بریده‌هایی از کتاب پر

بله، این خدا، این سرنوشت، کجاست که هر چه او را جستجو می‌کنیم نمی‌یابیم؟ ‌ کی؟ ‌ چه وقت این خدا خواهد فهمید که مادامی که خود را پنهان کند ما بندگان فانی هرگز قدرت یافتن او را نداریم! آه که این نظام مخفی، پنهان و نادیدنی، مسخره‌ است و بنده‌ی ناچیزی چون من هم آن را لایق مقام خداوند نمی‌داند.

بالاخره زندگی قمار است، ماجراست، انسان یا می‌برد یا می‌بازد. زندگی مثل معرکه‌ایست که پایان ندارد وقتی که صدای یک نفر کم‌کم ضعیف و خاموش شد، صدای دیگری جوان‌تر و قوی‌تر رشته‌ی داستان را در دست می‌گیرد و ادامه می‌دهد.

وقتی انسان منظوری را دنبال می‌کند، دست و پا می‌زند و وقتی که موفق شد، آن‌وقت مثل کسی که قوایش تمام شده با کمال بی‌حالی به نتیجه نگاه می‌کند و یا اصلاً پشیمان می‌شود. این قضیه، برای من هم پیش آمده، و از این‌که فصلی از زندگی ما تمام و بسته شد متأسف بودم. متأسف بودم که زندگی نسبتاً مطمئن فعلی ما برای یک آتیه‌ی نامعلومی از بین رفت.

«اگر ماویس حاضر است به سوی من بازگردد، من باید دیوانه باشم که نصف کره زمین را بین خودمان فاصله بگذارم.»

شاید وقتی که دوباره به هم رسیدیم جبران کنیم، مگر این‌که آن‌جا هم بین طبقات و اشخاص فرق بگذارند،

کسی بر قبر یک دزد تاج گل نمی‌گذارد.

، اما اگر تمام سرگذشت‌ها بدون دست و پا زدن و سعی و کوشش و ناکامی و بدبختی با جمله‌ی: «و تا آخر با خوشبختی با هم زندگی کردند» تمام می‌شد آن‌وقت عشق یک چیز پیش‌پا افتاده‌ای بیش نبود و موضوعی که قابل سعی و اهتمام باشد وجود نداشت، بالاخره زندگی مبارزه‌ایست و تنها با امید نمی‌توان به مقصود رسید.

می‌دانید، من هرگز ماویس را به چشم «یک زن» نگاه نمی‌کردم. او چیزی مافوق این‌ها بود، بیش از یک فرد زیبا و رعنا، بیش از یک جسم ظریف و دوست‌داشتنی، او قدرت بود، او توانایی بود. بدن او، جسم او، نمی‌توانست مال یک نفر باشد، او با آن جلال و عظمت متعلق به دنیا بود.

بالاخره زندگی قمار است، ماجراست، انسان یا می‌برد یا می‌بازد. زندگی مثل معرکه‌ایست که پایان ندارد وقتی که صدای یک نفر کم‌کم ضعیف و خاموش شد، صدای دیگری جوان‌تر و قوی‌تر رشته‌ی داستان را در دست می‌گیرد و ادامه می‌دهد.

و اگر انتخاب طبایع و خوی و سرشت اختیاری باشد، من باز هم ترجیح می‌دهم همین که هستم باشم و افتخارات عشق نصیبم گردد

محبوب من: محبوب عزیز و بی‌نظیر من! ناموس زن، محراب زندگی او است، هیچ مردی حق ندارد آن را ملوث کند، هیچ مردی حق ندارد روح زنی را تیره نماید. در آن صورت آن مرد شایسته‌ی زیستن نیست

محبوب من: محبوب عزیز و بی‌نظیر من! ناموس زن، محراب زندگی او است، هیچ مردی حق ندارد آن را ملوث کند، هیچ مردی حق ندارد روح زنی را تیره نماید. در آن صورت آن مرد شایسته‌ی زیستن نیست

ولی در آخر ناچار با نادرستی آن را به دست آوردم، و بعد از همه‌ی این حرف‌ها اکنون هم فکر می‌کنم که چون به منظور و نیت عالی این کار را کردم حق داشتم.

آیا یک مرد حق داشت دست به دزدی بزند صرفاً برای این‌که هنری را در مِتْرِس خود کامل نماید؟