بریده‌هایی از کتاب داس مرگ

صلح در زمین برقرار شده و همهٔ بشریت با هم در تفاهم‌اند.

احساسی که روزگاری می‌توانست به عشق تبدیل شود، حالا رضایت قلبی بود که مدت‌ها پیش شکسته بود. از بخت خوب روئَن، قلبش حالا چنان سرد شده بود که تَرَک‌هایش دیگر نمی‌توانستند آزارش دهند

دیگر هیچ‌کس چیز ارزشمندی خلق نمی‌کرد

ترس، به ایمان جان می‌داد. درماندگی به نشاط معنا می‌داد

کسانی هستن که باید این کار رو انجام بدن.»

اما ابرِ تُندر، فسادپذیر نبود. علاوه‌براین، الگوریتم‌هایش بر پایهٔ تمام دانش بشری نوشته شده بودند. آن‌همه وقت و پولی که صرف خودنمایی‌های سیاسی می‌شد، زندگی‌هایی که در جنگ‌ها از دست می‌رفتند، مردمانی که زیر دست ستمگران رنج می‌کشیدند ـ همه در لحظه‌ای که قدرت به ابرِ تُندر داده شد، از بین رفت. مسلماً سیاستمداران، دیکتاتورها و جنگ‌افروزان از این وضع راضی نبودند اما صداهایشان که تا پیش از آن همیشه بلند و ترسناک به نظر می‌رسید، ناگهان بی‌ارزش شد. پادشاه نه‌تنها لباس جدیدی به‌تن نداشت، ظاهراً همه‌چیزش را هم از دست داده بود. ابرِ تُندر، به معنای واقعی کلمه همه‌چیز را می‌دانست. کِی و کجا جاده بکشد؛ چطور هدر رفتن مواد غذایی را حذف کند و به این ترتیب گرسنگی را از میان ببرد؛ چطور محیط زیست را از جمعیتِ همواره در حال رشد بشر در امان نگه دارد. شغل ایجاد کرد، به تن فقرا لباس پوشاند و قاعدهٔ جهانی را برپا کرد. حالا برای نخستین بار در تاریخ، قانون تنها سایهٔ عدالت نبود، خود عدالت بود.

من ترجیح می‌دهم حتی با وجود اینکه با مرگ سر و کار دارم، زندگی را با تمام وجود بپذیرم. حواستان باشد که ما داس‌ها به این خاطر بالاتر از قانون قرار داریم که لایق این جایگاه هستیم. من روزی را می‌بینم که داس‌های جدید، نه بر اساس خودبرتربینی‌های نامفهوم اخلاقی بلکه به این دلیل انتخاب می‌شوند که از گرفتن جان‌ها لذت می‌برند. به هر حال، ما در دنیایی بی‌عیب‌ونقص زندگی می‌کنیم ـ و در یک دنیای بی‌عیب‌ونقص، آیا حق همهٔ ما نیست که عاشق شغلمان باشیم؟

قدرت، به تنها بیماریِ به‌جامانده آلوده است: ویروسی به نام طبیعت بشر. اگر داس‌ها به کاری که می‌کنند علاقه‌مند شوند، برای همه‌مان نگران خواهم شد.

تقدیر شعله‌ها این نبوده که تا ابد بسوزن.»

پس اگر دیگر انسان نیستیم، چه هستیم؟

ما همان موجوداتی نیستیم که در گذشته بودیم.

تایگر گفت: «ما فیبرمون بالاست. اگه روده‌هاشون رو اذیت نکنیم، هیشکی نمی‌فهمه وجود داریم.»

شایعه‌ها، به هیچ منطقی جز منطق خودشان نیاز نداشتند.

و کدام‌یک بدتر است ـ منفور بودن یا نادیده گرفته شدن؟

گاهی به این فکر می‌افتم که آیا مزایای روشنایی ایمان بیشتر از ظلمتی بوده که سوءاستفاده از آن با خود به همراه داشته؟

قداست قانون... و فرزانگی برای درک اینکه کِی باید آن را زیر پا گذاشت

آن ضرب‌المثل چه بود؟ وقت مردن همهٔ دنیا فامیل آدم می‌شوند. روئَن به این فکر افتاد که آیا جهانی بدون مرگ، همه را با هم غریبه می‌کند؟

امید در سایهٔ ترس، قدرتمندترین نیروی انگیزه‌بخش دنیاست

روئَن به خودش جرأت داد بپرسد: «چرا؟ کدوم آدمی با عقل درست، دلش می‌خواد همچین دردی رو احساس کنه؟» گُدارد گفت: «دورهٔ عقل درست دیگه سر اومده. من ترجیح می‌دم ذهنم به جای «درست»، روشن باشه.»

قدرت مرگ‌وزندگی را نمی‌توان سهل‌انگارانه به دست دیگران سپرد، این کار باید تنها با احتیاطی خویشتن‌دارانه و ثقیل انجام شود. رسیدن به مقام داسی نباید به‌هیچ‌وجه آسان باشد.