بریده‌هایی از کتاب مایکل وی (جلد ششم)

تانر بهم گفت: «ما می‌میریم. خودت می‌دونی دیگه نه؟» به سمتش برگشتم: «نه. نمی‌دونم. تو هم نمی‌دونی. برای همین دوباره تکرارش نکن.» «چرا؟ از حقیقت می‌ترسی؟» «از این می‌ترسم که تو این رو برای خودت تبدیل به حقیقت بکنی. بعد هم تبدیلش کنی به حقیقت ما.»

شاید گاهی بهتر است با شیطانی که با او آشنایی زندگی کنی.

امنیت یه خیال واهیه.

«دروغ می‌تونه تو مغزت بمونه، حتی وقتی می‌دونی دروغه. برای همین هم هرگز نباید از به چالش کشیدن باورهات دست برداری.»

فکر کنم سؤال واقعی این است که می‌شود شیطان را از انسان دور کرد، ولی آیا آدم واقعاً دیگر شریر نخواهد بود؟

و دنیا در پس این کار مکان بهتری خواهد شد، آن مرد، تحقیر شده و سراپا زخمی، همچنان با آخرین ذرات شهامتش تلاش می‌کند...

نکته این است که نمی‌توانی بدون این‌که خودت اذیت شوی، دوستت را اذیت کنی.

چیزی که در حال حاضر می‌خواد اهمیت نداره. تنها چیزی که اهمیت داره اینه که این کار درسته یا نه.

دوران‌های بحرانی نیاز به اقدامات حاد و جدی دارن.

زندگی به من آموخته هیچ‌چیزی در این دنیا ثابت نمی‌ماند. هیچ‌چیزی. نه من و نه حتی شما. هرچه زودتر این را بپذیرید، زودتر می‌توانید بفهمید چه‌طور زندگی‌تان را سپری کنید. این‌طوری شاید حتی از آن لذت هم ببرید. دو چیز راجع به تغییر می‌دانم. اول، گاهی اوقات به نظر می‌رسد درون اقیانوسی بالا و پایین می‌رویم و سعی داریم سرمان را بالای آب نگه داریم. در حالی که با جریانات نامرئی جابه‌جا می‌شویم و به‌طور تدریجی به جزیره‌ای دورافتاده کشیده می‌شویم.