بریده‌هایی از کتاب خواهر من قاتل زنجیره‌ای

وقتی به مدرسه برگشتیم اولا من را در مدرسه دید و دربارهٔ بابا نظرش را گفت: «بابات خیلی آدم باحالیه. کاش بابای منم مثل بابای تو بود.» آیولا دیگر هرگز با اولا حرف نزد.

ما به او بابا نمی‌گفتیم. هیچ وقت نگفتیم. او بابا نبود، حداقل به آن شکلی که واژهٔ بابا معنا دارد، نبود. اصلاً نمی‌شود در جایگاه پدر تصورش کرد.

یونیفرم منظم نشان‌دهندهٔ احترام صاحب لباس به شغلش است.

تاد با گیجی نگاهم می‌کند. از این‌که اشتباهی مرتکب شدم، غافلگیر شده است. بعداً با ملایمتی که همیشه در رفتارش دارد به من گوشزد می‌کند که نباید حرف بیمار را قطع کنم. آن‌ها به بیمارستان می‌آیند تا درمان بشوند و گاهی این درمان فقط مربوط به جسم آن‌ها نیست.

عشق علف نیست که هر جا بکاری رشد کند...

من سکوت را در میان بازوان تو پیدا کردم، دیگر هر روز به دنبال چیزی نمی‌گردم. تو خالی می‌شوی و من پر پر از غرق شدن به تو.

جوری به آدم نگاه می‌کند که حس می‌کنی تا زمانی که توجه او به تو باشد، تنها موجود با اهمیت روی کرهٔ زمین هستی. به جای دیگری نگاه نمی‌کند، چشم‌هایش را به اطراف نمی‌گرداند و زیادی لبخند می‌زند.

انگار که عشق و خوشبختی یک‌جورهایی فقط مخصوص دخترهای خوشگل است.

خورشید آفریقا به روشنی می‌درخشد کمرهایمان را می‌سوزاند جمجمه‌ها و مغزهایمان را برشته می‌کند هیچ دلیل به جز خورشید برای عصبانیت نداریم ناامیدی‌هایمان ریشه‌ای ندارد مگر این‌که خورشید ریشه بدهد.

شانه‌هایش تکان می‌خورد اما هیچ صدایی از لب‌هایش بیرون نمی‌آید. کسی به او نگفته بود گریه در سکوت خیلی دردناک‌تر است؟

مردم یوربا رسم دارند اسم بچه‌های دوقلو را تائیو و کهینده بگذارند. تائیو اسم قل بزرگ‌تره، همانی که اول بیرون می‌آید و کهینده هم اسم قل دوم است. اما در واقع کهینده قل بزرگ‌تر است چون به تائیو می‌گوید: «اول تو برو بیرون و ببین جهان چه شکلیه و اگه خوبه من بیام.»

دوست داشتنی‌ترین والدین و فامیل‌ها با قشنگ‌ترین لبخندهای روی صورتش مرتکب قتل می‌شن. وادارمون می‌کنن شخصیت واقعی‌مون رو نابود کنیم: یه جور قتل زیرکانه.

خورشید آفریقا به روشنی می‌درخشد کمرهایمان را می‌سوزاند جمجمه‌ها و مغزهایمان را برشته می‌کند هیچ دلیل به جز خورشید برای عصبانیت نداریم ناامیدی‌هایمان ریشه‌ای ندارد مگر این‌که خورشید ریشه بدهد.

از خدا ممنونم که اون روز چشمت به من افتاد. من نمی‌دونستم اما تو می‌ترسیدی با من صحبت کنی. خیلی خوشحالم که با اون ترس کنار اومدی. نمی‌تونم تصور کنم زندگیم بدون تو چه شکلی می‌شد. ممنونم که مرد رویاهام شدی.

من سکوت را در میان بازوان تو پیدا کردم، دیگر هر روز به دنبال چیزی نمی‌گردم. تو خالی می‌شوی و من پر پر از غرق شدن به تو.

با ملایمتی که همیشه در رفتارش دارد به من گوشزد می‌کند که نباید حرف بیمار را قطع کنم. آن‌ها به بیمارستان می‌آیند تا درمان بشوند و گاهی این درمان فقط مربوط به جسم آن‌ها نیست.

یونیفرم منظم نشان‌دهندهٔ احترام صاحب لباس به شغلش است.

ترافیک مثل طاعون به این شهر سرایت کرده است.

شرم آور بود که تصور کنم مرگ، آن‌قدر شانه‌های پهن و عضله‌های برجستهٔ آن مرد را بتراشد، که چیزی به جز استخوان باقی نماند.

انگار آیولا به این مکان تعلق نداشت. برای همچین مکان درخشان و پاکیزه‌ای زیادی پژمرده و شلخته بود.