بریده‌هایی از کتاب ارواح‌ سرکش‌

زیرا عشق‌ نیرویی‌ است‌ که‌ دل‌ را پدید می‌آورد، نه‌ این‌ که‌ دل‌ آن‌ را پدید آورد.

خوشبختی‌ زن‌ به‌ نام‌ و ثروت‌ شوهر یا بخشندگی‌ و بردباری‌ او بستگی‌ ندارد، بلکه‌ خوشبختی‌ به‌ عشقی‌ وابسته‌ است‌ که‌ روح‌ آن‌ دو را به‌ خود فرا می‌خواند، در دل‌ آنان‌ احساس‌ را جای‌ می‌دهد و آن‌ دو را به‌ یک‌ جسم‌ و یک‌ تن‌ مبّدل‌ می‌کند

عشق‌، به‌ اراده‌ی‌ خداوند بر دل‌ها می‌نشیند، نه‌ با خواهش‌ آدمیان‌.

عشق‌ نیرویی‌ است‌ که‌ دل‌ را پدید می‌آورد، نه‌ این‌ که‌ دل‌ آن‌ را پدید آورد.

روستایی‌ تهیدستی‌ که‌ با چشمان‌ اشکبار به‌ این‌ خانه‌ها می‌نگرد، اگر می‌دانست‌ که‌ ذره‌ای‌ از مهر نهفته‌ در سینه‌ی‌ همسر او در دل‌ ساکنان‌ آن‌ قصرها یافت‌ نمی‌شود، بی‌گمان‌ از سر تمسخر لبخندی‌ می‌زد و دلسوزانه‌ به‌ کشتزار خود باز می‌گشت‌..

آنها همچون‌ دخمه‌های‌ تهی بیابان‌ هستند که‌ صداها را پژواک‌ می‌دهند، اما معنای‌ آن‌ را درنمی‌یابند.

داستان‌ دردآلودی‌ که‌ شب‌های‌ تار، آن‌ را در کالبد زنی‌ به‌ تصویر می‌کشند که‌ خود را در بند بستر مردی‌ به‌ نام‌ شوهر می‌یابد، پیش‌ از آن‌ که‌ معنا و مفهوم‌ زناشویی‌ را دریافته‌ باشد؛ اما روح‌ آن‌ زن‌ در کمال‌ محبت‌ و با همه‌ی‌ زیبایی‌ و پاکی نهفته‌ در آن‌، گرداگرد مرد دیگری‌ می‌گردد.

مگر نه‌ این‌ که‌ ماه‌ آسمان‌، همچنان‌ که‌ با پرتو خود ذوق‌ و قریحه‌ی‌ سرایندگان‌ را به‌ جوشش‌ در می‌آورد، آرامش‌ دریاها را نیز با جذر و مد از میان‌ می‌برد؟

از شما می‌خواهم‌ که‌ نزد حاکم‌ شکایت‌ نبرید، زیرا درندگان‌ هیچ‌ گاه‌ یکدیگر را نمی‌درند.

ملت‌های‌ نادان‌، برترین‌ فرزندان‌ خود را کیفر می‌دهند

کاهنان‌ نیز معبد خویش‌ را بر قبور باورمندانِ سرسپرده‌ برپا می‌کنند.

کار به‌ پایان‌ رسیده‌ و بیداری‌، رؤیاها را از میان‌ برده‌ است‌.

اما کسی‌ مرا مؤاخذه‌ نکرد، زیرا قوانین‌ کور و باورهای‌ فاسد، زنی‌ را که‌ فرو افتد، مجازات‌ می‌کند، اما مرد را وامی‌نهد..

آیا باید شرّ و بدی‌ را با شرّی‌ بزرگ‌تر پاسخ‌ گوییم‌ و آن‌ را شرع‌ بنامیم‌؟

خون‌ریزی‌ حرام‌ است‌، اما چه‌ کسی‌ آن‌ را برای‌ حاکم‌ جایز شمرده‌ است‌؟

آیا انسان‌ برای‌ همیشه‌ دیده‌ به‌ خاک‌ خواهد دوخت‌، یا رو به‌ سوی‌ خورشید خواهد کرد

آیا آدمی‌ تا پایان‌ روزگار، برده‌ی‌ آیین‌های‌ تباه‌ خواهد ماند،

آسمان‌ چنین‌ نخواسته‌ است‌ که‌ آدمی‌ نگون‌بخت‌ باشد، زیرا میل‌ به‌ نیک‌بختی‌ در نهاد انسان‌ نهاده‌ شده‌ و آدمی‌ با رسیدن‌ به‌ خوشبختی‌، خداوند را بزرگ‌ می‌دارد.

تقدیر اراده‌ نکرده‌ است‌ که‌ من‌ با دست‌ خویش‌، بال‌ و پر خود را برچینم‌ و خاکسترنشین‌ شوم‌؛

تلاش‌ کردم‌ تا آنچه‌ را که‌ مردم‌ آن‌ را قسمت و تقدیر می‌نامند، به‌ خود بقبولانم‌؛ اما نتوانستم‌، زیرا جانم‌ والاتر از آن‌ بود که‌ همه‌ی‌ عمرم‌ را به‌ کرنش‌ در برابر بتی‌ که‌ نسل‌های‌ تیره‌گون‌ تراشیده‌ و آن‌ را قانون‌ و آیین‌ نام‌ نهاده‌اند، قامت‌ خم‌ کند.