بریده‌هایی از کتاب رابطه‌ها

منطقی‌ترین پاسخ به دوست داشتن واقعی یک نفر، شاید این باشد که تصمیم بگیرید با او زندگی نکنید ـ چون تقریبآ غیرممکن است که در کنار کسی زندگی کرد و متعاقبآ در برابر یک سلسله شناخت بعدی که گاهی ناراحت‌کننده، اهانت و ناسپاسی تلقی می‌شود تسلیم نشد و واکنش نشان نداد. شاید پاسخ کاملا قدرشناسانه در برابر عشق، تحسین کردن، ستایش کردن، پرورش دادن و البته بعد رها کردن و دور شدن از آن باشد.

مکتب رمانتیک، عشق و رابطهٔ فیزیکی را به‌عنوان دوبال پرواز در این اوج گرفتن تا ابدیت، با هم ترکیب می‌کند. پیش از این، مردم تصور می‌کردند و گویا قراری نانوشته گذاشته شده بود که می توانند با شخصیت‌هایی که عاشق آن‌ها نیستند، رابطهٔ فیزیکی برقرار کنند و متقابلا، می‌توانند کسی را دوست داشته باشند بدون اینکه با او رابطهٔ جنسی خارق‌العاده‌ای داشته باشند. مکتب رمانتیک رابطهٔ جنسی را تا حد غایت و بالاترین درجهٔ تجلی عشق ارتقاء داد.

تمایل به بهتر کردن معشوق، در حقیقت نشان دهندهٔ وفاداری به وظیفهٔ اصلی عشق است، کمک کردن به دیگری برای اینکه بهترین نمونهٔ خودش شود.

گوئی نیاز ما به پذیرفته شدن، هیچ‌وقت تمامی ندارد. این خواسته به مثابه غذا یا هواست که با یک بار رسیدن به آن دفع نیاز دفعات بعد نمی‌شود.

درک رفتارهای انسانی که گاهی با هدف دیگری و در ظاهر ناخوشایند و نامربوطی خود را به نمایش می‌گذارد، از توانائی‌های مهم کارکردی حفظ و حراست از رابطه و مانائی آن است.

ما باید یاد بگیریم که چطور رابطه‌های خوب و مناسبی برقرار کنیم، اینکه عشق فقط موهبت تصادفی طبیعت نیست، اینکه عشق مهارت است و نه احساس.

مشکل واقعی پیدا کردن شریک زندگی نیست، بلکه تحمل شریک زندگی، آنهم در طول زمان است و این مهم، نقش راهبردی دارد.

خوب بودن در عشق به معنای داشتن ظرفیتی است تا انسان را قادر کند صدمات، آرزوها و ملایمت و مهربانی‌ها را به‌خوبی نشان دهد. از اینکه به‌درستی و به‌موقع به زاویه‌های تاریک ذهنمان نورافکن بتابانیم و جراحات و صدمات روحی گذشتهٔ زندگیمان را وارسی و حتی تا حدودی درمان کنیم، به عشق و پاسداشت آن کمک شایانی کرده‌ایم. در صورتی که بتوانیم آرزوهای‌ناکام و دست نیافته را از اعماق ذهنمان استخراج کرده و با عقل امروزمان حلاجی کنیم، خدمت دوچندانی به عشق روا داشته‌ایم؛ دانستن اینکه چطور باید به کسی وابسته بود و آگاهی از وجنات و ابعاد دلبستهٔ کسی بودن، باز گذاشتن و امکان عبور از یکطرف شاهراه موسوم به عشق است و باند دیگر بزرگراه درست در زمانی به روی ما باز خواهد شد که همهٔ خودکامگی خود را در برابر او تسلیم کرده و برای همیشه کنار بگذاریم.

ممکن است با همین قیاس و معیار، ما در عشق و ارتباطات عاشقانه، تاب تحمل افرادی با مشخصات بسیار مثبت و همسوی با هنجارهای اجتماعی را هم نداشته باشیم.

عشق واقعی غریزه‌ای است که ذره ذره و به‌دقت در دل انسان‌ها جوانه می‌زند و سپس به درخت کوچکی بدل می‌شود که با شکوفا شدن آن، ظرفیت راضی و خوشحال کردن ما را در خود ایجاد می‌کند.

عشق نوعی شور و شعف و حالت خلسه است که وقتی بر ما نازل می‌شود که ما، خود را در حضور روحی مهربان و لطیف و تقویت کننده احساس می‌کنیم. همان کسی که به نیازهای عاطفی ما پاسخ خواهد داد، غم و درد ما را درک خواهد کرد و در انجام وظایف دشوار زندگی، به ما کمک و ما را تقویت و حمایت می‌کند

عشق تاریخچه‌ای به‌پهنای زندگی بشریت بر روی زمین دارد و ما گاهی با ناامیدی روی امواج آن حرکت می‌کنیم.

«ازدواج کن، از این کار پشیمان می‌شوی؛ ازدواج نکن، از این کار هم پشیمان می‌شوی؛ ازدواج بکن یا نکن، به هر حال پشیمان می‌شوی. به حماقت دنیا بخند، که پشیمان می‌شوی

از اینکه در دنیایی زندگی می‌کنیم که یاد گرفته‌ایم با کودکان اینقدر مهربان باشیم، خیلی‌تأثیرگذار و حیاتی است؛ اما اگر آموخته بودیم که با کودک درون خود و دیگران هم کمی مهربان‌تر و بخشنده‌تر باشیم، خیلی بهتر و زندگی بسی جذاب‌تر می‌شد.

اکنون که پذیرفته‌ایم که همهٔ قدرت‌ها بدون استثناء به شکست‌ها متصل و مرتبط هستند، پس ضرورت دارد بپذیریم که هیچ کس نیست که بدون عیب و ایراد باشد و گل بی‌خار وجود ندارد. ممکن است آدم‌هایی را پیدا کنیم که نقاط قوت متفاوتی نسبت به انسان‌های معمولی داشته باشند، اما بی‌شک و بی‌برو برگرد آنها هم نقطه ضعف‌های متعدد و البته متفاوتی خواهند داشت.

هر نقطهٔ قوت و قدرتی که در درون فردی نهفته است، لزومآ ضعفی را با خود دارد که بخش جدایی ناپذیر آن است. داشتن نقطه‌ی‌قوت بدون نقطه ضعف غیرممکن است. هر موهبت و مزیتی، به‌طور قطع و یقین ضعفی را همراه دارد. غیرممکن است که نقطهٔ قوت داشته باشیم و نقطه ضعف نداشته باشیم. همهٔ خوبی‌ها و نقاط قوت هم در یک نفر جمع نمی‌شود.

یک واقعیت اجتماعی هم وجود دارد که نشان می‌دهد همهٔ ما و البته در مواقع خاصی و گاه به گاه «کمی دیوانه هستیم». اما نکتهٔ مهم اینجاست که عموم ما، جلوی این‌گونه انفجار ناگهانی و پشت‌بند آن یعنی گفته‌های ناخوشایندی که به‌دنبال آن می‌آید را می‌گیریم. به کلام بهتر، در این‌طور مواقع بحران‌زا، خود را کنترل و مهار می‌کنیم

ما هرگز و هیچگاه، همه چیز را به‌صورت ایده‌آل و در حد کمال در انسان دیگری پیدا نمی‌کنیم، و آنان هم همین‌طور، نه به دلیل وجود خطا و اشتباهی منحصر به فرد و بی‌نظیر که ما یا شریک زندگیمان انجام داده و انسانی غیرکامل را انتخاب کرده‌ایم، بلکه به دلیل کارکرد طبیعت انسان. انسان کامل و بدون نقص تنها در مدینهٔ فاضله یا آرمانشهر ناکجاآباد یافت می‌شود.

خلاصهٔ کلام اینکه از نظر مکتب رمانتیک، ازدواج منطقی و عاقلانه، به هیچ وجه نه منطقی و نه عاقلانه بوده و نه هیچگاه خواهد شد و به دیگر سخن، ازدواجی که عاطفه و حس درونی انسان‌ها را با خود نداشته باشد، محکوم به شکست است

روان‌تحلیلگران، فرایندی را که ما به کمک آن، شریک زندگی خود راشناسایی می‌کنیم، «انتخاب هدف» می‌نامد و پیشنهاد می‌کنند سعی کنیم عواملی را که به صورت نیمه خودآگاه باعث می‌شوند که جذب افراد خاصی بشویم، بشناسیم تا از الگوهای ناسالم‌تری اجتناب کنیم که ممکن است در این فرایند دخیل باشند.