بریده‌هایی از کتاب مدرسه جاسوسی؛ جلد سوم

عادی بودن هم خیلی مزخرفه ها

موشک داشت با سرعت حیرت‌انگیزی در آسمان پایین می‌آمد و لحظه‌به‌لحظه نزدیک‌تر می‌شد.

. پول واقعی تو خراب کردن چیزها نیست؛ تو دوباره ساختنشونه

ولی چند چیز باعث شد احساس کنم نباید پیشنهاد اسپایدر را رد کنم. اول اینکه اگر این کار را می‌کردم، جاشوا مرا می‌کشت. دوم اینکه رفتن به مدرسهٔ جاسوسی تبهکارها بد بود، ولی احتمالاً از مدرسهٔ راهنمایی عادی بهتر بود. سوم اینکه مرتب یاد آخرین حرف اریکا می‌افتادم: «دفعهٔ بعد که یه نفر اومد سراغت و پیشنهاد داد زندگی‌ت رو از این رو به اون رو کنه، قبول کن... و بعد سعی کن مثل این دفعه گند نزنی.» فکرش را که می‌کردم می‌دیدم حرف عجیبی زده بود. باعث شد به فکر فرو بروم. آیا اریکا از اول حدس زده بود چنین اتفاقی می‌افتد؟ به یاد ماجرای خمپاره‌انداز افتادم که مرا به دردسر انداخته بود و فهمیدم کدام بخشش آزارم می‌داد.

جاشوا اخم کرد. «می‌شه گفت آره. هرچند ما ترجیح می‌دیم اسمش رو بذاریم آکادمی مقدماتی وایزمن.» «چرا؟» «چون ‘مدرسهٔ جاسوسی تبهکارها’ یه کم مشکوکه، نه؟»

از پشت درِ پشت سرم صدای همکلاسی‌هایم را می‌شنیدم که سه قلدر بیهوش را در راهرو پیدا کردند. چند نفری با تعجب نفسشان را در سینه حبس کردند. مایک فریاد زد: «خداجون! بن دخلشون رو آورده!» کلوئی حیرت‌زده گفت: «خالی نبستی! واقعاً جاسوس بود!»

حدس زدم او هم مثل بقیه برای روحیه دادن به من آمده باشد. حتماً بهم می‌گفت که مدرسه اشتباه کرده. اعتراف می‌کرد که دلش واقعاً برایم تنگ می‌شود. شاید حتی کمی احساسات به خرج می‌داد و خداحافظی گرمی با من می‌کرد. ولی این کار را نکرد. در عوض گفت: «واقعاً گند زدی.»

سایرس هشدار داد: «محکم بشینین. ممکنه خطرناک بشه.» حیرت‌زده گفتم: «تازه داره خطرناک می‌شه؟ پس تا حالا چی بود؟» «یه کم خطری بود.»

بااینکه هرگز فرصتی پیدا نکرده بودم تا تنهایی در جنگل پنهان بچرخم، هر شب تا دیروقت بیدار می‌ماندم، با این امید که فرصتی به دست آید. در اتاقم می‌نشستم و درس می‌خواندم یا مطالعه می‌کردم و بیهوده منتظر می‌ماندم نفاریوس از اتاق پذیرایی به رختخوابش برود، و سرانجام از شدت خستگی بیهوش می‌شدم.

اریکا روی میزی در نزدیکی‌ام دراز کشیده بود.

«بهت گفتم دوست‌ها حکم دارایی آدم رو دارن.»

در گاوصندوق نیمه‌باز بود. سیاه شده بود و باریکه‌های دود از آن بیرون می‌زد. جلو دویدم و بازش کردم. گاوصندوق خالی بود. تقریباً. حافظهٔ جانبی‌ای که جاشوا داخلش گذاشته بود، آن‌جا نبود. تنها چیزی که دیدم، یک تکه کاغذ بود. پیغامی روی آن نوشته شده بود: ــــــــ «بن، ظاهراً نمی‌شه بهت اطمینان کرد. جاشوا.» ـ و بعد صدای آژیرها بلند شد.

۲. اخراج آکادمی جاسوسی سیا ساختمان اداری نیتان هِیل سوم سپتامبر ۱۱:۴۵ صبح ده دقیقهٔ بعد، در دفتر مدیر بودم؛ یا دست‌کم چیزی که از آن باقی مانده بود.

خودت گفتی جاسوس یا قاتل سریالی، فرقی نمیکنه!( 。でいてくれてありがとう友達いいお

چقدر نقشت رو خوب بازی می‌کنی.

مطمئنم همه این داستان رو باور کرده‌ن. حتی خدمات پارک.» به

دوست‌ها همیشه اسباب زحمت نیستن. بعضی‌وقت‌ها بهترین دارایی آدمان.»

مدیر جواب داد: «خب، باید یه کار دیگه می‌کردی.» «مثلاً چی؟» «نمی‌دونم. یه کاری که من رو روی کاسهٔ توالت به کشتن نده!» مدیر متوجه اشتباهش شد و بلافاصله سعی کرد عقب‌نشینی کند. «منظورم اینه که ممکن بود من رو روی کاسه‌توالت بکشه... اگه اونجا بودم... که نبودم. من اینجا توی دفترم بودم و داشتم کارهای مهمی می‌کردم. بعدش هم وقتی صدای غرش خمپاره رو شنیدم، با زرنگی تمام توی دست‌شویی پناه گرفتم. نکتهٔ اصلی اینه که رفتارت نسنجیده بود و بی‌فکری‌ت رو نشون می‌ده...» «وقت نداشتم فکر کنم!» مدیر با تشر گفت: «فکر کردن تا حالا مانع من نشده! اصلاً به ندرت واسه فکر کردن وقت می‌ذارم، ولی تا حالا نشده دفتر کسی رو منفجر کنم!»

«و به جاش یه ساختمون رو نشونه گرفتی، چون منطقاً آدم‌ها توی ساختمونن؟» به اعتراض گفتم: «امروز نه. قرار بود ساختمون خالی باشه. امتحانات امبوم برای همهٔ دانش‌آموزها و پرسنل اجباریه.» «کدوم احمقی این رو گفته؟» «اوم... شما گفتین.» صورت آقای مدیر تا همین جا به قرمزی لبو شده بود، ولی در آن لحظه طوری قرمز شد که فکر نمی‌کردم آدم‌ها قابلیتش را داشته باشند.

پس راه‌حلش اینه که تو زندگی‌ت هیچ دوستی نداشته باشی؟» اریکا گفت: «آره.» «این رو فقط به‌خاطر این نمی‌گی که جاشوا قلبت رو شکست؟»