بریده‌هایی از کتاب داس مرگ

انسانیت، بی‌گناه است؛ انسانیت، گناهکار است و هر دو، حقایقی غیرقابل انکارند.

«خیلی می‌ترسم، سیترا.» «می‌دونم. من هم همین‌طور. ترسیدن عیبی نداره.»

چرا آدم عاقل باید دلش بخواهد بیشتر از یک بار نوجوان باشد؟

داشتند اما به همان شیوهٔ خودخواهانهٔ والدین که وانمود می‌کنند هر مشکلی که آن‌ها نتوانند حل کنند، یک مشکل واقعی نیست، نادیده‌اش می‌گرفتند.

شایعه‌ها، به هیچ منطقی جز منطق خودشان نیاز نداشتند.

ما خردمند هستیم اما از کمال به دوریم، روشن‌بین هستیم اما همه‌چیزبین نیستیم. ما می‌دانیم که با بنیان نهادنِ داس‌شهر، کاری بسیار حیاتی را انجام داده‌ایم ولی ما، نخستین داس‌ها، هنوز تردیدهایی داریم. ذات بشر هم قابل پیش‌بینی است و هم اسرارآمیز؛ توانایی دستیابی به پیشرفت‌های بزرگ و ناگهانی را دارد اما همچنان در منجلاب منافع شخصی گرفتار است. امید ما این است که با تعیین مجموعه‌ای از قوانین ده‌گانه که از فرمان‌هایی ساده و قابل درک تشکیل شده‌اند، بتوانیم از سقوط در خطاهای بشری دوری کنیم. بزرگترین امید من این است که در گذر زمان، خِرد ما هم مانند دانشمان به کمال برسد. و اگر این آزمایش ما با شکست مواجه شود، راهی برای فرار از آن نیز تدارک دیده‌ایم. اگر روزی به آن راه فرار محتاج شویم، ابرِ تُندر بهمان رحم کند.

ذات بشر هم قابل پیش‌بینی است و هم اسرارآمیز؛ توانایی دستیابی به پیشرفت‌های بزرگ و ناگهانی را دارد اما همچنان در منجلاب منافع شخصی گرفتار است.

ترس، به ایمان جان می‌داد. درماندگی به نشاط معنا می‌داد.

طبق قانون، جان هر بی‌گناهی را که می‌گیریم باید ثبت کنیم. و به نظر من، همه بی‌گناه هستند؛ حتی گناهکاران. همهٔ آدم‌ها گناهانی دارند و با این‌حال، همه‌شان خاطره‌ای از معصومیت کودکی را به یاد دارند، فرقی نمی‌کند چند لایه زندگی دورِ آن پیچیده باشد. انسانیت، بی‌گناه است؛ انسانیت، گناهکار است و هر دو، حقایقی غیرقابل انکارند.

که در آن روزها جان همهٔ انسان‌هایی را که به وجود می‌آمدند می‌گرفت. طبیعت بر این عقیده بود که متولد شدن به معنای حکم مرگ است و بعد هم مرگ را با ثبات سنگدلانه‌ای اجرا می‌کرد. ما این وضع را تغییر دادیم. ما حالا نیرویی عظیم‌تر از طبیعت هستیم.

طعمه همیشه شکارچی رو به شکل هیولا می‌بینه. به چشم غزال، شیر یه موجود پلیده. به چشم موش، عقاب تجسم شیطانه

رشد تمدن، کامل شده بود

من ترجیح می‌دم هر کسی که خوشه‌چینی می‌کنم رو به عنوان یک فرد خاص در نظر بگیرم که لایق یک پایان مخصوص به خودشه.

«نه که نخوام، امروز وقتش رو ندارم. نمی‌شه یه وقت دیگه هُلت بدم جلوی وانت؟»

از تو می‌خوام که همین کار رو با من بکنی.» گلویش را صاف کرد. «می‌خوام هُلم بدی جلوی وانت.» راندا در جواب این حرف قهقهه زد. از قصد این کار را نکرد؛ ناخودآگاه اتفاق افتاد. «واقعاً؟ ازم می‌خوای هُلت بدم جلوی وانتی که با سرعت بالا حرکت می‌کنه؟»

بی‌فایده بود ـ او محاکمه و محکوم شده بود ـ و هر چه بیشتر انکار می‌کرد، از گناهکاری‌اش مطمئن‌تر می‌شدند.

بعضی‌ها می‌خوان به شهرت برسن که بتونن دنیا رو عوض کنن و بعضی‌ها برای اینکه دنیا رو به بند بکشن

«دنیا دوست داره از کسانی که رفتار زشت دارن ستاره بسازه.»

مفهوم زمان در شکل دادن به آن بود و نه فقط گذراندن آن.

«یه بار عذرخواهی کافیه. مخصوصاً وقتی از ته قلبت باشه.»