بریده‌هایی از کتاب دختران ماه

آدم‌های خوب خیلی تو این دنیا نمی‌مونن. عزیزم اسماء، خوب‌ها خیلی زود از پیش ما می‌رن.

سلیمه علامتی به اسماء داد. اسماء بی‌حال و باتنبلی از جا برخاست. اسماء اصلاً باور نداشت که حق ندارد به عنوان یک دختر مجرد کنار زن‌های متاهل بنشیند و به حرف‌های آن‌ها گوش بدهد. رسم این زن‌ها این بود که تجربه‌های زندگی خودشان را از چشم و گوش اسماء و دخترهای مجرد دیگر دور نگاه دارند. اما این‌ها چیزهایی بود که به سادگی می‌شد توی کتاب‌ها هم پیدا کرد و خواند. آه، کتاب! فکر لذت بی‌حد کتاب خواندن بر سرعت گام‌های اسماء افزود. الان موقع خوبی بود که برود سراغ کتاب و در لذت کتاب‌خوانی غرق بشود.

زخم عمیق را نمی‌توان با مادهٔ ضدعفونی تمیز کرد و تظاهر کرد که خراشی بیش نبوده است.

هرگز فکر نکرده بودم که زندگیِ ما تا این حد به هم مرتبط است، چه ترسناک به هم وابسته بودیم.

آن‌چه مردم تجربه می‌خواندند در حقیقت یک بیماریِ مزمن بود، مرضی که انسان را نمی‌کشت اما درمانی هم نداشت. مرضی غیر قابل مدیریت که هیچ‌وقت از بند آن آزاد نمی‌شوید. هرجا بروید با شماست. هرلحظه فوران می‌کند. پیامدهای آن را به شما گوشزد می‌کند، پیامدهایی که یا از آن بی‌اطلاع هستید و یا سعی در نادیده گرفتن آن‌ها دارید.

مردم گاهی در شوق و انتظار یادگرفتن ذوب می‌شوند.

آواز تنها چیزی‌ست که در ذهنش مانده تا زبانش را زنده نگاه دارد. برای همین می‌خواند.

در عشق، آزادی وجود ندارد.

آن‌چه مردم تجربه می‌خواندند در حقیقت یک بیماریِ مزمن بود، مرضی که انسان را نمی‌کشت اما درمانی هم نداشت. مرضی غیر قابل مدیریت که هیچ‌وقت از بند آن آزاد نمی‌شوید. هرجا بروید با شماست. هرلحظه فوران می‌کند. پیامدهای آن را به شما گوشزد می‌کند، پیامدهایی که یا از آن بی‌اطلاع هستید و یا سعی در نادیده گرفتن آن‌ها دارید. توصیهٔ مردم که «ورق زندگی را عوض کن» فقط یک لطیفهٔ زشت و مسخره است.

یک بار لندن گفت: - بابا تو خیلی سفر می‌کنی. به لندن نگفتم که انسان وقتی سفر می‌کند و از خانهٔ خودش دور می‌شود و در جای جدید و غریبی به سر می‌برد خودش را بهتر می‌شناسد. این قضیه دقیقاً در مورد عشق هم صدق می‌کند.