بریده‌هایی از کتاب یک شب فاصله

من حتی یادم نبود که پالتویم را بردارم. آنا از پشت هفده هجده لایه پارچهٔ پشمی که به خودش پیچیده بود گفت

من نمی‌خواستم مثل آن‌ها باشم. در عین حال کم‌کم داشت یادم می‌رفت که چطور متفاوت عمل کنم و خودم باشم. این باعث می‌شد احساس کنم دارم به آتش بقیه می‌سوزم و من از این حس متنفر بودم.

از آن شب به بعد، مامان کاملاً حواسش بود که ما همهٔ کارهایی را که از یک خانوادهٔ خوب آلمان شرقی انتظار می‌رود انجام بدهیم. توی راهپیمایی‌ها پرچم تکان می‌دادیم و به رهبران جی‌دی‌آر ـ جمهوری دموکراتیک آلمان ـ حکومت کمونیستمان، لبخند می‌زدیم. فریتز، عضو جوانان آلمان آزاد شده بود و هدفش این بود که یک روز به دانشگاه برود. من هم ابتدای هر سال تحصیلی می‌رفتم و عضو گروه پیشگامان می‌شدم. من در کنار آنا توی جلسات و فعالیت‌ها شرکت می‌کردم، شعار «آماده باش، همیشه» می‌دادم و در روزهای تعطیل، هر وقت که لازم بود، لباس فرم ـ شال آبی و پیراهن سفید ـ می‌پوشیدم. اگر کسی خانوادهٔ ما را زیر نظر می‌گرفت ـ یا ما شک می‌کردیم که زیر نظر گرفته ـ آن‌وقت سعی می‌کردیم خودمان را جزو وفادارترین خانواده‌ها نشان بدهیم.

و همان‌طور که یادشان داده بودند، بی آن‌که چیزی بپرسند، به زندگی ادامه می‌دادند.

توی مدرسه، معلم یک سرود جدید بهمان یاد داد که توی آن به‌خاطر ساخت دیوارهایی که جلوی ورود فاشیست‌ها را به شهرمان می‌گیرند، از رهبرانمان قدردانی می‌شد.

با هر آجری که روی دیگری چیده می‌شد، بخشی از امیدم از دست می‌رفت؛ و این آن‌قدر ادامه داشت که دیگر هیچ امیدی برایم باقی نماند.

اوضاع شهر نه‌تنها بهتر از پیش نمی‌شد، بلکه روزبه‌روز بدتر هم می‌شد. همهٔ ما این را می‌دانستیم.

گرمایش را روی پشتم حس می‌کردم، اما با این وجود، همهٔ بدنم می‌لرزید. حتی آفتاب اول صبح هم شب بلند و تاریک گذشته را روشن نکرد. نه، نکرد. برای ما، شب سیاه تازه شروع شده بود.

روزی که اول یک شهر و در نهایت هم یک کشور و بدتر از همه، خانوادهٔ من را دو نیمه کرد.

شاید همهٔ ما آن‌قدر توی دلمان خالی شده بود که گریه‌مان نمی‌آمد و وحشت‌زده‌تر از آن بودیم که صدایمان در بیاید.

کروزه پرید: «اون از تو می‌خواد این‌جا بمونی؟ تو شهری که حرف زدن، جُنب خوردن و حتی فکر کردن خطرناکه؟»

. معنی جرأت این نیست که بدونی می‌تونی کاری رو انجام بدی. معنیش اینه که بخوای امتحان کنی...»

اگر مالَت برود، یک‌چیزت را از دست داده‌ای، آبرویت برود، هزار چیز، شجاعتت برود، همه‌چیز.

دیوار تا پنجاه، شاید هم صدسال دیگر باقی بماند، اگر دلایلی که باعث ساخته شدنش هستند، از بین نروند. اریش هونیکِر، نخست وزیر آلمان شرقی، ۱۹۸۹-۱۹۷۱

گرتا نامه را بارها و بارها خواندم،

گرتا نامه را بارها و بارها خواندم،

گفتم: «نمی‌گم.» این اولین‌باری نبود که چیزی را از او پنهان می‌کردیم.

گفتم: «نمی‌گم.» این اولین‌باری نبود که چیزی را از او پنهان می‌کردیم.

من نمی‌خواستم عصبانی شوم، اما گاهی این تنها حسی بود که درکش می‌کردم.

من نمی‌خواستم مثل آن‌ها باشم. در عین حال کم‌کم داشت یادم می‌رفت که چطور متفاوت عمل کنم و خودم باشم. این باعث می‌شد احساس کنم دارم به آتش بقیه می‌سوزم و من از این حس متنفر بودم.