بریده‌هایی از کتاب ماهی‌ها نگاهم می‌کنند

روز که در اتاقم به آخر میرسید، یاد این جملهٔ سام شپارد افتادم: «هر نوری بهتر از تاریکی است

من در شرایط روحی بیماران علاجناپذیری بودم که آگاه از ناپایداری زمان و فرسایش درد، دنبال چیزهای اساسی میرفتند بی‌آنکه در بند ادب و نزاکت باشند. رز توی سرم زندگی می‌کرد، زیر پوستم ساکن بود.

فکر کردم ناراحتی‌ها خیلی شخصیاند، مثل مرگ یا دندان‌درد.

روز که در اتاقم به آخر میرسید، یاد این جملهٔ سام شپارد افتادم: «هر نوری بهتر از تاریکی است.»

خیلی چیزها از دستم در رفتند. از اتفاق‌ها در لحظهای که روی می‌دادند، هیچ سر در نیاوردم. نه اهمیتشان را ارزیابی کردم، نه نتایجشان.

وجودم اندازهٔ ساحلی در زمستان تهی بود، شغلم زیاد خواستنی نبود، روی هیچ دوستی نمیتوانستم حساب کنم، و اگر امروز یا فردا ناپدید می‌شدم، هیچ‌کس متوجه نمیشد.

هیچ دوستی نداشتم. لابد این به روش زندگی‌ام برمی‌گشت.

هوای خیابان خنکی نعناع را داشت.

باور نداشتم، اما امیدوار بودم رگبارها خاصیت شستن دردها را هم داشته باشند.

گرما صداها را چسبنده میکرد. همه چیز به نظرم غیرواقعی می‌آمد. زندگیام زیر پاهام دهن باز کرده بود. در تهی قدم برمی‌داشتم.

باور نداشتم، اما امیدوار بودم رگبارها خاصیت شستن دردها را هم داشته باشند.