بریده‌هایی از کتاب رابطه‌ها

اصلا طبیعت بشریت بر دو پایهٔ قدرت و توانائی در کنار ضعف و کاستی بنا نهاده شده و امکان جدایش و پالایش از همدیگر نه تنها میسر نمی‌باشد بلکه تفکیک این دو قوه به معنی از هم پاشیدن اصل انسان است.

شکست و ناکامی در حقیقت پلهٔ آخر و پاگرد رسیدن و وصال موفقیت است که اغلب آدم‌ها با چشیدن طعم تلخ شکست آنرا درک نمی‌کنند و باید همیشه باور داشت که پلهٔ یکی مانده به پیروزی منجر به شکست و نمایش نقطه ضعف‌ها می‌شود. پس پایهٔ نهائی موفقیت و اقتدار بر روی شانه‌های ضعف و شکست بنا شده است و نباید هیچگاه از شکستن دیوارهای مانع و نگهدارنده، برای ساختن پل پیروزی بهره برد.

بخشی از راهبردی که برای عمیق‌تر شدن عشق لازم است، آموزش دادن و البته یاد گرفتن و آموزش دیدن است. هر دو طرف باید رابطه را به عنوان فرصتی دائمی برای پیشرفت کردن و پیشرفت دادن در نظر بگیرند.

وقتی به کسی نیاز داریم و دست‌مان به او نمی‌رسد، مشخصآ چکار باید بکنیم؟ جواب چیست؟ به همان سه راهی معروفی رسیده‌ایم که در زندگی اغلب ما باعث و بانی گمراه شدن و راه اشتباه انتخاب کردن شده. آیا عقب‌نشینی می‌کنیم، حمله می‌کنیم یا از این راه و روش که خیلی نادر است بدون ترس و واهمه نیازهای خود را توضیح می‌دهیم؟

انسان کامل و بدون نقص تنها در مدینهٔ فاضله یا آرمانشهر ناکجاآباد یافت می‌شود.

تنها آدم‌هایی که می‌توانیم فکر کنیم عادی و نرمال هستند، کسانی هستند که هنوز آنها را خوب نمی‌شناسیم و به زیر و بم عملکرد رفتاریشان به‌شدت جهل داریم.

هیچ کس نمی‌تواند به اندازهٔ کسی که با او رابطهٔ عاشقانه داریم، ما را ناامید کند ـ چون ما از هیچ کس انتظاراتی در این حد و اندازه نداریم ـ. دلیل اینکه او را عوضی، آشغال، کله‌شق، یا سست‌عنصر صدا می‌زنیم این است که: هنوز به شدت به وی خوشبین و امیدوار هستیم. شدت ناامیدی و آشفتگی به حجم قبلی سرمایهٔ امید ما بستگی‌دارد. امید یکی از عجیب‌ترین هدایای عشق است.

دوست داشتن کسی باید همیشه به معنای پذیرش او در همهٔ زمینه‌ها باشد و به عبارتی، دوست داشته شدن بی‌شک باید به معنای صحه‌گذاری بر همهٔ رفتارها و کردارهای فرد تلقی شود.

چرا با بلوغ عقلی، برداشت و تعبیر ما از رفتار دیگران به سوی کینه‌ورزی، عداوت و سوءنیت سوق پیدا می‌کند؟

مکتب رمانتیک، عشق و رابطهٔ فیزیکی را به‌عنوان دوبال پرواز در این اوج گرفتن تا ابدیت، با هم ترکیب می‌کند. پیش از این، مردم تصور می‌کردند و گویا قراری نانوشته گذاشته شده بود که می توانند با شخصیت‌هایی که عاشق آن‌ها نیستند، رابطهٔ فیزیکی برقرار کنند و متقابلا، می‌توانند کسی را دوست داشته باشند بدون اینکه با او رابطهٔ جنسی خارق‌العاده‌ای داشته باشند. مکتب رمانتیک رابطهٔ جنسی را تا حد غایت و بالاترین درجهٔ تجلی عشق ارتقاء داد.

عشق در همهٔ فرهنگ‌ها و جوامع، پدیدهٔ کاملا متعادل و نعمتی برای تمام فصول است: نیروئی قدرتمند و با ارزش برای بیشتر ساعات روز، و ملاطفت و صمیمتی گرمابخش برای لحظات غروب و شب است، به‌شرط اینکه به‌خوبی و با کیاست و تدبیر مدیریت شود.

ما هرگز و هیچگاه، همه چیز را به‌صورت ایده‌آل و در حد کمال در انسان دیگری پیدا نمی‌کنیم، و آنان هم همین‌طور، نه به دلیل وجود خطا و اشتباهی منحصر به فرد و بی‌نظیر که ما یا شریک زندگیمان انجام داده و انسانی غیرکامل را انتخاب کرده‌ایم، بلکه به دلیل کارکرد طبیعت انسان. انسان کامل و بدون نقص تنها در مدینهٔ فاضله یا آرمانشهر ناکجاآباد یافت می‌شود.

چیزهایی مثل اتیکت و طرز فکر او

این برخورد امروزی ما، همان واکنش و پاسخ‌هائی است که برای مقابله با تهدیدی تدارک دیده‌ایم که در آن زمان با آن روبه‌رو شده بودیم و البته برای رویارویی با آن بسیار آسیب‌پذیر، نابالغ و بی‌تجربه بوده‌ایم. یعنی حقیقت مسئله این است که، ما برای پاسخ دادن به چیزی امروزی که به تهدید بسیار آشنای قدیمی شباهت دارد، به سوی مکانیزم و ساز وکار دفاعی گذشته‌ی‌خود کشیده می‌شویم.

با اتکاء به همهٔ این موارد تاریخی و مدرن، به نظر می‌رسد لازم است که در این ایده و باور خود تجدید نظر کنیم و تا اندازهٔ معقولی بپذیریم، که عشق و در حقیقت رابطهٔ عاشقانه، تا حد زیادی وامدار محیطی است که در بیرون از اتاق و خانهٔ ما، ما را احاطه کرده است.

سرزنش غیرمنطقی در عمل، فقط نشانهٔ شدت سرمایه‌گذاری روی فرد دیگری است. ما حمله می‌کنیم چون عمیق‌ترین رؤیاها و اضطراب‌های خود را به طرز غیر قابل باوری به معشوق خود وصل و مرتبط کرده‌ایم. دلیل این امر آن است که ما آنچنان به وی نزدیک شده‌ایم که ما را به خصوصی‌ترین نواحی اغتشاش فکری و استرس‌زای روحی خود می‌کشاند ـ که مطلقآ هیچکس دیگری به آن راهی ندارد. با این وجود و البته در کمال تأسف، یکی از عجیب‌ترین و در عین حال (از زاویه‌ای پر از آرامش) تقریبآ تملق‌آمیزترین هدایای عشق است.

باید از همان ابتدا فرض کنیم که هیچ کس به عنوان شریک زندگی درک کامل، قابل اطمینان یا بسیار دقیقی از ما نخواهد داشت. مواردی هم هست که وی کاملا درست ما را می‌فهمد و درک مان می‌کند، که البته این به‌معنی درک در همهٔ زمینه‌ها و اشتغال ذهنی ما نمی‌شود و تنها در موارد خاصی کشف می‌کند که واقعآ در درون ما چه می‌گذرد؛ همین امر است که، روزهای اول آشنایی را اینقدر فریبنده و جذاب می‌کند.

عشق باید تلاش آموزندهٔ دو نفر برای دستیابی به همهٔ قابلیت‌های‌شان باشد ـنه‌فقط برای امتحان سختی که در آن به دنبال تأیید خطاهای فعلی طرف مقابل باشیم.

این مهارت و توانائی درک رفتاری، به ما می‌گوید که اگر از شما دوری می‌کنند و هر روز فاصلهٔ بیشتری می‌گیرند، این به‌دلیل نخواستن شما نیست، بلکه به دلیل ترس از نپذیرفت شماست. اگر شریک زندگی شما اصرار دارد تمام روز شما را در تور خود نگه دارد و از سیر تا پیاز شما خبر داشته باشد، این پیغام ظاهری یعنی غولی برای کنترل شما نیست بلکه قصد دارد بگوید من نگرانم نزد تو جایگاه و ارزشی نداشته باشم یا آنرا از دست داده باشم.

یک نکتهٔ کلیدی در این اشتباه نهادینه شدهٔ فرهنگی نهفته است، یعنی اصلی که همهٔ ما تصور می‌کنیم با علم و آگاهی از راههای چطور عشق ورزیدن به دنیا آمده‌ایم و بنابراین، مدیریت رابطهٔ ما با فرد مقابل، امری ذاتی و بسیار سهل و ساده می‌باشد. در حالی که یکی از پیچیده‌ترین فرآیندهای طبیعت، در کارکرد رابطهٔ انسان‌ها بروز و ظهور می‌کند. شاید باید گفته شود که همین اصل نادرست در زندگی ما انسانها، باعث پررنگ شدن وجه منفی روابط اجتماعی شده و دستاورد آن چیزی نیست به‌جز یأس ذهنی و آوارگی جسمی، که بشریت با آن دست و پنجه نرم می‌کند و مهم‌ترین مشکل بشریت قلمداد می‌شود.