بریده‌هایی از کتاب یک شب فاصله

فقط یک نفر بود که می‌توانست شرایط من را عوض کند. من.

وقتی که روزنامه را می‌خواندم، نفسم بند آمده بود، اما بالأخره توانستم بگویم: «اون به خاطر آزادی مرد. این براشون مهم نیست؟»

هر کاری در جهان، تنها با امید ممکن می‌شود.

«آنا تو خورشید رو دیدی. حالا که دیدیش، می‌تونی به نور ستاره‌ها راضی بشی؟ این برات کافیه؟»

جایی که کتاب‌ها را می‌سوزانند، در نهایت آدم‌ها را هم خواهند سوزاند.

چیزی که امروز آغاز نشود، فردا به پایان نخواهد رسید.

مامان می‌گفت دلیل این‌که مردم شرق علیه دیوار اقدامی نمی‌کنند این است که بیشتر آن‌ها اعتقاد دارند این عذاب الهی است که به خاطر جنایت‌های دوران جنگ جهانی دوم بر آن‌ها نازل شده است. اگر هم این‌طور بود، خدا در مجازات غربی‌ها عدالت را رعایت نکرده بود؛ تازه، جنگ تقصیر نسل پدربزرگ و مادربزرگ‌های ما بود. نمی‌فهمیدم چرا من باید در مجازات آن‌ها شریک می‌شدم.

«آنا تو خورشید رو دیدی. حالا که دیدیش، می‌تونی به نور ستاره‌ها راضی بشی؟ این برات کافیه؟»

اگر نتوانم اندیشه‌ام را به زبان آورم، پس ‘من بودن’ من هم جُرم است.

فریتز لبخند زد، اما لبخندش آن‌قدر غمگین و ناامید بود که ترجیح می‌داد اخم‌آلود ببینمش. «شاید این‌جور باشه. ولی این رو برای این نگفتم. این بلاییه که قراره سر تو هم بیاد.» با این‌که خیلی آرام حرف می‌زد، صدایش مثل رعد توی گوشم می‌پیچید. دیدن فریتز مثل دیدن سرنوشت خودم در پنج سال آینده بود. وقتی که هفده‌ساله می‌شدم و می‌خواستم بروم دانشگاه و آن‌ها ردم می‌کردند. وقتی به یک شغل خوب، یا هر شغل دیگری نیاز داشتم و قبولم نمی‌کردند. وقتی سعی می‌کردم کسی را پیدا کنم که دوستش دارم، تا آخر سر به دلایلی که هیچ‌وقت نخواهم فهمید چه بوده‌اند، از من جدایش کنند. می‌دانستم که این اتفاقات برایم خواهد افتاد، همان‌جور که حالا داشت برای فریتز اتفاق می‌افتاد.

فکر خطرناک وجود ندارد؛ خود فکر کردن است که خطرناک است.

«کجا رو نگاه کنم؟ این‌جا که چیز دیگه‌ای نیست. با این همه رنگ خاکستری که دورمون رو گرفته، داره کم‌کم یادمون می‌ره که داریم توی یه دنیای رنگی زندگی می‌کنیم!»

شجاعت به معنی نداشتن ترس نیست، بلکه به معنای چیره شدن بر آن است.

فارغ از این که در آینده کجا زندگی می‌کنم، بخشی از من همیشه متعلق به شرق خواهد بود.

من چیز خاصی نمی‌خواستم. چیزی که می‌خواستم خیلی ساده‌تر بود. و یک‌جورهایی، خیلی پیچیده‌تر. من کتاب‌هایی می‌خواستم که سانسور نشده باشند. می‌خواستم جاهایی را ببینم که الان فقط عکس توی مجله‌های قاچاقی بودند که دست‌به‌دست به من رسیده بودند. جاهایی مثل کانال‌های ونیز، سواحل جنوب فرانسه و حتی روزی، مجسمهٔ آزادی توی ایالات متحدهٔ آمریکا.

چرا اعتراض نمی‌کردیم؟ مدام دور و برم را نگاه می‌کردم و منتظر کسی بودم که به طرف نیروهای پلیس حمله‌ور شود و فریاد آزادی سر بدهد. آن وقت بقیهٔ ما هم پشتش درمی‌آمدیم و می‌جنگیدیم و این کار را آن‌قدر ادامه می‌دادیم تا زورمان از مأمورها بیشتر شود و به آن‌ها نشان بدهیم که نمی‌خواهیم عین جنایتکارها توی چنین جایی حبسمان کنند.

من می‌خواستم سرم را بالا بگیرم تا چشمم به چشمش بیفتد و به او بگویم که نگاه کردن به آن طرف دیوار جرم نیست. بیشتر از هرچیز دلم می‌خواست به او نشان بدهم که از او نمی‌ترسم. درحالی‌که می‌ترسیدم.

تا کفشی را نپوشی، نمی‌فهمی کجایش پایت را می‌زند.

آموختم که شجاعت به معنی نداشتن ترس نیست، بلکه به معنای چیره شدن بر آن است.

از پس دشمنان بر می‌آیم، خداوند مرا از شر دوستان در امان بدارد.