بریده‌هایی از کتاب میل به شگفتی

«خدا هیچ است و انسان همه‌چیز»

کروموزوم‌ها، مثل دسته‌ای از ورق‌ها بعد از بازی، بُر می‌خورند و ترتیبشان فراموش می‌شود. اما با تمام شدن بازی و بُر خوردن باز هم ورق‌ها باقی می‌مانند. ورق‌ها در اصل همان ژن‌ها هستند. ژن‌ها با مرگ ما از بین نمی‌روند. آن‌ها فقط به‌دست بازیگران دیگری می‌افتند و به جلو پیشروی می‌کنند، واقعاً پیش می‌روند. چون کارشان همین است. آن‌ها دقیقاً کپی می‌شوند و ما ماشین‌های بقایشان هستیم. وقتی از ما برای رسیدن به این هدف استفاده شد، کنار گذاشته می‌شویم. اما ژن‌ها این‌طور نیستند. ژن‌ها ساکنان ثابت، دوران‌های زمین شناسی‌اند: ژن‌ها ابدی‌اند.

بسیار باریک‌تر از آنچه که فکرش را بکنید. وجود ما مدیون زمان‌بندی و مکان‌یابی دقیق و حساب‌شدّ هر چیزی است که از ابتدای جهان هستی اتفاق افتاده است. حادثّ گلولّ توپ فقط مثال چشمگیری از پدیده‌هایی بسیار کلی و عام‌تر است. همان‌طور که قبلاً هم گفته‌ام، اگر دایناسور دوم از سمت چپ یک سرخس نخلی بلند عطسه نمی‌کرد و در نتیجه جد موشمانند و ریزه و میزّ ما که جد همّ پستانداران است از دستش درنمی رفت، هیچ کدام از ما اینجا نبودیم.

زندگی همان‌طور که برای خلق و تولیدکردن است برای زندگی‌کردن نیز هست.

مسیحیت یکی از ادیانی است که در دنیا وجود دارد. بنابراین چرا ما به یکی از معتقدان مسیحی تبدیل می‌شویم؟ آیا فقط و فقط به‌دلیل محل تولد ما و جایی است که در آن بزرگ شده‌ایم؟

حقایق چه اهمیتی دارند، آنچه که مهم است روش کشف حقایق و راه فکر کردن به آن‌هاست. تعلیم وتربیت واقعی، بسیار متفاوت از فرهنگ امتحانی و ارزیابی‌های دیوانه‌وار امروزی است.

«علم یعنی شعر حقیقت»

من باید یک بچّ طبیعت‌شناس می‌شدم.