بریده‌هایی از کتاب ناقوس‌ها به صدا درمی‌آیند

«فرزندان خود را به اخلاق خود تربیت نکنید، زیرا که آنان برای زمانی غیر از زمان شما، خلق شده‌اند.» اما علی با چنین توصیه‌ای به انسان‌ها در طول تاریخ، درک بزرگ خود را به‌عنوان یک جامعه‌شناس به رخ می‌کشد.

من زمانی فکر می‌کردم تنها مسیحی‌ای هستم که دربارهٔ علی کتاب نوشته‌ام و از او تمجید کرده‌ام. بعدها کتابی به دستم رسید که برایم خیلی جالب بود. دیدم اندیشمندان بزرگی از نقاط مختلف جهان، علی را ستوده‌اند

وای بر تو ای مرد! آیا از راه دین وارد شدی که مرا بفریبی؟ به خدا سوگند اگر هفت اقلیم را با آنچه در زیر آسمان‌هاست به من دهند، تا خدا را نافرمانی کنم، چنین نخواهم کرد و همانا این دنیای آلودهٔ شما نزد من از برگ جویده‌شدهٔ دهان ملخ پست‌تر است. علی را با نعمت‌های فناپذیر و لذت‌های ناپایدار چه‌کار؟! جرج ادامه داد: - می‌بینید پدر؟ این روش حکومت‌داری علی است! حالا او را مقایسه کنید با حاکمان شکم‌گندهٔ این زمانه که همگی جزء ثروتمندان بزرگ هستند و در ناز و نعمت زندگی می‌کنند و بیت‌المال در نزد آن‌ها معنایی ندارد.

پسرم! آنچه نمی‌دانی نگو. آنچه را دوست نداری به تو نسبت دهند، دربارهٔ دیگران مگو. بدان که خودبزرگ‌بینی و غرور، مخالف راستی، و آفت عقل است. در زندگی نهایت تلاش و کوشش را داشته باش، اما در فکر ذخیره‌سازی برای خود و دیگران نباش.

پسرم! به یقین بدان که تو، به همهٔ آرزوهایت نخواهی رسید و مدت زیادی زندگی نخواهد کرد و به راه کسانی می‌روی که پیش از تو رفته‌اند. پس در به دست آوردن دنیا آرام باش و در مصرف آنچه به دست آورده‌ای نیکو عمل کن.

ما بزرگ‌ترها هم توی یک مدرسهٔ خیلی بزرگ درس می‌خوانیم و تکالیفمان را می‌نویسیم. اگر ما درس نخوانیم و مشق‌هایم را ننویسیم، مثل آدم‌های کور هیچ‌جا را نمی‌بینیم

«دعا کن حالا که با علی پیر شده‌ام، با علی نیز بمیرم.»

کشیش گفت: «ایمان که نباشد، کسی از خدا نمی‌ترسد پسرم.»

می‌شود گفت من سالیان بسیار با علی زندگی کرده‌ام. علی مثل دریایی‌ست که هر تشنه‌ای را سیراب می‌کند

خدایا! ببخشای نگاه‌های اشارت‌آمیز و سخنان بی‌فایده و خواسته‌های بی‌مورد دل و لغزش‌های زبان را

نهج‌البلاغه مرا با اقیانوسی به نام علی آشنا کرد و تا به امروز هرگز از جاذبهٔ او رهایی نیافته‌ام.

کشیش گفت: «من به هیچ عنوان قصد فروش آن را ندارم. باید رابطه‌ای بین این کتاب و رؤیایی که دیشب دیدم وجود داشته باشد.

علی نه در برابر تشویق‌های دوستان و نه دشمنان و مخالفان و منتقدان،‌ تغییری نمی‌کرد. نه از تشویق‌ها به وجد می‌آمد و نه از توهین‌ها خشمگین می‌شد و می‌گفت: «چه‌بسا کسانی که با ستایش دیگران فریب خورده‌اند.»

باد غرورت، جوشش خشمت،‌ تجاوز دستت و تندی زبانت را در اختیار خود گیر و با پرهیز از شتاب‌زدگی و فرو خوردن خشم، خود را آرامش ده تا خشم فرو نشیند و اختیار نفس در دست تو باشد و تو بر نفس خود مسلط نخواهی شد مگر با یاد فراوان قیامت و بازگشت به‌سوی خدا.

جرج پشتش را به صندلی تکیه داد و گفت: «امام علی می‌گوید: «سخنی بگویید تا شناخته شوید؛ زیرا که انسان،‌ در زیر زبان خود پنهان است.»

«از دین حصاری برای زندگی و اندیشه‌هایت نساز پسرم! همهٔ ادیان الهی درون‌مایهٔ مشترکی دارند. تو می‌توانی مغز و درون‌مایهٔ سایر ادیان الهی را بشناسی و از آن‌ها پیروی کنی. این را بدان سرگئی که خدای همه‌ِ‌ی ما یکی است و شاقول خدا بر روی اعمال ما می‌ایستد.»

طوری زندگی کن که علاوه بر بهره‌جویی از دنیا، چیزی هم برای آخرتت ذخیره کنی. عیسی مسیح دنیا را کشتگاه آخرت می‌داند؛ یعنی یک دهقان هر آنچه کشت می‌کند، خودش به‌تنهایی همهٔ محصولاتش را نمی‌خورد، او به اندازهٔ نیازش برمی‌دارد و بقیه را دیگران می‌خورند.

اینکه از خودت یک ماشین فعال و پربازده اقتصادی نساز. هرقدر هم که پول داشته باشی و از امکانات بالای زندگی بهره بگیری، اما بی‌نیاز از غذای روح نیستی و کتاب، غذای روح آدمی است. زمانی برای خودت در نظر بگیر و مطالعه کن؛ مخصوصاً زندگی‌نامهٔ افراد بزرگ و نامدار جهان را بخوان و الگوی زندگی‌ات قرار بده. اگر تنها به یک ماشین بزرگ پول‌ساز تبدیل شوی، مثل هر ماشین دیگری فرسوده خواهی شد و ماشین‌های مدل بالاتر جایت را می‌گیرند.

شما را به یادآوری مرگ سفارش می‌کنم. از مرگ غفلت نکنید. چگونه مرگ را فراموش می‌کنید در حالی‌که او شما را فراموش نمی‌کند؟ و چگونه به زنده ماندن طمع می‌ورزید در حالی‌که به شما مهلت نمی‌دهد؟ مرگ گذشتگان برای عبرت شما کافی است. آن‌ها را به گورهایشان حمل کردند بی‌آنکه بر مرکبی سوار باشند. آنان را در قبرهایشان فرود آوردند بی‌آنکه خود فرود آیند. چنان از یادها رفتند و فراموش شدند که گویا از آبادکنندگان این دنیا نبوده‌اند. آن‌جا را که وطن خود می‌داشتند، از آن رمیدند و در جایی‌که از آن می‌رمیدند، آرام گرفتند. اکنون نه قدرت دارند از اعمال زشت خود دوری کنند و نه می‌توانند عمل نیکی بر نیکی‌های خود بیفزایند. آن‌ها به دنیایی انس گرفتند که مغرورشان کرد و چون به آن اطمینان داشتند، سرانجام مغلوبشان کرد.»

علی پیرو مردمان فقیر و توده‌های زیرین جامعه است. به ثروتمندان و اغنیا رویِ خوش نشان نمی‌دهد و در سفرهٔ آنان طعام نمی‌خورد. علی روابطش را با مردم، بر اساس اصول دینی‌اش تنظیم کرده و هرگز به فکر بقای قدرت و حکومت خود نیست.