بریده‌هایی از کتاب آواز کافه غم‌بار

گاهی زندگی تبدیل می‌شود به تقلایی کش‌دار و غم‌بار برای به دست آوردن چیزهایی که زنده نگهمان می‌دارد.

تنها خود عاشق است که قدر و منزلت عشق را تعیین می‌کند. به همین خاطر است که بیشتر ما آدم‌ها ترجیح می‌دهیم عاشق باشیم تا اینکه کسی عاشقمان باشد. تقریباً همه می‌خواهند عاشق باشند. بی‌پرده اگر بگوییم، حقیقت این است که، درنهان، بسیاری تاب معشوق‌بودن را ندارند. معشوق از عاشق می‌ترسد و از او بیزار است؛ و البته حق هم دارد، چراکه عاشق همواره بر آن است که معشوقش را بی‌دفاع کند. عاشق به هر شکلی در تمنای رابطه با معشوق است، حتی اگر این تجربه فقط برایش درد و رنج به همراه بیاورد.

وقتی یک‌بار با کسی زندگی کرده باشید، بعد از آن تنها زندگی‌کردن تبدیل به شکنجه می‌شود.

قبل از هر چیز، عشق تجربه‌ای است مشترک میان دو نفر، اما این موضوع به این معنا نیست که هردو طرف تجربه‌ای مشابه را ازسر می‌گذرانند.

می‌دانیم که اگر پیامی با آبِ لیمو روی ورق تمیز کاغذی نوشته شود هیچ اثری ازش به‌جا نمی‌ماند. اما اگر کاغذ را لحظه‌ای روی آتش بگیرید، حروف به رنگ قهوه‌ای درمی‌آید و پیامتان آشکار می‌شود. تصور کنید مشروب آتش است و پیامی که نوشته می‌شود مکنونات دل آدمی.

اما او از آن مردهای خجالتی است، از نگاهش می‌شود فهمید که رنج می‌برد و قلبی متورم دارد.

می‌دانیم که اگر پیامی با آبِ لیمو روی ورق تمیز کاغذی نوشته شود هیچ اثری ازش به‌جا نمی‌ماند. اما اگر کاغذ را لحظه‌ای روی آتش بگیرید، حروف به رنگ قهوه‌ای درمی‌آید و پیامتان آشکار می‌شود. تصور کنید مشروب آتش است و پیامی که نوشته می‌شود مکنونات دل آدمی. اینجاست که به ارزش مشروب میس‌آملیا پی‌می‌برید. چیزهایی که مجهول مانده‌اند، افکاری که در تاریک‌ترین نقاط ذهن روی هم تلنبار شده‌اند، یکدفعه معنا پیدا می‌کنند و درک می‌شوند.

تنها خود عاشق است که قدر و منزلت عشق را تعیین می‌کند.

روی جان انسان هیچ قیمتی گذاشته نشده؛ مجانی به ما داده‌شده است و موقع گرفتنش هم چیزی بابتش نمی‌دهند. چقدر می‌ارزد؟ اگر به دوروبرتان نگاهی بیندازید، می‌بینید که گاهی ارزش چندانی ندارد و گاهی بی‌ارزش است. بیشتر وقت‌ها با عرق‌ریزی و جان کندن هم اوضاع زندگی‌تان بهتر نمی‌شود و جایی در اعماق روحتان احساس می‌کنید که ارزش چندانی ندارید.

آدم‌ها هیچ‌وقت به‌اندازهٔ زمانی که احتمال می‌دهند آشوب یا فاجعه‌ای در راه باشد احساس آزادی و بی‌باکی نمی‌کنند.

ازدواجش ده روز بیشتر دوام نداشت. اهالی آبادی احساس رضایت خاطر خاصی داشتند، همان حسی که باقی آدم‌ها دارند وقتی کسی به‌طریقی شرم‌آور و مفتضحانه به ته خط می‌رسد.

قلب بچه‌ای که آزار دیده به‌قدری فشرده می‌شود که تا سال‌ها بعد تا آخر عمر مثل هستهٔ هلو سخت و سوراخ‌سوراخ می‌ماند؛ یا که قلب چنین بچه‌ای می‌گندد و متورم می‌شود تاآنجاکه باری سنگین می‌شود بر سینه‌اش و پیش‌پاافتاده‌ترین چیزها هم می‌تواند به‌سادگی بخراشدش و جریحه‌دارش کند

چیزهایی که مجهول مانده‌اند، افکاری که در تاریک‌ترین نقاط ذهن روی هم تلنبار شده‌اند، یکدفعه معنا پیدا می‌کنند و درک می‌شوند.

هفت عدد محبوبی است و خصوصاً عدد محبوب میس‌آملیا هم بود. هفت قلپ آب برای کسی که سکسکه‌اش گرفته، هفت دور دویدن دور حوض آسیاب برای کسی که گردنش گرفته و هفت قاشق از شربت محرک معجزه‌آسای میس‌آملیا برای کسی که انگل داشت؛ می‌شود گفت که همهٔ دوادرمان‌هایش به این عدد ربط داشت. هفت عددِ مجموعه‌ای از احتمالات به‌هم‌پیوسته است و هرکسی که عاشق معما و طلسم باشد اهمیت هفت را می‌داند.

تقریباً همه می‌خواهند عاشق باشند. بی‌پرده اگر بگوییم، حقیقت این است که، درنهان، بسیاری تاب معشوق‌بودن را ندارند. معشوق از عاشق می‌ترسد و از او بیزار است؛ و البته حق هم دارد، چراکه عاشق همواره بر آن است که معشوقش را بی‌دفاع کند. عاشق به هر شکلی در تمنای رابطه با معشوق است، حتی اگر این تجربه فقط برایش درد و رنج به همراه بیاورد.

میس‌آملیا زن ساکتی بود، وقتی چیزی به ذهنش می‌رسید بلافاصله به‌زبانش نمی‌آورد. بااین‌حال مسائلی بود که دوست داشت درباره‌شان حرف بزند.

میس‌آملیا در تمام زندگی‌اش تنها بود.

وقتی یک‌بار با کسی زندگی کرده باشید، بعد از آن تنها زندگی‌کردن تبدیل به شکنجه می‌شود. وقتی که تیک‌تاک ساعت ناگهان متوقف می‌شود، سکوت اتاقی را که با نور شعله‌ها روشن شده فرامی‌گیرد، خانه پر از سایه‌های مخوف می‌شود... بهتر است، به‌جای مواجهه با ترس تنها زندگی‌کردن، دشمن خونی خود را به خانه راه بدهید.

شب‌هایی که دوست داری آرام بنشینی و گیتاری به دست بگیری، یا فقط دراز بکشی و مطلقاً به چیزی فکر نکنی.

فضای یک کافهٔ خوب متضمن چنین کیفیاتی است: رفاقت، شکم‌سیری، نشاط و ظرافت طبع.