بریده‌هایی از کتاب عطش

راه باریک است و شب تاریک و چاه از حد فزون

آری، ناشئه لیل بهترین دلیل خلوص در دوستی و أشَدُّ وَطْئاً است و او آنچه از شب‌ها و سحرها در درون سینه متلاطم دارد این‌گونه به علامه طباطبایی منتقل می‌کند: «پسرم دنیا می‌خواهی نمازشب، آخرت می‌خواهی نمازشب.»

شما چه می‌کنید که هر وقت می‌خواهید، این‌قدر راحت بیدار می‌شوید؟ آیه آخر سورهٔ کهف را می‌خوانید؟! جواب می‌شنود: «نه، بیدار می‌شوم چون باید بیدار شوم.» آن شوق و آن افروختگی درون مگر برای او آرامش و خوابی باقی گذاشته است؟! قرار و خواب ز حافظ طمع مدار ای دوست قرار چیست، صبوری کدام، خواب کجا؟

برای دیگران بیان کند این است: «اگر نماز را تحفظ کردید همه چیزتان محفوظ می‌ماند.»

”اللهم اجعلنی فی دِرعَک الحصینهٔ التی تجعلُ فیها من تشاء“ (بار پروردگارا! مرا در حصن و پناهگاه خود و در جوشن و زره محکمت قرار بده که در آن هرکس را که بخواهی قرار می‌دهی) تا گشایش یابد.»

«اللهم ارزقنی حُبَّک و حُبَ ما تُحِبُّه، ُ و حُبَّ مَن یحِبُّک، و العَمَلَ الَّذی یبَلِّغُنی إِلی حُبِّک وَ اجعَل حُبَّک أحَبَّ الأشیاءَ إلَی»

علامه انصاری لاهیجی روزی از ایشان پرسیدند که در مواقع اضطرار و گرفتاری چه در امور دنیوی و یا در امور اخروی و بن‌بست کارها به چه ذکری مشغول شویم تا گشایش یابد؟ در جواب فرمودند: «پس از ۵ بار صلوات و قرائت آیۀ‌الکرسی در دل خود بدون آوردن به زبان بسیار بگو: ”اللهم اجعلنی فی دِرعَک الحصینهٔ التی تجعلُ فیها من تشاء“ (بار پروردگارا! مرا در حصن و پناهگاه خود و در جوشن و زره محکمت قرار بده که در آن هرکس را که بخواهی قرار می‌دهی) تا گشایش یابد.»