بریده‌هایی از کتاب خودآموز دیکتاتورها

تکیه‌کلام همیشگی‌ات باید این باشد: کشور در برهه حساسی است، دشمنان خارجی نقشه‌های پلیدی برای نابودی ملت در سر دارند. این‌طور می‌توانی حمایت سیاسی دائمی مردم را به دست آوری

تو نباید هرگز اجازه تشکیل «سازمان‌های مردم‌نهاد» (ان‌جی‌اُ) و دیگر نهادهای جامعه مدنی را بدهی. یادت باشد این تشکل‌ها (۲۴۸)، گرچه عناوین بی‌خطری مثل «انجمن طرفداران محیط زیست» و «حامیان حقوق حیوانات» را دارند، اما عملا شالوده‌های کارِ جمعی و گروهی را به اعضای خود یاد می‌دهند و بعید نیست که آن‌ها در آینده از این مهارت‌های خود برای ساقط کردن تو استفاده کنند.

دمیدن یک حسِ معنوی یا عرفانی به کیش شخصیتت به تو کمک می‌کند تا از احساسات پاک مذهبی مردم کشورت، نهایت سوءاستفاده را بکنی. پس سعی کن خود را یک آدم مؤمن و خداترس جلوه دهی. این تاکتیک سود فراوانی دارد: نخست باعث افزایش محبوبیتت نزد اکثریت دین‌داران جامعه می‌شود و کیش شخصیتت را تقویت، سپس حکومتت را مستحکم‌تر و اداره مملکت را برایت راحت‌تر می‌کند. بهترین حالت این است که رژیمت و دین مردم چنان درهم بیامیزند که هر یک از این دو معادل دیگری تلقی شود.

توسعه اقتصادی بیش از یک اندازه مشخص، موجب بی‌ثباتی رژیمت خواهد شد: یک اقتصاد شکوفای در حال رشد، باعث ایجاد مشاغل و فرصت‌های کاری از کانال‌هایی جز کانال تو می‌شود و این یعنی کاسته شدن از قدرت مطلقه تو. علاوه بر این، افراد ثروتمند از آموزش بیش‌تر و بهتری برخوردار خواهند شد و در نتیجه پافشاری بیش‌تری بر اصلاحات سیاسی، یعنی همان چیزهایی که سرِ کلاس‌های درس یا در کتاب‌ها شنیده و خوانده‌اند، خواهند کرد.

بین مخالفانت تفرقه بینداز: اگر کشورت به دلایل مذهبی، طبقاتی، قومیتی و غیره، از قبل دستخوش تفرقه بوده است، حالا که صدای معترضان علیه رژیمت بلند شده، زمان بسیار مناسبی برای دامن زدن به این تفرقه‌ها و اختلاف‌هاست. تو باید به مأمورانت که آموزش‌های خاصی در باره تحریک مردم به درگیری دیده‌اند، دستور بدهی که بنزین بر آتش اختلاف‌های قومی و مذهبی بریزند. اگر در این کار موفق شدی و تخم نفاق را بین مخالفانت پاشیدی، آن‌ها به جای حمله به تو مشغول حمله به یکدیگر می‌شوند. فایده این روش، ایجاد دو دستگی (یا حتی چنددستگی) بین دشمنانت و تضعیف آن‌هاست. موقعی که دشمن دچار چنددستگی شد، تو فرصتی می‌یابی تا خودت را جمع‌وجور کنی، نیروهایت را ترمیم کنی و نفسی تازه کنی.

اگر هیچ گزینه دیگری نداری، همیشه دم‌دست‌ترین و راحت‌ترین گزینه این است که بگویی ایالات متحد مشغول توطئه‌چینی علیه توست.

از آن‌جا که نظام آموزشی کشورت به دلیل کمبود بودجه و ضعف مدیریت، وضع افتضاحی دارد، بچه‌ها و نوه‌هایت را برای تحصیل به آمریکا و اروپا بفرست. خوشبختانه پول کافی در اختیار داری تا آن‌ها بتوانند در بهترین دانشگاه‌های این کشورها درس بخوانند.

بهترین بخش، تبدیل شدن تو به شخصیتی افسانه‌ای است؛ شخصیتی خارق‌العاده و فراتر از معیارهای خاکی و زمینی. اگر بتوانی به این هدف برسی، مطمئن باش که از نظر سیاسی برایت سود بسیاری دارد. در واقع خواهی فهمید که این ابزاری ضروری برای چیرگی بر مردم کشورت است. بهترین حالت این است که رعیت‌ها و بندگانت تو را موجودی شکست‌ناپذیر، منحصربه‌فرد، جاودانه، بی‌همتا، خداگونه، همه‌چیزدان و فراتر از انسان‌های عادی بپندارند. اگر به اندازه کافی ذهن‌شویی و تبلیغ کرده باشی، ملت باورشان می‌شود که بدون تو مملکت نابود خواهد شد و آن‌ها به خاک سیاه خواهند نشست. اگر چنین ذهنیتی غالب شود، مطمئن باش تا زمانی که زنده‌ای، حاکم قَدَرقدرت کشورت هستی و هیچ کس جرئت نخواهد کرد به ساقط کردن تو حتی فکر کند.

در واقع، دیکتاتوری دیگر به معنای حکومت مستبدانه از نوع حکومت نازی‌های آلمان نیست. حالا در دوره‌ای زندگی می‌کنیم که حمایت از اصول دموکراتیک مهم است. تو هم می‌توانی با تغییر در اصول و نهادهای دموکراتیک، همان کنترل تمام‌عیاری را که در طلبش هستی، به دست آوری. به عبارت دیگر، دَم از حفظ و صیانت از اصول دموکراتیک بزن اما در عمل نظام دیکتاتوری مطلوبت را برپا کن. تو باید گرگی در لباس میش باشی!

تکیه‌کلام همیشگی‌ات باید این باشد: کشور در برهه حساسی است، دشمنان خارجی نقشه‌های پلیدی برای نابودی ملت در سر دارند. این‌طور می‌توانی حمایت سیاسی دائمی مردم را به دست آوری

با آمار و ارقام بازی کن: در بیانیه‌های دولتی، تعداد افرادی را که در تظاهرات و شورش‌های خیابانی شرکت کرده‌اند بسیار پایین‌تر از واقعیت اعلام کن. تعداد افرادی را نیز که به دست پلیس و نیروهای امنیتی‌ات در تظاهرات کشته شده‌اند، بسیار کم‌تر از آنچه بوده است، اعلام کن. در عوض مدعی شو تعداد زیادی از نیروهای امنیتی و پلیس و نیز رهگذران بی‌گناه به دست نیروهای اپوزیسیون کشته شده‌اند. تظاهرکنندگان را مشتی قاتلِ بی‌رحم معرفی کن. از آن‌جا که به هیچ خبرنگار خارجی‌ای اجازه ورود به کشور را نداده‌ای، هیچ منبع مستقلی نمی‌تواند ادعاهای آماری تو را تأیید یا رد کند.

زندگی کردن در این مملکتی که تو برایشان درست کرده‌ای خیلی سخت است و همه به فکر فرار از کشور هستند! اما تو، جناب دیکتاتور، مجبور نیستی مثل توده‌های مردم رنج بکشی. سران رژیمت، وزیران، کارگزاران و حامیانت هم مجبور نیستند رنج بکشند. چاپلوسانی که از صبح تا شب منتظرند ببینند جنابعالی چه فرمایشی کرده‌ای تا آن را بستایند و در ازای این کارشان از صبح تا شب مشغول چاپیدن بیت‌المال هستند، نیز نباید رنج بکشند. این‌ها پایه و اساس حکومتت را تشکیل می‌دهند، پس باید خوب بخورند، خوب زندگی کنند و از انواع خدمات رایگانِ آموزشی، درمانی و غیره بهره‌مند باشند.

کانال‌های ارتباطی را مختل کن: نیروهای اپوزیسیون اگر نتوانند با یکدیگر ارتباط برقرار کنند و هماهنگ باشند، بسیار ضعیف می‌شوند و از شدت تهدیدشان کاسته خواهد شد. این کار چندان دشوار و پیچیده نیست: از وزارت مخابرات و ارتباطاتت بخواه که سرویس‌رسانی را متوقف کند؛ از شرکت برق بخواه که جریان برق را در مناطق حساس شهر قطع کند؛ و مانع دسترسی مردم به اینترنت و شبکه‌های اجتماعی شو. اگر این کارها را بکنی، ناآرامی‌های خیابانی از حالت هدفمند خارج خواهد شد و حالتی کورکورانه به خود خواهد گرفت

کسی نباید جرئت انتقاد کردن از تو را داشته باشد. یکی از کارهای ضروری تصویب قانونی است که بر اساس آن هرگونه توهین و افترایی به شخص اول مملکت جرم تلقی شود. بر این اساس، افراد هتاک بلافاصله محکوم و زندانی خواهند شد. مزیت این قانون، اختیاری است که به تو برای خفه کردن صدای منتقدان و روزنامه‌نگارانِ اپوزیسیون می‌دهد.

در کشورهای متعارف و معمولی وظیفه اصلی ارتش دفاع از کشور در برابر متجاوزان خارجی است. اما یک کشور متعارف به ندرت و در موارد بسیار استثنایی، در معرض حمله متجاوزان خارجی قرار می‌گیرد. دلایلش هم روشن است: کشورهای متعارف و دموکراتیک هیچ‌وقت درگیر جنگ با یک‌دیگر نمی‌شوند زیرا شعور استفاده از ابزار دیپلماسی را دارند. این کشورها با استفاده از دیپلماسی و مذاکره، مشکلاتشان را حل می‌کنند و کارشان هرگز به جنگ و رویارویی نظامی نمی‌کشد. کشورهای متعارف هرگز کشورهای همسایه را تحریک به جنگ نمی‌کنند و سودای توسعه‌طلبی منطقه‌ای در سر ندارند.

اگر فرهنگ ترس را به طور کامل و همه‌جانبه بر مردم کشورت حاکم کنی هیچ‌کس جرئت نخواهد کرد تو را به چالش بکشد، تهدید کند یا علیه تو دسیسه بچیند. آدم‌ها را خوب بترسان و بعد ببین چطور به خاطر این‌که صرفآ آن‌ها را زنده گذاشته‌ای و شغلی و نانی به آن‌ها داده‌ای از تو تشکر خواهند کرد. چنین مردمی هرگز صدایشان را علیه تو بلند نخواهند کرد و تو می‌توانی مطمئن باشی که واکنش آن‌ها به کارهای کرده و نکرده‌ات چیزی جز سکوت نخواهد بود.

در کشورت باید تک‌صدایی حاکم باشد و این تک‌صدا هم البته مال توست نه هیچ کس دیگری. رسانه‌ها فقط باید بازتاب‌دهنده سخنان و حرف‌های تو و حامیانت باشند. بنابراین، باید قوانینی داشته باشی که صدای رسانه‌های آزاد را برای همیشه خفه کند.

نباید فراموش کنی که اگر استقلال و آزادی عمل نهادهای مدنی و سازمان‌های مردم‌نهاد حفظ شود، آن‌ها می‌توانند در بزنگاه‌های تاریخی، در برپایی نافرمانی‌های مدنی علیه رژیمت نقش بسیار مهمی ایفا کنند.

در نظام دیکتاتوری تنها کسی که همیشه سر جای خودش هست و عوض نمی‌شود شخص شخیص دیکتاتور است. در مقابل، همه کسانی که زیردست دیکتاتور هستند، مشمول قاعده جابجایی دائمی می‌شوند.

بریدن روبان‌های قرمز باعث خواهد شد مردم کشورت خیال کنند اقتصاد کشور روبراه است و تو رهبری هستی که برای رفاه و سعادت آن‌ها زحمت می‌کشد.