بریده‌هایی از کتاب پرونده‌ی شب توت‌فرنگی

بعضی از همین آدم‌ها شب توت‌فرنگی رو فقط یه افسانهٔ شهری احمقانه می‌دونن.

«اگه برات سخته، خودمون یه راهی پیدا می‌کنیم. می‌تونیم فراموشش کنیم. مهم‌ترین چیز اینه که حال تو بهتر بشه.»

«دنیا چقدر بی‌انصاف است.»

«فقط یه راه برای زندگی‌کردن وجود داره: به جلو نگاه کنی.»

دانشگاه‌ها بیشتر به اقامتگاه‌هایی تفریحی شباهت داشتند که وسط شهر بنا شده بودند؛ دانشجویان هم بچه‌های لوسی بودند که زندگی خوب و پرتجملی داشتند.

«واکنش شما به مرگ معشوقِ قدیمی‌تون خیلی کنترل‌شده‌س.»

«دنیا جای خشنیه. عادلانه نیست. اما من درکت می‌کنم، می‌دونم چه احساسی داری.»