بریده‌هایی از کتاب راه روشن است

چه بخواهیم باور کنیم و چه نخواهیم، حتی ناآگاه‌ترین انسان، برخلاف اراده‌اش در حال طی مراحل کمال است. زندگی فرصت‌های زیادی در اختیار ما می‌گذارد. فرصتی بعد از فرصت دیگر که از خود بپرسیم: «آیا این من، همان منِ واقعی خودم است؟ یا من در حال زندگی در قالب منِ غیرواقعی خودم هستم؟» آگاه شدن یعنی شناختن اینکه لحظهٔ موعود چه وقت سر می‌رسد. لحظهٔ موعود همیشه در حال رسیدن است و می‌آید، می‌آید و باز هم می‌آید.

ساختار انسان قوی است. انسان از نظر تحرکی که دارد یک معجره است. تحرک یعنی حرکت انسان به سوی مقصد. ما وقتی به مقصد نرسیده‌ایم، همچنان در حرکتیم. ما پیوسته در حال بازیافت و مکاشفه هستیم. عده‌ای زندگیشان را متوقف می‌کنند زیرا در حال بازیابی زندگی خود هستند، اما بهتر آن است که بازیابی و مکاشفه با هم صورت گیرد.

به نظر من زندگی یک موفقیت است. وقتی ما از خواب بیدار می‌شویم، همان موقع کسانی می‌خوابند. وقتی یکی می‌میرد، همان موقع کسان دیگری به دنیا می‌آیند. یک انقلاب آگاهی در جریان است. اگر دقت کنید که خداوند چطور عالم را خلق کرده است همه‌چیز در یک دانه، در یک برگ و در یک گل خلاصه می‌شود. همه‌چیز به دانه و بذر ختم می‌شود. همه‌چیز در فرایند زادن و باز شدن جا می‌گیرد. ما در یک سفر آگاهی بزرگ و بزرگتر در حرکتیم. در این مسیر به بخشندگی بیشتر و عشق بیشتر می‌رسیم و این محتوای فزایندهٔ زندگی است.

آیا اعتقاد دارید لیاقت شادمانی، موفقیت، ثروت، کارامدی، آرامش، لذت و عشق را دارید؟ آنچه من باور دارم این است که ما آن می‌شویم که اعتقاد داریم. – اوپرا وینفری

«زندگی ایستا و ساکن نیست. هر تصمیمی، هر عقب‌گردی یا هر پیروزی فرصتی است برای شناخت بذرهایی حقیقتی که هر یک از ما انسان‌ها را تبدیل به "من" می‌کند.» منظور من این نیست که چگونه پول در می‌آورید. وقتی به منبع انرژی خودتان توجه می‌کنید در حقیقت به سمت و سوی زندگی پیش می‌روید، همان زندگی که مقصد ما بوده است. اطمینان داشته باشید که عالم برای شما خوابی بزرگتر، عمیق‌تر و گسترده‌تر دیده است، خواب عالم برای شما از آنچه شما برای خودتان در نظر دارید جدی‌تر است.

سال‌ها گذشت. برنامهٔ اوپرا وینفری به چنان موفقیتی رسید که هیچ‌کس انتظار آن را نداشت. تجربهٔ هیجان‌آوری بود. تازه فقط یکی از آن بذرها ثمر داده بود. حتی روزی که برنامهٔ من به اوج شهرت و موفقیت رسید عمیقا می‌دانستم که هنوز لحظهٔ سرنوشت‌ساز زندگی من فرا نرسیده بلکه پیش رو و در انتظار من ایستاده است.

گفت‌وگوها خیلی جذاب نبودند، اما همان‌طورکه مصاحبه می‌کردم احساس کردم که در جای درستی نشسته‌ام. مدت برنامه یک ساعت بود. وقتی برنامه تمام شد در قلبم احساس آرامشی طنین انداخت. ارتعاشات این احساس پر طنین، از فرق سر تا شانه و گردن مرا فرا گرفت. همهٔ اعضا و جوارح بدنم به من می‌گفتند این درست همان کاری است که باید انجام بدهم. وقتی گزارشگری می‌کردم همیشه احساس خستگی می‌کردم. به‌سختی سر کار حاضر می‌شدم. حالا فقط یک روز در این برنامه گفت‌وگو محور محلی حاضر شده بودم. اما آنقدر نیرو گرفته بودم که تک‌تک سلوهای بدن من از آن جان گرفته بودند. بی‌تردید دانه و بذری که قرار بود به زندگی من هدف و معنا ببخشد کاشته شده بود.

زندگی در کسب موفقیت‌های بزرگ خلاصه نمی‌شود. زندگی یعنی برداشتن یک قدم مهمِ تغییردهنده در هر مرحله از تلاش. - اوپرا وینفری

امروز به طور قطع می‌دانم که برای چه در این دنیا هستم و آمدنم بهر چه بوده است. اگر به چنین درکی رسیده‌ام، علت آن بوده است که به هوش طبیعی و غریزه خودم گوش فرا دادم و هر روز به تصمیماتی که می‌گرفتم توجه می‌کردم. شما هم اگر در زندگی بر سر دوراهی هستید، اگر به دنبال تأمین مالی هستید، اگر گرفتار اعتیاد هستید، اگر بیماری دارید و در تلاش برای به‌دست‌آوردن دوبارهٔ سلامت خود هستید و اگر هر مشکل دیگر دارید بدانید که سفر شما به سوی بهبود و تغییری ماندگار ابتدا به این نیاز دارد که اولویت‌های خود را شناسایی کنید؛ بدانید چه‌چیزی بیشتر از هر چیز دیگر برای شما اهمیت دارد. همهٔ ما عمر محدودی داریم. فرصت زندگی ما در این کرهٔ خاکی محدود است. پس تصمیم بگیرید که می‌خواهید با خودتان چه بکنید؟ می‌خواهید چگونه آیندهٔ ارزشمند و بازنگشتنی خودتان را هزینه کنید؟ لازم نیست یک روز دیگر را با پرداختن به چیزهای پیش پا افتاده و کوچک زندگی هدر بدهید. چیزی که در زندگی اهمیت دارد زندگی خود شماست. باید این زندگی را دریابید. پس آماده باشید. - اوپرا وینفری

متعهد شدن به یک زندگی هدفمند شهامت می‌خواهد.

«در این دنیا هیچ کار حقیقی صورت نمی‌پذیرد مگر آنکه ما حضور داشته باشیم. به‌عبارت‌دیگر هیچ‌شدنی بدون بودن به وقوع نمی‌پیوندد.»

لائوتسه فیلسوف چینی می‌گوید: «راهی که هزار فرسنگ درازا دارد با برداشتن اولین قدم شروع می‌شود.»

درک این موضوع بسیار فراتر از آن است که بدانیم برای تأمین هزینهٔ زندگی خود چه می‌کنیم. من دربارهٔ لحظهٔ متعالی سرنوشت صحبت می‌کنم؛ یعنی به چه دلیل بر روی کرهٔ زمین پا گذاشته‌ایم؟ هر کدام از ما در مجموعهٔ بشریت نقشی ضروری داریم که باید ایفا کنیم. پس تنها کاری که باید بکنیم این است که راه را پیدا کنیم، نقش خود را بیابیم و به دنبال مأموریتی که به ما محول‌شده برویم.

به نظر من هر انسانی با هدفی پا به دنیا می‌گذارد. مهم نیست چه‌کسی هستید، چه می‌کنید و تا کجا پیش خواهید رفت. شما به خواست خدا به دنیا آمده‌اید. پس با اراده و نیرویی کاراتر از توان و نیروی خودتان پا در مسیر زندگی گذاشته‌اید.

این کلمات را در دریچهٔ موتور جست‌وجوی اینترنتی روی رایانهٔ خودتان تایپ کنید ... چه- هست- قصد- من... بعد کلید ادامه را فشار دهید. این کار ظاهرا و شاید کار خیلی مهمی نباشد، اما این سؤال بازتاب اندیشه و دغدغهٔ بسیار مهمی است که از عمق آرزوهای ما نشأت می‌گیرد. ما برای یافتن پاسخ روشن است که این سؤال را می‌پرسیم. طرح این سؤال خود گامی است در جهت دست‌یابی به زندگی بهتر و شایسته‌تر که پرمعنا و پر محتوا باشد. حالا برای شما خبر خوبی دارم. لازم نیست به سراغ دالان‌های تودرتوی رایانه و اینترنت برویم و به جست‌وجو در دنیای شاهراه‌های پرپیچ‌وخم مجازی بگردیم. کسی هست که کلید یافتن پاسخ سؤال شما را در دست دارد. آن کس همهٔ عمر با شما در گفت‌وگو بوده است. بله! منظورم این است که آن شخص خود شمایید!

خیلی ساده، یک روز از خودمان بپرسیم هدف ما از زندگی چیست. اگر این سؤال را در اینترنت بنویسید بیشتر از یک میلیارد پاسخ پیدا می‌شود. پاسخ دادن به این سؤال از اظهارنظرهای شگفت‌آوری است که بسیاری از مردم مایلند ابراز کنند. شاید هر فردی نظر خاص خود را داشته باشد. مردم می‌خواهند بدانند چه‌کسی هستند، برای چه به دنیا آمده‌اند و چقدر زندگی خواهند کرد.

هیچ هدیه‌ای برای دادن یا گرفتن بهتر از احترام گذاشتن به ندای درون و خواست مطالبهٔ قلبی و آوای عمیق درونی خودمان نیست. گویا ما اصلا برای همین به دنیا می‌آییم. برای همین هم هست که زنده‌ایم

منتظر آیندهٔ بهتر بودن شجاعت می‌خواهد.

کسی که معتقد است روزهای بهتر در پیش است انسان شجاعی است.

یک روز کسی گفت چقدر خوب است که انسان دوست داشته شود، اما به نظر من، از آن بهتر و عمیق‌تر این است که انسان درک شود.»