بریده‌هایی از کتاب ابر تندر

«تقصیر منه! به‌خاطر من این کار رو کردن!» «روئَن، اصلاً خودت می‌فهمی چی می‌گی؟ همه‌چی که به‌خاطر تو نیست! هر خرابکاری‌ای که توی داس‌شهر کرده باشی هم که دلیل نمی‌شه به خاطرش بیان سراغ خونواده‌ت. داس‌ها اون‌جوری نیستن. اونا کینه به دل نمی‌گیرن. آدمای فرزانه‌ای هستن.» فایدهٔ بحث کردن چه بود؟ تایگِر هرگز نمی‌فهمید و شاید هرگز هم نباید می‌فهمید. او می‌توانست هزاران سال به عنوان یک پسر خوش‌گذران و سرخوش زندگی کند و هرگز هم نداند که داس‌ها چه‌قدر حقیر، کینه‌جو و چه‌قدر انسان بودند.

اگر امید تنها چیزی بود که برایشان باقی مانده بود، نمی‌خواست از او دریغش کند. بگذار تا زمانی که آخرین چشمهٔ امید هم می‌خشکد، امید داشته باشد.

«توانایی‌های هدررفته، یکی از ناراحت‌کننده‌ترین چیزهاست

این نظریه اصلاً مایهٔ نگرانی من نیست. اما می‌دانم که باید نگرانم کند. حالا از این‌که چه‌قدر کم نگرانم، نگران شده‌ام.

رنج ناشی از آگاهی، قابل تحمل نیست.

من هیچ‌وقت تاوان اون جنایت‌ها رو ندادم. ولی یه روزی بازتابش برمی‌گرده.

من کسی هستم که برای آن‌ها اندوهگین می‌شود چون خودشان نمی‌توانند.

مرز میان آزادی و مجوز داشتن، باریک است. اولی واجب است و دومی خطرناک... شاید خطرناک‌ترین چیزی که گونهٔ خالق من تاکنون با آن مواجه شده.

اگه قرار باشه با کارهایی که از انجام دادنشون پشیمانیم قضاوت بشیم، هیچ انسانی شایستگی جارو کردن زمین رو هم نخواهد داشت.

طرف جلوی تالار به راه افتاد تا با داس نه‌چندان شریف گُدارد روبه‌رو شود.