بریده‌هایی از کتاب محل سگ بگذارید لطفاً!

دپارتمان انرژی آمریکا تخمین زده است که تنها کاشت سه درخت در جای صحیح و مناسب می‌تواند سالانه ۱۰۰ تا ۲۵۰ دلار از هزینهٔ انرژی خانوارها کم کند.

مهم‌ترین دستاوردی که از این ماجراجویی‌ها به‌دست آوردم این بود که فهمیدم جهان ظاهراً می‌خواهد ما را به یاد جملهٔ «زندگی بهتر، متعلقات کمتر» بیندازد. در جوامع غربی، همه‌چیز یک‌بارمصرف است؛ از فنجان‌های قهوهٔ صبحانه بگیر تا بعضی لباس‌ها، تشک‌ها (و اگر خیلی دقیق‌تر بشویم، حتی روابطمان) و این واقعاً باعث نابودی سیاره و به‌تبع آن ازبین‌رفتن خرسندی کلی ما می‌شود.

رفتار هریک از ما به‌شدت تحت‌تأثیر دوستان و اطرافیانمان است و می‌تواند به‌سرعت به حرکتی جمعی تبدیل شود. درست همان‌طور که دورانداختن کیسه‌های پلاستیکی و استفاده از اتومبیل‌های پرمصرف این روزها امری عادی شده است، هریک از ما به‌تنهایی می‌توانیم این رفتارهای اشتباه را متوقف کنیم و ببینیم چطور رفتارهای مناسب ما نیز به‌سرعت فراگیر می‌شوند و به همگان تسری پیدا می‌کنند.

آمریکایی‌ها بااینکه تنها ۴ درصد از جمعیت ۷.۵ میلیاردی جهان را تشکیل می‌دهند، ۱۴.۳ درصد از برون‌ریزهای زیان‌آور جهان را تولید می‌کنند.

بااینکه ۸۰ درصد صنعت پوشاک از زنان تشکیل شده و درواقع این صنعت بزرگ‌ترین کارفرمای زنان سراسر جهان است، اما این مشاغل در پایین‌ترین سطح کاری قرار دارند و کمتر از دو درصد از این زنان درآمد و حقوق مکفی دریافت می‌کنند. این بدان معناست که کارگران حتی همان لباس‌هایی را که خودشان تولید می‌کنند هم نمی‌توانند بخرند چه رسد به تأمین هزینه‌های خانواده‌هایشان؛ بنابراین اگر فمینیسم برایتان مهم است (چیزی که باید برای همه مهم باشد) با کاهش مصرف‌گرایی و کم‌کردن خریدهای مربوط به لباس و مد از آن حمایت کنید.

خواسته‌های بشر و آنچه از خود در طبیعت به جای می‌گذارد پدر طبیعت را درآورده است

نتیجهٔ نهایی تغییرات مهارنشدهٔ اقلیمی، فقط برای خرس‌های قطبی بد تمام نمی‌شود.

باید به‌یاد داشته باشید انباری‌ها راهی برای کم‌کردن وسایل هستند، نه اینکه هرچیزی را که نمی‌توانیم از خیرش بگذریم در آن تلنبار کنیم.

می‌دانید به‌طور تخمینی ۸ درصد (یعنی حدود ۱۰۰ دلار) از مجموع قبض‌های برقتان در سال به‌خاطر داخل پریزبودنِ دوشاخهٔ وسایلی است که از آنها استفاده نمی‌کنید؟ پس از این کار بپرهیزید و دوشاخهٔ وسایلی را که در حال کار نیستند از برق بکشید. برای وسایلی مانند کامپیوتر، تلویزیون و سیستم‌های صوتی که نیازمند دسترسی مداوم به آنها هستید، از رابط‌هایی استفاده کنید که بتوانید با فشار یک دکمه، ارتباط وسایل متصل به آن را با جریان برق قطع کنید تا هم در هزینهٔ زندگی‌تان صرفه‌جویی شود و هم مصرف کربن پایین بیاید.

ضایعات غذایی، بزرگ‌ترین تک‌جزء پسماندهای کشور است و مهم‌ترین عامل انتشار متان (یک گاز گلخانه‌ای قوی که تأثیر زیادی بر تغییر اقلیم دارد) به‌شمار می‌آید.

همچنین اگر شما به‌تنهایی روی تشکتان بخوابید، به این معنا نیست که واقعاً تنها هستید. چه؟ بله. تشک شما که همواره عرق، پوسته‌های ورآمده و کنده‌شده و چربی‌های تنتان را در خود جای می‌دهد، درواقع محل خوبی برای رشد صدها موجود هشت‌پایی است که به دایت‌های گردوغبار معروف‌اند. خب این یک امر طبیعی است، چراکه همیشه سلول‌هایی از پوست بدنمان جدا می‌شوند و می‌ریزند که خوراک موردعلاقهٔ دایت‌ها هستند و این امر، تنها مختص تشک‌های معمولی و قدیمی هم نیست، حتی تشک‌هایی که باتوجه‌به اصول زیست‌محیطی ساخته شده‌اند هم میزبان این موجودات ریز هستند. خطرناک هم نیستند. ممکن است برای بعضی آدم‌ها باعث بروز حساسیت‌هایی بشوند، اما درنهایت آسیبی به فرد نمی‌زنند، ولی پس‌از ده سال، تعداد این موجودات ریز واقعاً زیاد می‌شود و آن‌وقت، دیگر زمان تعویض تشک و عوض‌کردن آن با یک تشک دوستدار محیط‌زیست است. وقتی دارید این کار را انجام می‌دهید، به فکر بالش‌ها هم باشید، چراکه بالش‌ها هم ممکن است به همان سرنوشت دچار شده باشند.

ما خیلی خوش‌شانسیم که در کشوری زندگی می‌کنیم که یک فراوانی نسبی در آن وجود دارد. درواقع، ازلحاظ مواد غذایی آن‌قدر وضعمان خوب است که سالانه ۴۰ درصد ذخیرهٔ غذایی‌مان را دور می‌ریزیم (یعنی تقریباً ۱۱۶۰ پوند مواد غذایی به‌ازای هر شخص در ۳۶۵ روز سال). وقتی به آن یک‌ششم جمعیت آمریکایی (جمعاً ۴۲ میلیون نفر که شامل ۱۳ میلیون بچه و ۴/۵ میلیون بزرگ‌سال می‌شوند) که از تهیهٔ وعدهٔ غذایی بعدی‌شان ناتوانند و آن‌همه کشوری که قحطی‌های شدید ناشی از خشک‌سالی یا گرسنگی‌های گستردهٔ متناوب را تجربه می‌کنند فکر می‌کنیم، این آمار بسیار تکان‌دهنده به‌نظر می‌آید. طبق آمار آژانس حفاظت از محیط‌زیست آمریکا، ضایعات غذایی، بزرگ‌ترین تک‌جزء پسماندهای کشور است و مهم‌ترین عامل انتشار متان (یک گاز گلخانه‌ای قوی که تأثیر زیادی بر تغییر اقلیم دارد) به‌شمار می‌آید. اما قرار است کمک برسد.

در جوامع غربی، همه‌چیز یک‌بارمصرف است؛ از فنجان‌های قهوهٔ صبحانه بگیر تا بعضی لباس‌ها، تشک‌ها (و اگر خیلی دقیق‌تر بشویم، حتی روابطمان) و این واقعاً باعث نابودی سیاره و به‌تبع آن ازبین‌رفتن خرسندی کلی ما می‌شود. این روزها مدام تحقیقاتی درمورد اینکه در حال نابودی لایهٔ اُزون و کمک به بهره‌کشی از حیوانات و کارگران هستیم انجام می‌شود. در این تحقیقات گفته می‌شود که ما هر روز داریم افسرده و افسرده‌تر می‌شویم چون اشیا، مقایسه‌ها و منزلت و موقعیت را به قناعت، بخشندگی و قدردانی ترجیح می‌دهیم - سخن دردناکی است، اما واقعیت دارد.

بیشترِ سال‌های دههٔ سوم زندگی‌ام را در سفرهای کاری گذراندم و در آن خلال از هر فرصتی استفاده می‌کردم تا بفهمم فرهنگ‌های دیگر چطور خودشان را با محیط‌زیست وفق می‌دهند، به آن احترام می‌گذارند و به بهبود وضعیتش کمک می‌کنند. کلی درمورد زیبایی‌های بوم‌شناسی و آداب آشپزی و طباخی مطالعه کردم، هدف نیش کلی پشه قرار گرفتم و با آدم‌های مختلف با لهجه‌های بامزه و عطر و بوهای مختلف و عجیب معاشرت کردم، اما مهم‌ترین دستاوردی که از این ماجراجویی‌ها به‌دست آوردم این بود که فهمیدم جهان ظاهراً می‌خواهد ما را به یاد جملهٔ «زندگی بهتر، متعلقات کمتر» بیندازد.

به‌نظر من دلیلِ اینکه ما باوجود تمایلی که به مراقبت از محیط‌زیست داریم کار چندانی در این رابطه انجام نمی‌دهیم، ریشه در سه عامل زیر دارد: ۱. داشتن این اعتقاد فلج‌کننده که آیین‌نامه‌ها و قوانین دولتی کارایی‌شان بیشتر از تلاش فردی است؛ ۲. نبودِ دستورالعمل‌های روشن و معتبر درخصوص راه‌حل‌های فردی قدرتمند؛ ۳. این دیدگاه نادرست که زندگی پایا هزینه‌بر، سخت و ازلحاظ اجتماعی یک‌جورهایی عجیب‌وغریب است و به یک کمال‌گرایی مطلق و بی‌چون‌وچرا نیاز دارد. این عقاید محدودکننده باعث ایجاد تکیه‌کلام خطرناک و ناامیدانهٔ «ولش کن» می‌شوند و آن را مدام به همه‌جا بسط می‌دهند، درنتیجه به‌جای اینکه کاری را که از دستمان برمی‌آید انجام دهیم، عقب می‌نشینیم و ویران‌شدن جهان را تماشا می‌کنیم. امیدمان این است که آدم مهم و اثرگذار دیگری پیدا شود، همه‌چیز را درست کند و وضع را به حالت نرمال برگرداند.