بریده‌هایی از کتاب توفان در هزاره‌ی سوم

"انسان بدون حافظهٔ تاریخی خود مانند لاشه سنگی است که نمی داند از کدام کوهستان جدا شده است و به کجا می رود. خفاش‌های کور با فریادهایی که می‌کشند یکدیگر را پیدا می کنند و بره‌ها با بوییدن، مادران خود را می یابند و ستاره‌ها با روشنایی و نور یکدیگر را می شناسند. و کوه‌ها به قامت‌های بلند و کوتاه همدیگر را به یاد می‌آورند و انسان‌ها با تاریخ خود به ج‌هان پیوند می‌خورند.»

"ماهی‌ها شنا کردن را به ماهی کوچولوها یاد می‌دهند. پرندگان پرواز را به جوجه‌های خود می آموزند. و گیاهان سبزینگی و رویش را از خود به یادگار می‌گذارند. ما هم میراث فرهنگی، علمی، فلسفی، تاریخی بشر را، همهٔ اندیشه‌های انسان‌ها را از آغاز تاریخ تا به امروز به رایانه‌ها می‌سپاریم تا در ج‌هان پس از سیل خودمان را بشناسیم.»

بچه‌ها, بزرگ‌ها, پیر و جوان همه به دور پیشگوی بزرگ و پرنده جمع بودند و به حرف‌های پرنده گوش می‌دادند. او می‌گفت:"ستاره! پیشگوی بزرگ می‌گوید, باید به همهٔ مردم جهان بگوییم طوفانی بزرگ می‌آید, سیلی ویرانگر همهٔ شهرها, روستاها, جاده‌ها, دشت‌ها,, کوه‌ها, بیابان‌ها را به زیر آب فرو می‌برد.. سیلی که آمد و روستاها را نابود کرد, آغاز یک فاجعهٔ بزرگ و جهانی بود. باید زندگی کردن را از ماهی‌ها بیاموزیم. باید از کوسه‌ها نترسیم و یاد بگیریم مانند ماهی‌ها در دل دریاها زندگی کنیم. چگونه می‌شود یک ماهی بود؟» ستاره برگشت. به طرف دهانهٔ غار دوید. فریاد می‌کشید و می‌گفت:"من ماهی می‌شوم تا با سیل, با آب‌ها بروم و مادرم را پیدا کنم. من ماهی می‌شوم..." ستاره با شتاب از دامنهٔ کوه پایین می‌رفت. پرنده و بچه‌های دیگر از پی او می‌دویدند و او را صدا می‌کردند. فریاد"من ماهی می‌شوم." او در کوهستان می‌پیچید و بچه‌ها با هم"ستاره! ستاره!" می‌گفتند و می‌دویدند.

نام کودکانتان را ستاره بگذارید و به همه بگویید اگر زمین پر از ستاره شود، سیل عالمگیر آغاز نمی‌شود و طوفان بزرگ در میان کوه‌ها سرگردان می‌شود.

سخنان ما انسان‌ها کلمه‌هایی سیاه وزشت هستند که همه مانند چرک و ابرهای سیاه از روی زمین بر می‌خیزند و آسمان آبی را می‌پوشانند.»

رایانه‌ها عشق را نمی‌توانند به حافظهٔ خود بسپارند.

بگذارید فیروزه برود! او میلیون‌ها سال برای همهٔ انسان‌ها بوده است، چرا او را در جعب‌های شیش‌های زندانی می‌کنید؟»

طوری به همدیگر لبخند می‌زدند که انگار حوصله یا وقت خندیدن نداشتند.

"او می‌گوید، پیش از آنکه انسان بر روی کرهٔ زمین پا بگذارد؛ درختان چشمه‌ها، ستاره‌ها، ماهی‌ها بودهاند. زبان آن‌ها بسیار بسیار قدیمی‌تر از زبان انسان‌هاست. او می‌گوید به همین دلیل است که آن‌ها با هم جنگ نمی‌کنند، اما انسان‌ها با هم می‌جنگند. او می‌گوید. آیا تاکنون دیدهای چشم‌های، چشمهٔ دیگر را خشک کند؟ او می‌گوید، آیا شنیدهای که درختی، درختی دیگر را قطع کند؟ آیا دیدهای ستارهای نور و روشنایی، ستارهای دیگر را بدزدد؟ او می‌گوید، همهٔ پدیده‌های طبیعت به زبانی مشترک رسیدهاند و با هم به مهربانی زندگی می‌کنند. او می‌گوید، تا هنگامی که انسان‌ها به زبانی مانند زبان چشمه‌ها، درخت‌ها، ستاره‌ها را یاد نگیرند با هم جنگ و ستیز خواهند کرد.»

از پشت لنز دوربین گفت: "خبر و عکس‌های شما تا پیش ماهواره‌ها می‌رود. آن وقت همهٔ کشورهای ج‌هان که مثل گداها دست‌هایشان را به طرف ماهواره‌ها دراز کردهاند و از آن‌ها خبر تازه و نو و بکر گدایی می‌کنند! تا عکس تو وآن دختر و این بچه‌ها را ببینند، همه می‌گویند این‌ها انسان‌های نخستین هستند! سرانجام نیاکان انسان‌های امروزی کشف شدند.»

وقتی ج‌هان را آب فرا می‌گیرد و کوه‌های سر به فلک کشیده به زیر آب می‌روند, ماهی‌ها دوباره پادشاه ج‌هان می‌شوند. گویا در آغاز هم ماهی‌ها سلطان ج‌هان بوده اند, آن زمان که نه خشکی بود و نه انسان

"اگر مثل کوسه‌ها شویم, آن وقت یکدیگر را, ماهی‌ها را پاره پاره می‌کنیم."

ستاره به اعماق آب رفت. پرنده همهٔ خانه‌ها, کوچه‌ها, ماهی‌ها, آدم‌ها را در ته آب دید و گفت: “ ستاره! مگر در آسمان هم سیل آمده است؟ خانهٔ تو در کجای شب بود؟"

همچنان رگبار باران می‌بارید و پرنده در خواب می‌دید که روستاها و شهرهای بسیاری به زیر آب فرو می‌رفتند, ویران می‌شدند و ساختمان‌های آسمانخراش، مانند درختانی بی‌ریشه فرو می‌ریختند و شاخه و برگ آن‌ها خاک و سنگ و غبار بود. زن و مرد, بزرگ و کوچک دیوانه‌وار به هر سو می‌گریختند تا از چنگ طوفان و سیل بگریزند. دهان سیل پراز گهواره و عروسک و آیینهٔ شکسته و بچه‌هایی بود که تازه خندیدن را یاد گرفته بودند.

زمین چون پادشاهی شکست‌خورده و زبون به زیر رگبار تازیانه‌های آسمان افتاده, رعد و برق تن او را می‌لرزاند و غرش آسمان جان او را آزار می‌داد.