باز گرفتار بمانم